Eindelijk echt aan de slag!

Namaskar!

Eindelijk komt het onderzoek op gang! De afgelopen week ben ik echt met de survey begonnen. Ik had geen idee hoeveel interviews we per dag zouden kunnen doen, maar de eerste dag hadden we meteen 5 interviews. Daarna hadden we in een middag maar 1 interview, maar gisteren hebben we er weer 6 gedaan. Inmiddels dus 12 van de 30 interviews gehad! Dus waarschijnlijk is er toch nog tijd voor de andere onderzoekstechnieken...

Het verbaasde me hoe gemakkelijk we respondenten konden vinden. Ik had 30 mensen geselecteerd en we gingen met een lijst met namen het dorp in. Omdat de veldmedewerker die alle mensen in het dorp kent er niet was, zijn we bij een oude vrouw, Nanjamma, langsgegaan. Sujatha las haar de namen voor en zij kende bijna iedereen op onze lijst. En ze had die dag genoeg tijd om met ons door het dorp te lopen en heel veel huizen aan te wijzen. Het probleem was alleen dat ze ook bij het interview aanwezig was en zich er soms iets teveel mee ging bemoeien. Maar ik heb inmiddels de hoop al opgegeven op interviews zonder toeschouwers... Op een gegeven moment kwamen we bij het huis van een Scheduled Castes (SC) familie. Toen was Nanjamma ineens verdwenen. Later stond ze ineens voor de deur met Shoba, een jonge vrouw met een klein kindje. Zij zou ons verder de huizen van SC families aanwijzen. Later hoorde ik dat dat niet was omdat Nanjamma die huizen zelf niet wist te vinden, maar omdat ze niet in de huizen van SC families wilde komen. Mensen van de Scheduled Castes worden door veel mensen in het dorp nog steeds als onrein beschouwd. Ik ben blij dat Sujatha andere opvattingen heeft, zij benadert iedereen even vriendelijk. Sommige SC mensen zijn zelf zo gewend aan hun positie dat ze ons niet uitnodigden om binnen te komen, maar het interview buiten wilden houden.

De volgende dagen hebben we steeds aan mensen in de buurt gevraagd of ze namen van de lijst kenden en meestal konden we zo weer een paar huizen vinden. Tot nu toe heeft nog niemand echt een interview geweigerd. We werden een paar keer gevraagd om later terug te komen en 2 interviews hebben we halverwege afgebroken. Bij 1 interview bleken we niet het hoofd van het huishouden te interviewen, maar zijn dochter die al getrouwd was en niet meer in het huis woonde en bij een ander interview had een man halverwege geen tijd meer. De meeste mensen zeiden na afloop dat ze het fijn vonden om hun verhaal te vertellen en dat ze het goed vonden dat er naar ze geluisterd werd. Bijna iedereen is ook beschikbaar voor een diepte-interview.

We hebben vooral vrouwen geinterviewd en maar 1 man. Soms kwam de man er wel later bij om te helpen als het over zaken ging waar hij meer van af wist (voornamelijk geld en land). Er waren bijna altijd toeschouwers bij de interviews en dat is hier eigenlijk niet te vermijden. Gelukkig begrijpt Sujatha dat het echt om de mening van degenen gaat die we interviewen en negeert ze de omstanders zoveel mogelijk. Soms kunnen we toeschouwers subtiel wegsturen. We proberen in ieder geval de veldmedewerkers erbuiten te laten. In Iddaludu zijn 2 veldmedewerkers, waarvan 1 inmiddels begrijpt dat we hem liever niet bij de interviews willen hebben, dus hij vertrekt uit zichzelf nadat hij ons heeft geholpen om een huis te vinden. De andere veldmedewerker begrijpt dat nog niet zo en wilde per se bij de interviews blijven. Gelukkig spreken de meeste mensen in het dorp zowel Telugu als Kannada en spreekt die medewerker geen Telugu, zodat Sujatha die interviews in Telugu kon houden en hem er zo buiten kon houden.

We interviewen de armste inwoners van het dorp, maar er zijn grote verschillen binnen die groep. Sommige mensen bezitten alleen een klein huisje, zijn analfabeet en hebben een extreem laag inkomen, maar anderen zijn behoorlijk hoog opgeleid (een vrouw had een Bachelor Degree terwijl haar man analfabeet was) en hebben een mooi groot huis met meubels, TV, enz.

Overal waar we kwamen werd er voor ons een rieten mat op de grond gelegd, terwijl degenen die we interviewden meestal op de kale vloer gingen zitten. In 1 huis, van een iets rijkere familie, waren stoelen. Iedereen die het zich kon veroorloven gaf ons thee, koffie en koekjes.

Nu we begonnen zijn met de survey is de staf van het project ineens wel geinteresseerd in mijn onderzoek. De eerste weken leken ze vaak niet eens te merken dat ik er was, maar nu wilden ze ineens de vragenlijst zien. Na de eerste dag interviews had 1 van hen ineens een ingevulde vragenlijst te pakken gekregen (ik probeer al mijn papieren constant bij me te houden, maar Indiers vinden het heel normaal om in andermans papieren te snuffelen...). Op een aantal vragen over het project had die respondent geantwoord dat ze het niet wist en daar maakten de medewerkers zich nogal zorgen over. Ze dachten dat Sujatha het misschien niet goed genoeg uitgelegd had. Ik heb toen ineens 's avonds een nogal heftige discussie gehad met 2 medewerkers, waarin ik mijn onderzoek heb verdedigd en heb uitgelegd dat er nu eenmaal mensen zijn die zich niet bezighouden met het project en dat die mensen juist interessant zijn voor mijn onderzoek. Ik moest ze ook uitleggen dat mijn onderzoek geen evaluatie van het project is, maar een onderzoek naar de ervaringen van de mensen in het dorp. Toen wilden ze dat er een medewerker mee zou gaan naar de interviews om te zorgen dat mensen de "goede" antwoorden zouden geven... Gelukkig kon ik duidelijk maken dat ik dat absoluut niet wilde, omdat mensen dan misschien niet vrijuit zouden durven te spreken. Het was nogal een heftige discussie, maar ik dacht dat het daarmee wel klaar zou zijn. Maar later hoorde ik dat ze Sujatha daarna nog hebben lastig gevallen met commentaar en kritiek op haar vertaling. En intussen is er een klacht gekomen over Sujatha, omdat ze haar andere werk zou verwaarlozen, doordat ze zoveel tijd met mij doorbrengt. Dus vanaf nu zal ze wat minder beschikbaar zijn...

Er werkt nu een nieuwe man op kantoor en hij is echt de vervelendste van allemaal... Hij bemoeit zich constant met mij: ik moet mijn onderzoeksvraag drastisch veranderen (eerst zei hij dat ik me moest richten op boeren die compost maken en later vond hij dat ik onderzoek moest doen naar Self-Help Groups), ik moet 's avonds niet alleen naar mijn kamer lopen (een paar minuten vanaf kantoor), ik moet geen dosa eten maar rijst, ik moet een sari dragen... Iedere ochtend vraagt hij naar mijn "schedule for the day", alsof je in India een dag kan plannen! Aan het einde van de dag wil hij precies weten wat ik die dag gedaan heb. En het ergste is dat hij waarschijnlijk in de kamer naast mijn kamer in Iddaludu komt wonen, zodat hij dag en nacht aan mijn kop kan zeuren... Maar ik moet hem wel te vriend houden, want hij kan me veel belangrijke informatie geven...

Ik heb deze week te horen gekregen hoeveel huur ik moet betalen voor mijn kamertje in Iddaludu. Het is Rs. 400 (8 euro). Ik vroeg of dat per week was, vonden ze erg grappig. Ik betaal dus 8 euro per maand voor mijn kamer... In Bangalore betaal ik Rs. 500 (10 euro) per nacht.

Morgen ben ik ook nog in Bangalore, want er is weer eens een staking. Deze keer geen hindoe-moslim rellen... Nu steken hindoes en moslims weer samen bussen in brand, omdat ze boos zijn over de uitspraak in een waterconflict met Tamil Nadu. Het gaat om het water van de Kaveri rivier, die geloof ik voor het grootste deel door Karnataka stroomt. Tamil Nadu en Karnataka hebben al heel lang een conflict over hoeveel water iedere staat mag gebruiken. Vorige week was de uitspraak en Tamil Nadu heeft recht op meer water dan Karnataka (ik weet niet precies waarom). Daarom zijn de mensen in Karnataka boos, de dag na de uitspraak zijn er rellen geweest en morgen is er een massale staking. Er rijden dan ook geen bussen, dus ik kan dinsdag pas weer naar Iddaludu.

Liefs vanuit het warme India,

Marieke