Weer thuis
Door: Marieke
Blijf op de hoogte en volg Marieke
08 Mei 2007 | Nederland, Nijmegen
Namaskar!
Voor degenen die het nog niet wisten: ik ben inmiddels al weer een paar weken thuis. Leuk om weer terug te zijn, hoewel ik India en sommige mensen wel erg zal missen.
De laatste week in India was nogal hectisch. Woensdag is Ashley met me meegegaan naar Iddaludu voor de afscheidsbijeenkomst, hij wilde graag zien waar ik de afgelopen maanden had gewoond. Ik dacht dat het gewoon een simpele bijeenkomst zou worden met een paar mensen, maar het werd een stuk groter dan ik had verwacht...
Het duurde even voordat het kon beginnen, maar toen zaten er wel heel veel mensen, vooral SHG-leden. De mannen zaten links van mij op stoelen, terwijl de vrouwen rechts van mij op de grond zaten. Daar kan ik nog steeds niet aan wennen...
Sujatha vroeg zich af of ze nu wel als mijn tolk zou kunnen optreden, omdat er belangrijkere mensen van het project aanwezig waren die vonden dat hun Engels ook best goed was (wat het echt niet was). Ik heb haar uitgelegd dat die irritante hiërarchie me even niets kon schelen, omdat haar Engels echt het beste was van iedereen en zij bovendien 3 maanden met me had samengewerkt en dus ongeveer wist wat ik zou gaan vertellen. Gelukkig was de Team Leader het daarmee eens.
Ik heb mijn onderzoek en mijn eerste conclusies uitgelegd. Het verbaasde me hoe goed de mensen luisterden, zelfs tijdens mijn Engelse verhaal waren ze doodstil. Nanjamma zat zoals gewoonlijk vooraan druk met haar hoofd te knikken. Er kwamen een paar vragen en toen heb ik nog wat stafleden en dorpelingen bedankt voor al hun hulp.
Ik dacht dat alles toen zo ongeveer wel afgelopen zou zijn. Maar dat was dus niet zo. Ik kreeg ineens een enorm cadeau, fruit, rozen, een bloemenslinger om mijn nek, kumkum op mijn voorhoofd en wangen, een sjaal om mijn nek, ... Vervolgens werd er zoals het in India hoort heel lang geposeerd voor heel veel foto's. De vertegenwoordigers van de verschillende SHGs gaven me rozen, waarbij ze minutenlang stilstonden voor de foto. Die rozen werden steeds hergebruikt, er waren er 4. Na de bijeenkomst gingen 3 vrouwen er met een roos in hun haar vandoor en werd de bloemenslinger in stukken getrokken, zodat nog meer vrouwen bloemen in hun haar konden doen.
Na alle foto's heb ik sweets uitgedeeld. De Team Leader had gezegd dat er zo'n 50 mensen zouden zijn dus ik had voor de zekerheid 75 sweets gekocht. Bleken er dus veel meer mensen te zijn... Toen de lunch werd opgeschept werd het een enorme chaos en ontstonden er soms bijna vechtpartijtjes. Ik had al eerder ontdekt dat Indiërs helemaal gek worden wanneer er gratis eten is...
Na de lunch heb ik met Sujatha en Ashley nog een laatste wandeling door Iddaludu gemaakt. We werden overal uitgenodigd voor thee en sap. Toen we bij Shobha in SC colony zaten vertelde een buurvrouw dat ik er zo mooi uitzag tijdens de bijeenkomst. Ze was bang dat iemand mij uit jaloezie het boze oog zou sturen, waardoor mij iets ergs zou kunnen overkomen. Ze deed een ritueel om het boze oog te verdrijven, waarbij ze met takken langs mij zwaaide, de takken vervolgens verbrandde en as boven mijn linkeroog, op mijn linkerduim en op mijn linker grote teen smeerde.
Tijdens onze wandeling door het dorp kregen we overal nog meer fruit. We zijn nog even naar het winkeltje geweest, waar een vrouw me nog een keer vertelde dat ze binnenkort naar Nederland zou komen om een vrouw te zoeken voor haar oudste zoon... We zijn ook nog bij Swami Akkalappa geweest, waar we dat bizarre interview hadden gehad. Ik had toen een foto van zijn tempel gemaakt, die ik hem nu gaf. Hij was er erg blij mee en had tranen in zijn ogen. Hij is één van de armste mensen van het dorp, maar hij wilde per se thee en koekjes voor ons kopen. Tot Sujatha's opluchting bleef Shani Mahatma, de god van het tempeltje, deze keer op afstand...
Ik had niet verwacht dat het de vrouwen zoveel zou doen als ik weg zou gaan. Emoties worden in India niet zoveel getoond. Maar Nanjamma had tranen in haar ogen en wilde nog geen afscheid nemen. Dus liep ze mee toen we richting kantoor gingen, zodat ze het afscheid nog even uit kon stellen. Onderweg hebben we nog sap gedronken bij Thayamma, waar we ook regelmatig op bezoek waren geweest. Thayamma is de vertegenwoordiger van haar SHG en gaf me een cadeau namens alle leden van haar SHG. Daarbij kregen Sujatha en ik ook weer fruit en een lap stof. Het is traditie om vrouwen stof te geven, waar ze vervolgens een blouse voor onder hun sari van maken. Maar ik gebruik het toch liever als tafelkleedje...
Uiteindelijk konden we Nanjamma bij Thayamma achterlaten. We liepen met Lakshmamma, de EC presidente, mee naar haar huis voor de zoveelste kop thee. Lakshmamma wilde ook geen afscheid nemen en liep dus maar met ons mee naar kantoor, waar ze nog een hele tijd bleef hangen voordat ze uiteindelijk naar huis ging.
Ashley en ik waren een stuk later op het busstation dan gepland en dus was er geen tijd meer om bij Sujatha thuis langs te gaan (we waren er 's morgens al geweest, maar Sujatha's moeder was er toen niet). Ashley moest die avond de bus naar Chennai nemen en we konden dus echt niet meer naar Sujatha's huis, vlakbij het busstation. Sujatha ging dus alleen naar huis, terwijl Ashley en ik wachtten tot de bus eindelijk zou vertrekken. Ineens stonden Sujatha en haar moeder bij mijn raampje. Sujatha's moeder was helemaal overstuur en vond het vreselijk dat ik vertrok en dat ik niet meer naar haar huis kon komen. Ze huilde, hield mijn hand vast en bleef maar vragen waarom ik niet even bij haar langs kon komen. Toen werd het een veel emotioneler afscheid dan ik had gedacht...
De laatste dagen in Bangalore heb ik vooral doorgebracht met winkelen en inpakken. Op de valreep heb ik nog wat mensen gebeld die ik nog van vorig jaar kende, om te laten weten dat ik geen tijd meer had om ze te bezoeken. Iedereen natuurlijk erg beledigd ("maar als je vlucht morgenmiddag is, dan kan je morgenochtend toch nog wel even naar Koratagere (2 uur reizen van Bangalore) komen?"), maar ze waren wel blij om wat van me te horen.
Op zaterdag heb ik geluncht met Sujatha, Raghu (Sujatha's aanstaande man), Ashley en Samir (Ashley's huisgenoot) in een veel te duur restaurant. Ik wilde graag mijn laatste geld nog opmaken. Het eten viel een beetje tegen en de bediening was traag, waardoor ik veel te laat terug was in mijn hotel, zodat de taxichauffeur die me naar het vliegveld zou brengen nogal geïrriteerd was. Ashley en Samir kwamen op de motor naar het vliegveld om me uit te zwaaien. Ik heb een goede vlucht gehad en werd op Schiphol opgewacht door een enorm welkomstcomité met drop en chocola!
Ik denk dat ik over niet al te lange tijd wel weer terug zal gaan naar India. Ik vind het een geweldig land met fantastische mensen, hoewel ik soms ook knettergek werd... Ik mis India en sommige mensen in India inmiddels al behoorlijk...
Bedankt voor al jullie leuke berichtjes! Het was altijd heel leuk om te horen hoe het in Nederland ging.
Veel liefs en tot de volgende reis,
Marieke
Voor degenen die het nog niet wisten: ik ben inmiddels al weer een paar weken thuis. Leuk om weer terug te zijn, hoewel ik India en sommige mensen wel erg zal missen.
De laatste week in India was nogal hectisch. Woensdag is Ashley met me meegegaan naar Iddaludu voor de afscheidsbijeenkomst, hij wilde graag zien waar ik de afgelopen maanden had gewoond. Ik dacht dat het gewoon een simpele bijeenkomst zou worden met een paar mensen, maar het werd een stuk groter dan ik had verwacht...
Het duurde even voordat het kon beginnen, maar toen zaten er wel heel veel mensen, vooral SHG-leden. De mannen zaten links van mij op stoelen, terwijl de vrouwen rechts van mij op de grond zaten. Daar kan ik nog steeds niet aan wennen...
Sujatha vroeg zich af of ze nu wel als mijn tolk zou kunnen optreden, omdat er belangrijkere mensen van het project aanwezig waren die vonden dat hun Engels ook best goed was (wat het echt niet was). Ik heb haar uitgelegd dat die irritante hiërarchie me even niets kon schelen, omdat haar Engels echt het beste was van iedereen en zij bovendien 3 maanden met me had samengewerkt en dus ongeveer wist wat ik zou gaan vertellen. Gelukkig was de Team Leader het daarmee eens.
Ik heb mijn onderzoek en mijn eerste conclusies uitgelegd. Het verbaasde me hoe goed de mensen luisterden, zelfs tijdens mijn Engelse verhaal waren ze doodstil. Nanjamma zat zoals gewoonlijk vooraan druk met haar hoofd te knikken. Er kwamen een paar vragen en toen heb ik nog wat stafleden en dorpelingen bedankt voor al hun hulp.
Ik dacht dat alles toen zo ongeveer wel afgelopen zou zijn. Maar dat was dus niet zo. Ik kreeg ineens een enorm cadeau, fruit, rozen, een bloemenslinger om mijn nek, kumkum op mijn voorhoofd en wangen, een sjaal om mijn nek, ... Vervolgens werd er zoals het in India hoort heel lang geposeerd voor heel veel foto's. De vertegenwoordigers van de verschillende SHGs gaven me rozen, waarbij ze minutenlang stilstonden voor de foto. Die rozen werden steeds hergebruikt, er waren er 4. Na de bijeenkomst gingen 3 vrouwen er met een roos in hun haar vandoor en werd de bloemenslinger in stukken getrokken, zodat nog meer vrouwen bloemen in hun haar konden doen.
Na alle foto's heb ik sweets uitgedeeld. De Team Leader had gezegd dat er zo'n 50 mensen zouden zijn dus ik had voor de zekerheid 75 sweets gekocht. Bleken er dus veel meer mensen te zijn... Toen de lunch werd opgeschept werd het een enorme chaos en ontstonden er soms bijna vechtpartijtjes. Ik had al eerder ontdekt dat Indiërs helemaal gek worden wanneer er gratis eten is...
Na de lunch heb ik met Sujatha en Ashley nog een laatste wandeling door Iddaludu gemaakt. We werden overal uitgenodigd voor thee en sap. Toen we bij Shobha in SC colony zaten vertelde een buurvrouw dat ik er zo mooi uitzag tijdens de bijeenkomst. Ze was bang dat iemand mij uit jaloezie het boze oog zou sturen, waardoor mij iets ergs zou kunnen overkomen. Ze deed een ritueel om het boze oog te verdrijven, waarbij ze met takken langs mij zwaaide, de takken vervolgens verbrandde en as boven mijn linkeroog, op mijn linkerduim en op mijn linker grote teen smeerde.
Tijdens onze wandeling door het dorp kregen we overal nog meer fruit. We zijn nog even naar het winkeltje geweest, waar een vrouw me nog een keer vertelde dat ze binnenkort naar Nederland zou komen om een vrouw te zoeken voor haar oudste zoon... We zijn ook nog bij Swami Akkalappa geweest, waar we dat bizarre interview hadden gehad. Ik had toen een foto van zijn tempel gemaakt, die ik hem nu gaf. Hij was er erg blij mee en had tranen in zijn ogen. Hij is één van de armste mensen van het dorp, maar hij wilde per se thee en koekjes voor ons kopen. Tot Sujatha's opluchting bleef Shani Mahatma, de god van het tempeltje, deze keer op afstand...
Ik had niet verwacht dat het de vrouwen zoveel zou doen als ik weg zou gaan. Emoties worden in India niet zoveel getoond. Maar Nanjamma had tranen in haar ogen en wilde nog geen afscheid nemen. Dus liep ze mee toen we richting kantoor gingen, zodat ze het afscheid nog even uit kon stellen. Onderweg hebben we nog sap gedronken bij Thayamma, waar we ook regelmatig op bezoek waren geweest. Thayamma is de vertegenwoordiger van haar SHG en gaf me een cadeau namens alle leden van haar SHG. Daarbij kregen Sujatha en ik ook weer fruit en een lap stof. Het is traditie om vrouwen stof te geven, waar ze vervolgens een blouse voor onder hun sari van maken. Maar ik gebruik het toch liever als tafelkleedje...
Uiteindelijk konden we Nanjamma bij Thayamma achterlaten. We liepen met Lakshmamma, de EC presidente, mee naar haar huis voor de zoveelste kop thee. Lakshmamma wilde ook geen afscheid nemen en liep dus maar met ons mee naar kantoor, waar ze nog een hele tijd bleef hangen voordat ze uiteindelijk naar huis ging.
Ashley en ik waren een stuk later op het busstation dan gepland en dus was er geen tijd meer om bij Sujatha thuis langs te gaan (we waren er 's morgens al geweest, maar Sujatha's moeder was er toen niet). Ashley moest die avond de bus naar Chennai nemen en we konden dus echt niet meer naar Sujatha's huis, vlakbij het busstation. Sujatha ging dus alleen naar huis, terwijl Ashley en ik wachtten tot de bus eindelijk zou vertrekken. Ineens stonden Sujatha en haar moeder bij mijn raampje. Sujatha's moeder was helemaal overstuur en vond het vreselijk dat ik vertrok en dat ik niet meer naar haar huis kon komen. Ze huilde, hield mijn hand vast en bleef maar vragen waarom ik niet even bij haar langs kon komen. Toen werd het een veel emotioneler afscheid dan ik had gedacht...
De laatste dagen in Bangalore heb ik vooral doorgebracht met winkelen en inpakken. Op de valreep heb ik nog wat mensen gebeld die ik nog van vorig jaar kende, om te laten weten dat ik geen tijd meer had om ze te bezoeken. Iedereen natuurlijk erg beledigd ("maar als je vlucht morgenmiddag is, dan kan je morgenochtend toch nog wel even naar Koratagere (2 uur reizen van Bangalore) komen?"), maar ze waren wel blij om wat van me te horen.
Op zaterdag heb ik geluncht met Sujatha, Raghu (Sujatha's aanstaande man), Ashley en Samir (Ashley's huisgenoot) in een veel te duur restaurant. Ik wilde graag mijn laatste geld nog opmaken. Het eten viel een beetje tegen en de bediening was traag, waardoor ik veel te laat terug was in mijn hotel, zodat de taxichauffeur die me naar het vliegveld zou brengen nogal geïrriteerd was. Ashley en Samir kwamen op de motor naar het vliegveld om me uit te zwaaien. Ik heb een goede vlucht gehad en werd op Schiphol opgewacht door een enorm welkomstcomité met drop en chocola!
Ik denk dat ik over niet al te lange tijd wel weer terug zal gaan naar India. Ik vind het een geweldig land met fantastische mensen, hoewel ik soms ook knettergek werd... Ik mis India en sommige mensen in India inmiddels al behoorlijk...
Bedankt voor al jullie leuke berichtjes! Het was altijd heel leuk om te horen hoe het in Nederland ging.
Veel liefs en tot de volgende reis,
Marieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
