Bijna naar huis!

Namaskar!

Vorige week een kort berichtje, nu weer een lang verhaal zoals jullie van me gewend zijn… Ben benieuwd hoeveel mensen het einde halen…

Ik ben bijna klaar met het onderzoek. Helaas is Sujatha ziek en konden we nog niet alles afronden. Aanstaande woensdag stop ik ermee. We moeten nog 1 interview hebben voor de survey en dan heb ik er in totaal 50 (30 arme families en 20 rijkere families). We hebben 2 diepte-interviews gehad en gaan proberen er nog een paar te doen. Maar de kwaliteit van die interviews is niet zo goed. Dat ligt volgens mij deels aan mijn topiclist, die teveel op mijn vragenlijst van de survey lijkt, maar het ligt vooral aan het gebrekkige Engels van Sujatha. Ze doet haar best om zo goed mogelijk te vertalen, maar ze heeft er veel moeite mee, waardoor veel informatie verloren gaat. Ik ga mijn scriptie dus vooral baseren op de survey en alle informatie die ik op kantoor heb gevonden.

Ik ben laatst nog naar een training geweest in Shidlaghatta. Dit was heel anders dan de training waar ik een paar weken geleden ben geweest in Iddaludu. Deze training was bedoeld om vrouwen kennis te laten maken met verschillende Income-Generating Activities (IGA) en ze te leren wat er allemaal bij komt kijken als je IGA wil starten. Het was een training van 3 dagen en ik ben bij de laatste dag geweest. Het was geweldig om te zien hoe gemotiveerd en enthousiast de vrouwen inmiddels waren geworden. De meeste vrouwen in de dorpen zijn stil en bescheiden en komen nauwelijks buiten het dorp en de vrouw die de training gaf vertelde ook dat de vrouwen op de eerste dag ontzettend verlegen waren. Maar op deze laatste dag deed iedereen erg actief mee in discussies en de meeste vrouwen wilden de training een paar dagen verlengen om nog wat langer van huis te kunnen zijn. De training was erg interactief en afwisselend: lessen over marketing en verschillende soorten kapitaal (permanent en non-permanent) werden afgewisseld met muziek en spel. Ook werd er meer rekening gehouden met analfabeten: de deelnemers kregen een boek met veel duidelijke plaatjes over allerlei soorten IGA. Aan het einde van de dag kozen alle deelnemers welke activiteit ze wilden starten, zoals kleren maken, vermicelli maken, zijdehandel, kruiden maken, enz. Ze zullen nog een specifieke training krijgen over de gekozen activiteit en daarna krijgen ze een lening om te kunnen starten. Ik heb tijdens de training veel succesverhalen gehoord van vrouwen van het platteland die in hun SHG zijn begonnen met het produceren van kruiden, wierook of producten van bananenbladeren. Die producten worden inmiddels in Bangalore en zelfs in Delhi verkocht.

Mijn onderzoek is dus bijna klaar. Eén van mijn voorlopige conclusies is dat armoede in Iddaludu weinig met inkomen te maken heeft, maar meer met een gevoel van ontevredenheid. We hebben een familie geïnterviewd met een jaarinkomen van minder dan Rs. 5000 (100 euro) en zij vonden dat ze niet arm en niet rijk waren, terwijl mensen met een jaarinkomen van Rs. 250000 (5000 euro) zichzelf arm vinden. Wel grappig om te zien dat mensen met een vrij groot huis, een enorme kleuren-TV en een voor Indiase begrippen goed inkomen zeggen dat ze “very poor” zijn… Sujatha wilde deze vraag op een gegeven moment niet meer stellen, omdat ze zei dat mensen logen over hun situatie. “Ze verdienen veel geld en nog zeggen ze dat ze arm zijn, waarom kunnen ze niet eerlijk antwoord geven?” Sinds ik heb uitgelegd dat het hier om de mening van mensen over hun situatie gaat, vindt ze het zelf ook een erg interessante vraag.

Sujatha houdt me tijdens onze wandelingen door het dorp op de hoogte van haar huwelijksplannen. Haar aanstaande echtgenoot is haar zwager. Hij is van dezelfde kaste en heeft een goede baan en dus klinkt het als de ideale man voor haar. Bijkomend voordeel is ook nog dat ze zegt al bijna 7 jaar lang van hem te houden. Nou weet ik niet of zij weet wat houden van is… Ze vertelt me dat het zo’n aardige man is, omdat zij zijn laptop mag gebruiken als hij bij haar familie op bezoek komt. Hun huwelijk zou dus een liefdeshuwelijk zijn, wat nog steeds behoorlijk zeldzaam is in India. Maar Sujatha wil graag dat het daarnaast ook een gearrangeerd huwelijk is, wat inhoudt dat er veel onderhandeld wordt tussen de twee families en het uiteindelijk een verbintenis tussen de twee families is. Zo hoort het namelijk in India. Het probleem is nu dat de twee families het niet goed met elkaar kunnen vinden. Ze zijn al met elkaar verbonden door een ander huwelijk en hebben constant ruzie. Het gaat er vooral om dat zijn familie veel rijker is dan die van haar en dat Sujatha volgens zijn familie niet goed genoeg zou zijn. Hij wil gewoon zo snel mogelijk trouwen, desnoods zonder toestemming van de families, maar zij wil trouwen zoals het hoort, met overleg tussen de families. Bovendien wil ze wachten tot haar oudere zus getrouwd is. De oudste dochter hoort als eerste te trouwen. Maar het kost nogal moeite om een man voor haar te vinden, omdat ze al oud is (oud is hier tegen de 30).
Maar inmiddels zijn de onderhandelingen tussen de 2 families toch begonnen. Sujatha’s aanstaande man heeft beloofd om te helpen om een man voor haar zus te vinden. Dat zal een gearrangeerd huwelijk zijn en haar zus zal hem waarschijnlijk pas ontmoeten op de huwelijksdag. Zij moet gewoon zo snel mogelijk aan een man geholpen worden, zodat Sujatha ook kan trouwen. Anders hebben ze straks 2 dochters die te oud zijn…
Sujatha maakt zich erg veel zorgen om de dowry. Ze heeft te horen gekregen dat zijn familie tussen de Rs. 200.000 en 300.000 (4000 tot 6000 euro) wil en een halve kilo aan gouden sieraden. In India is dit heel veel geld en Sujatha’s familie kan dat nooit betalen.
De mensen in Iddalulu hebben de irritante gewoonte om mij hun kinderen aan te bieden. Alle moeders willen dat ik hun kinderen meeneem naar Nederland, hoewel ze geen idee hebben waar dat is… Dus mocht iemand graag een schattig Indiaas kindje willen adopteren, laat het me weten… Van de meeste vrouwen mag ik hun kinderen zo meenemen, maar 1 vrouw wilde graag dat ik haar betaalde voor haar zoontje van 5 maanden… Zij vindt haar kind in ieder geval nog een beetje waardevol… Maar ik vind het erg sneu: zodra ik een beetje leuk met een kind aan het spelen ben en het kind eindelijk niet meer bang voor me is, komt de moeder, een familielid of een buurvrouw op me af en zegt dat ik het kind met me mee moet nemen. Vervolgens beginnen ze tegen het kind te praten. Ik denk dat ze zoiets zeggen als: “die leuke blanke mevrouw gaat jou meenemen naar haar land en dan kom je nooit meer terug in Iddaludu”, want de kinderen krijgen dan altijd grote bange ogen en durven niet meer naar mij te kijken…

Alle kinderen in Iddaludu hebben inmiddels 1 Engels zinnetje geleerd en dat zinnetje hoor ik de hele dag: “What is your name?”. We worden regelmatig achtervolgd door een groep kinderen en ze blijven dan maar vragen hoe ik heet. Alsof er nog een kind in Iddaludu zou zijn dat nog niet weet hoe ik heet… Een meisje riep een keer naar me: “Malika, what is your name?”. En een jongen riep “what is your name” en voegde daar iets in het Kannada aan toe, waar Sujatha erg om moest lachen. Later legde ze uit dat de jongen zei: “What is your name, wat betekent dat?”.

Ik ben al het ongedierte hier inmiddels behoorlijk zat. In Bangalore zie ik constant ratten tussen al het afval op straat. In Iddaludu zijn de ratten een stuk groter. Ik wist niet dat er zulke grote ratten bestonden en moest dus even diep nadenken toen ik er midden in de nacht op weg naar de WC één tegen kwam… Daarnaast kom ik af en toe een muis of hagedis tegen, maar daar stoor ik me al lang niet meer aan. Ik heb wel nog steeds een enorme hekel aan de kakkerlakken die soms ineens in mijn kamer zitten. En ik ben ook niet zo dol op slangen, maar daarvan heb ik alleen nog maar de sporen gezien op het zandpad. Er schijnen hier best veel slangen te zitten, maar ik heb ze nog niet gezien. Een paar weken voor ik hier kwam ontdekten ze een grote cobra in een struik bij kantoor. Sujatha durfde daarna wekenlang niet in de buurt van die struik te komen. Sujatha’s grootste angst is slangen, op de voet gevolgd door honden. Er zijn op dit moment erg veel gevallen van hondsdolheid en in Bangalore zijn al een paar keer kleine kinderen doodgebeten door agressieve straathonden. Ik geloof dat in Bangalore inmiddels een klopjacht begonnen is om zoveel mogelijk zwerfhonden af te maken. In Iddaludu reageren de honden vaak nogal agressief op mij omdat ik er zo vreemd uitzie. Van een paar honden weten we inmiddels dat die heel vervelend zijn, dus die ontwijken we zoveel mogelijk. Maar de allerergste beesten zijn de mieren! En dan bedoel ik niet de grote mieren, hoewel ik daar ook niet dol op ben, maar die hele kleine mormels die je haast niet ziet en pas opmerkt wanneer ze je bijten. Ik heb vorig jaar al uitgebreid kennis met ze gemaakt, maar dit jaar zijn ze nog vervelender. Ze zitten overal. Ik kan absoluut niets eetbaars in mijn kamer bewaren, want ze weten het te vinden, hoe goed de verpakking ook afgesloten is. Maar daar blijft het niet bij: ze zitten ook in mijn kleren en in mijn slaapzak. Laatst werd ik een keer wakker met 20 mierenbeten op mijn linkervoet en 25 op mijn linkerarm. En die monstertjes kruipen zelfs in het kraantje van mijn tank met mineraalwater, waardoor er altijd mieren in mijn water zwemmen… Die mieren zijn echt erger dan alle ratten, muizen, hagedissen, kakkerlakken, slangen en honden van Iddaludu bij elkaar…

Het valt me op hoe blij ik mensen maak als ik 1 woord Kannada spreek. De gebruikelijke groet is “oota aita?”, heb je al gegeten? Veel mensen proberen dit te vertalen naar heel krom Engels en ze zijn dolblij als ik in Kannada antwoord. Laatst vroeg de man van het winkeltje vlakbij kantoor: “madam, hadded food, madam?” Toen ik “aitu” zei begon hij in zijn handen te klappen en keihard te lachen, hij vond het geweldig. Sindsdien vraagt hij me telkens of ik al gegeten heb en hij blijft het fantastisch vinden als ik in Kannada antwoord. Toch leuk dat je mensen zo blij kan maken met 1 woordje…

Ik vind het geweldig om in zo’n klein dorpje te wonen. Ik geloof niet dat ik kan uitleggen hoe het is om in Iddaludu rond te lopen, gesprekjes (of pogingen daartoe) te hebben met iedereen die we onderweg tegenkomen, overal te worden uitgenodigd om wat te eten of drinken, … Ik vind Iddaludu geweldig: de ossenkarren, iedereen die elkaars huis in en uit loopt, de groepen vrouwen bij de watertank, de tempel in het midden van het dorp, de rangolis (schilderingen) voor de deuren van alle huizen, de vrouwen in sari, de kinderen die eindelijk niet meer bang voor me zijn, de kleine huisjes dicht op elkaar die allemaal opvallend schoon zijn, de kleine winkeltjes verspreid over het dorp die op bepaalde tijdstippen veranderen in theehuisjes, … Ik vind het bijna jammer dat ik over twee weken vertrek… Het is ook geweldig om te zien hoe mensen hier van alles vervoeren. Op hun hoofd dragen mensen waterkruiken, enorme bossen brandhout, boodschappentassen, enz. Fietsen, motors, scooters, brommers en autoriksja’s worden met de vreemdste dingen volgeladen. Ik zag laatst een man die probeerde een levend schaap achterop zijn fiets te binden. Het arme dier viel telkens van de fiets voordat hij het vast had kunnen binden, waarna het lag te spartelen op de grond en hij vrolijk opnieuw begon om het beest achterop zijn fiets te tillen…

Nu ben ik dus weer even in chaotisch Bangalore, even weer een echt bed en warm water. Het verkeer in Bangalore is heel grappig. Het is een grote chaos en de overheid probeert alle problemen op te lossen door borden met allerlei leuke spreuken op te hangen. Sommige zijn heel standaard, zoals: “a little care makes accidents rare”, “follow line discipline” (blijkbaar leest niemand dit bord…) en “don’t overtake from left side” (lijkt ook niemand te snappen…). Maar 1 van mijn favoriete spreuken is “talk while driving, never talk again”. Een andere spreuk gaat erover dat een helm goedkoper is dan je leven…
Ook de autorikshaws hebben vaak leuke spreuken achterop geschilderd. De allerbeste is: “Please don’t pollute the air” (ik heb al heel veel variaties gezien met verschillende spelfouten). Voor degenen die de autorikshaws niet kennen: het zijn volgens mij de meest stinkende en vervuilende verkeersdeelnemers van Bangalore…

Maandag ga ik weer terug naar Shidlaghatta om nog drie dag wat interviews te hebben. Donderdag is de stafvergadering en neem ik afscheid van alle veldmedewerkers. Donderdagmiddag kom ik terug naar Bangalore. Dan heb ik een paar dagen de tijd om een gastcollege aan Bangalore University voor te bereiden. Ik ben gevraagd om een college te geven aan masterstudenten Social Work. Het moet 2 uur duren, waarvan 1 uur discussie. Ik weet nog niet precies wat ik ze ga vertellen, maar ik hoop dat we in ieder geval over mijn voorlopig conclusies kunnen discussiëren (dan moet ik nu alleen nog even uitzoeken wat mijn voorlopige conclusies zijn…). Dat gastcollege is 9 april en 11 april is er waarschijnlijk een dorpsvergadering in Iddaludu, waar ik diezelfde voorlopig conclusies kan presenteren en mensen hopelijk wat commentaar kunnen leveren. En 14 april vlieg ik alweer naar huis…

Ik heb laatst het begin van mijn dagboek weer eens doorgelezen, erg grappig om terug te lezen. De eerste weken ging alles heel moeizaam en stond ik op het punt om met het onderzoek te stoppen en naar huis te komen. De eerste bladzijden van mijn dagboek zijn een beschrijving van de ene rotdag na de andere… Maar toen begon het onderzoek ineens goed te lopen en ging de tijd heel snel. En nu dus nog maar 2 weken… Ik heb wel zin om weer naar huis te gaan en weer wat privacy te hebben op mijn eigen kamer, met warm water, een goed bed,… En het zou ook fijn zijn om even geen rijst meer te hoeven eten en niet meer continu te worden aangestaard en nagewezen. En ik mis drop! Voor mijn verjaardag heb ik een klein blikje met drop gekregen. De dropjes waren binnen een dag op, maar het blikje ruikt nog naar drop en af en toe doe ik het blikje open om weer even te ruiken… Dus het wordt tijd om naar huis te gaan. Maar ik zal sommige mensen ontzettend missen… Nou ja, ik kom waarschijnlijk binnenkort wel weer terug…

Tot snel!

Liefs, Marieke

Ps. Ik heb nog een paar foto's van de afgelopen weken toegevoegd.