Bandh, Nanjamma en ragi balls...

Namaskar!

Allereerst iedereen bedankt voor alle telefoontjes en berichtjes voor mijn verjaardag! Erg leuk dat er zoveel mensen aan me denken... Mijn verjaardag was dit jaar een stuk leuker dan vorig jaar in Chikkaseebi. Seena, de office boy, had zelfs een cadeau voor me gekocht. Echt een spuuglelijk ding, maar wel een heel leuk gebaar...

In mijn vorige bericht schreef ik al dat er die maandag een bandh (staking) zou zijn in Bangalore. Ik vond het geweldig! Er waren wat problemen met demonstranten bij het vliegveld en de treinstations, maar verder was het heerlijk rustig in de stad. De straten waren uitgestorven en alle winkels waren dicht. Ik zag ineens dat Bangalore best een mooie stad is, zonder al dat verkeer en de drukte op straat. Veel mensen speelden cricket midden op straat. En ik kon gelukkig bij Ashley eten, die de dag daarvoor inkopen had gedaan.
Ik vond het erg grappig om te zien dat de oranje vlaggen met het om-teken, die sinds de rellen tussen hindoes en moslims nog steeds te zien waren op veel huizen, auto's en riksja's, ineens waren vervangen door de vlag van Karnataka. Identiteit is blijkbaar erg veranderlijk. Tijdens de rellen identificeerden veel mensen zichzelf als hindoe, tijdens het waterconflict zijn het ineens Kannadiga's (inwoners van Karnataka) en als India een belangrijke cricketwedstrijd speelt, dan is het een grote Indiase familie...

Het onderzoek gaat nu goed. Ik heb 27 interviews gehad. Eigenlijk 28, maar we ontdekten later dat de veldmedewerker ons naar de verkeerde familie had gebracht. Deze familie stond niet op de lijst van mijn sample. Ik weet nog niet of ik dit interview dus kan gebruiken...
De mensen zijn ontzettend vriendelijk en tot nu toe heeft nog steeds niemand een interview geweigerd. De 3 families die nog op mijn lijst staan, zijn op dit moment niet in het dorp, dus daar gaan we later heen.
Nanjamma, een vrouw in Iddaludu, is inmiddels een soort sleutelinformant geworden. Ze kent iedereen in het dorp en heeft ons al vaak geholpen om families op te sporen. Verder is ze goed op de hoogte van alles wat er in het dorp speelt. Ze gaat naar alle dorpsvergaderingen en vorig jaar was ze de president van de Executive Committee van de Sujala Watershed Sangha (een organisatie die is gestart door het project en waar alle huishoudens lid van zouden moeten zijn). Nanjamma is volgens mij ook de grote lolbroek van het dorp. Ze kletst ontzettend veel tijdens vergaderingen en er wordt veel om haar gelachen. Nanjamma is een begrip in Iddaludu. Toen we een oudere vrouw interviewden en vroegen naar de naam van haar Self-Help Group, zei ze "Nanjamma SHG". De SHG waar Nanjamma lid van is heet Sri Anjaneyaswamy SHG, maar is in het dorp beter bekend als Nanjamma SHG.
Nanjamma was aanwezig bij verschillende interviews en had altijd moeite haar mond te houden. Tijdens een interview legde Sujatha haar uit dat we niet haar mening wilden horen, maar de mening van de vrouw die we interviewden. Nanjamma keek toen naar mij, zag dat ik haar enigszins geirriteerd aankeek en was meteen stil. Een paar minuten later begon ze toch weer te praten. Ze zei dat zij ook een "poor lady" was en vroeg waarom ik niets over haar opschreef. Ik was al van plan om haar te vragen voor een diepte-interview, ook al is ze iets rijker dan de meeste mensen die we interviewen. Ze heeft altijd zoveel te vertellen, dat ik haar graag de kans wil geven om haar verhaal kwijt te kunnen. Ik vertelde haar dus dat ik haar graag later wilde interviewen en daar was ze erg blij mee. Ze verheugt zich nu al op het interview. Het is in ieder geval een manier om haar te bedanken voor al haar hulp...

Vorige week vrijdag was het Sivaratri, een van de vele hindoefestivals. Ik was uitgenodigd om 's avonds bij de Team Leader te komen eten. Hij zei dat zijn vrouw me graag wilde ontmoeten. Ik heb zijn vrouw die avond nauwelijks gezien en al helemaal niet gesproken... Toen ik nog maar net binnen was, werd ik op een stoel gezet en kreeg ik de baby op mijn schoot. De camera werd tevoorschijn gehaald en de vrouw werd uit de keuken getrokken voor een paar leuke familiefoto's met de interessante buitenlander...

Zondag ben ik naar Shwetha gegaan, die vorig jaar in Shidlaghatta werkte en waar ik toen altijd 's avonds at. Het was erg leuk om haar weer te zien. We hebben veel lol gehad en ze heeft weer ontzettend lekker gekookt.

Maandag was er een training in Iddaludu. De training was voornamelijk voor leden van Self-Help Groups, mijn doelgroep dus. Het ging over vee en een veearts kwam vertellen hoe de vrouwen de gezondheid van hun dieren kunnen verbeteren. Ik heb veel interessante dingen gezien. Er werden notitieblokjes en pennen uitgedeeld aan de 50 deelneemsters, maar het overgrote deel is analfabeet... Er waren allerlei posters met duidelijke plaatjes over hoe je met dieren om moet gaan, maar die heeft de veearts niet gebruikt en de vrouwen hadden nauwelijks kans om de posters te bekijken...
Toen het tijd was voor de lunch, werd het echt grappig. Veel mensen in het dorp kunnen zich geen 3 maaltijden per dag veroorloven, dus als ze een gratis maaltijd krijgen, dan wordt het een gekkenhuis. Het was een enorme chaos rond de grote pannen met eten. Ik kreeg natuurlijk weer als eerste mijn eten, dus ik kon de chaos rustig observeren terwijl ik at. Nanjamma zorgde er wel voor dat mijn bord vol bleef... Het aantal deelnemers aan de training leek tijdens de lunch ineens te zijn verdubbeld... En er waren ineens ook een aantal mannen, terwijl ik tijdens de training toch echt alleen maar vrouwen had gezien... De pannen waren heel snel leeg, zelfs de aangebrande rijst onderin de pannen werd opgegeten. Daarna lag de vloer bezaaid met rijst als resultaat van het gevecht om eten...
Het middagprogramma bestond uit een video over het voedsel van vee. Het zag er allemaal erg technisch en ingewikkeld uit. Steeds meer vrouwen vertrokken en uiteindelijk was de kamer leeg...

Ik heb deze week een keer per ongeluk de lunch van Seena, de office boy, opgegeten. Hij haalt altijd eten voor me en legt de plastic tas met eten dan op een tafel, zodat ik kan gaan eten. Dat deed hij woensdag ook, alleen vergat hij erbij te zeggen dat een deel van de inhoud van de tas voor hem was bestemd... Toen ik ging lunchen, zag ik dat er een ragi ball in de tas zat. Ik had vorig een keer een ragi ball geprobeerd. Ragi balls zijn erg populair in Karnataka en als je er een eet, heb je de hele dag geen honger meer. Het schijnt ook erg gezond te zijn. Het is een bruine bal van een kleverige substantie die erg zwaar op de maag ligt. Ik had vorig jaar al geleerd dat je er niet op moet kauwen, maar een stukje van de ragi ball door de sambar (saus) moet halen en zonder te kauwen moet doorslikken. Ik dacht dat Seena een grap met me wilde uithalen en besloot om hem te laten zien dat ik geen moeite had met ragi balls. Maar ik had er wel moeite mee... Ik begrijp echt niet waarom ze er hier zo dol op zijn. Toen ik met veel moeite tot halverwege de ragi ball was gekomen, kwam Seena het kantoor binnen. Hij lachte, maar wist niet hoe hij moest zeggen dat ik zijn lunch aan het opeten was... En dus ging hij maar weer weg en liet hij mij verder worstelen met zijn ragi ball. Pas de volgende dag ontdekte ik met de hulp van Sujatha dat ik Seena's lunch had opgegeten. Seena zei dat hij voortaan elke dag een ragi ball voor me mee zou nemen. Ik heb gezegd dat dat niet nodig was... Ik heb de twee dagen daarna heel weinig kunnen eten...

Ik heb nog maar 7 weken voor mijn onderzoek... En nog zoveel plannen. Nou ja, ik hoef me in elk geval niet te vervelen.

Tot gauw!

Liefs, Marieke

Ps. Ik zal proberen wat foto's toe te voegen. Ik heb nog maar heel weinig foto's gemaakt, het ziet er allemaal namelijk nog precies hetzelfde uit als vorig jaar. Vorig jaar had ik een foto gemaakt van het uitzicht vanaf kantoor met een vrouw in een paarse sari met een paar schapen. Dit jaar zag ik precies dezelfde vrouw in dezelfde sari met dezelfde schapen op dezelfde plek... Ik geloof dat de mensen in het dorp inmiddels wel aan me gewend zijn, dus nu ga ik langzaam beginnen wat foto's van het dorp te maken...