Klaar!

Namaskar!

Het onderzoek is afgelopen! Ik heb 50 interviews voor de survey en een paar diepte-interviews. Die diepte-interviews waren niet zo’n succes, dus ik vind het niet zo erg dat we er niet meer hebben. Sujatha’s Engels is gewoon iets te beperkt om goede interviews te houden. Ik ben in ieder geval blij dat ik klaar ben met mijn interviews.

De afgelopen dagen stonden vooral in het teken van afscheid nemen. Ik zal Iddaludu missen... Maandagavond ben ik op de valreep nog even bij drie Self-Help Group (SHG) vergaderingen geweest. Ik had de afgelopen maanden regelmatig aan de Training Officer, die verantwoordelijk is voor de SHGs, gevraagd of ik een keer naar die vergaderingen kon. Hij zei steeds dat hij een keer met me mee zou gaan, maar vervolgens gebeurde er niets. Maandag heb ik de Team Leader laten weten dat ik voor mijn vertrek toch wel graag nog even naar een SHG vergadering wilde en hij regelde meteen dat ik die avond kon gaan en dat er iemand mee ging om te vertalen. De Team Leader heeft al vaker veel voor me geregeld en hij is de enige die Sujatha niet lastigvalt met allerlei ander werk. Hij zegt steeds tegen haar dat ze nu zoveel mogelijk met mij mee moet gaan en dat ze haar andere werk wel weer kan doen als ik vertrokken ben.

Maandagavond kon ik dus eindelijk naar de vergaderingen. Nanjamma had me al verteld dat ze echt een gemeenschapsgebouw nodig hebben. Meestal zijn bijeenkomsten in het dorp bij de tempel, maar dat betekent dat vrouwen tijdens hun menstruatie niet naar de bijeenkomsten kunnen. En maandag deed het licht bij de tempel het niet, dus er zaten drie SHGs verspreid onder de lantaarnpalen in een straatje in de buurt van de tempel. Niet echt ideaal... De vrouwen zaten op een mat op de grond naast het open riool, werden constant afgeleid en de helft zat te ver buiten de cirkel om mee te kunnen doen aan discussies.

Dinsdag hebben we de tijd genomen om foto’s van het dorp te maken. We gingen eerst naar Nanjamma, die op het punt stond om haar kleinkinderen naar de Anganavadi (soort peuterspeelzaal) te brengen. Tijdens het interview met Nanjamma had ze gezegd dat ze erg ontevreden was over de Anganavadi, dus ik wilde graag mee om het zelf te zien. Ik schrok nogal van wat ik daar zag... Er is geen apart gebouw voor de Anganavadi, dus de kinderen zitten dicht op elkaar voor het huis van de vrouw die assisteert in de Anganavadi. Er zaten nu maar 20 kinderen, maar normaal gesproken zijn er 40. De lerares woont in een ander dorp en komt altijd te laat of komt gewoon niet opdagen. De peuterspeelzaal was dus niet echt een zaal en er werd al helemaal niet gespeeld. Er is een strenge discipline: een vrouw gaf de kinderen een tik met een stok als ze niet opletten of niet recht zaten.

Dinsdagmiddag hebben we in SC colony doorgebracht, waar alle Scheduled Caste (SC, de "onaanraakbaren") families wonen. We wilden Shobha interviewen, maar er bleek een festival te zijn in SC colony. We hebben een tijdje gewacht en toen kwamen alle SC families terug van de tempel (er is volgens mij een aparte SC tempel) met veel eten en drinken. Het was te laat voor het interview, maar we hebben nog een tijdje zitten kletsen. Ik had altijd gehoord dat de SC colonies de smerigste delen van dorpen en steden zijn. Maar in Iddaludu is SC colony ontzettend schoon, met mooie witte huizen. De grond word elke dag met koeienmest ingesmeerd, waardoor het niet zo stoffig is. De SC gemeenschap is ontzettend hecht. Het zijn 24 families, die allemaal bij elkaar in de buurt wonen. Er wordt nog steeds op ze neergekeken door veel mensen in het dorp, waardoor de SC families automatisch naar elkaar toe trekken. Ik vind SC colony het leukste deel van het dorp, met hele vriendelijke mensen, die altijd tijd hebben voor een praatje en ons steeds wat te eten of te drinken aanbieden.

Dinsdagavond heb ik met Sujatha gewinkeld en daarna bij haar thuis gegeten. Haar familie is inmiddels erg aan me gehecht geraakt. Haar moeder huilde toen ze zei dat ze het zo jammer vond dat ik weer vertrek en vervolgens begonnen Rathna en Sujatha ook te huilen. Sujatha’s oma was er niet, erg jammer, want ik had graag nog even afscheid van haar genomen. Granny is ontzettend schattig en terwijl iedereen me hier uitnodigt voor bruiloften, heeft zij me uitgenodigd voor haar begrafenis... Ze probeert met me te communiceren met allerlei vreemde gebaren en vooral heel veel gelach.
Ik had met Sujatha een paar posters van Indiase goden gekocht (14 A-4 posters voor nog geen euro…) en Sujatha’s moeder bekeek ze één voor één goedkeurend en legde me uit welke goden vooral goed waren om aan mijn muur te hangen. Toen Sujatha haar vertelde dat de meeste mensen in Nederland christen zijn, zei ze dat ze Jezus zo’n goede god vond, waarbij ze een kruis sloeg zoals katholieken doen. Voor veel hindoes is Jezus ook één van de 30.000.000 goden...
Sujatha’s moeder was geschokt toen ze hoorde dat ik met het vliegtuig was gekomen. Ze deed constant een vliegtuig na en keek me dan vragend aan. Ze kon maar niet geloven dat ik echt in een vliegtuig had gezeten. Later vroeg ze of ze op mijn bruiloft mocht komen. Nadat ik ja had gezegd (maar er wel bij had gezegd dat dat nog wel even zou duren...), legde Sujatha uit dat die bruiloft niet in Bangalore zou zijn, zoals haar moeder dacht, maar in Nederland. Daar schrok haar moeder nogal van, want dan zou zij ook in een vliegtuig moeten...

Woensdag hebben we uiteindelijk Shobha geïnterviewd. Na het interview hebben we haar uitgelegd dat ik een foto van een interview nodig heb om op de universiteit te laten zien (het SNUF wil een foto in ruil voor hun subsidie). Eerst deden we veel mislukte pogingen met de zelfontspanner, waarbij Shobha steeds de slappe lach kreeg wanneer we deden alsof we een serieus gesprek aan het voeren waren. Toen gaven we mijn camera aan een meisje, maar zij hield hem verkeerd om en had daarna nogal veel moeite om een foto te maken. Uiteindelijk deed een man een laatste poging en die foto is redelijk gelukt... Shobha zag meteen dat ik nieuwe enkelbandjes had (die had ik de avond ervoor met Sujatha gekocht). Ze was heel enthousiast. Veel vrouwen in het dorp noemen me inmiddels een “real Indian girl”... Ik krijg regelmatig een bindi-sticker opgeplakt, bloemen in mijn haren en kumkum op mijn voorhoofd. Nu alleen nog een enorme lading (nep)goud in mijn oren, neus en om mijn nek en ik word helemaal geaccepteerd in Iddaludu.

Na het interview hebben we thee gedronken bij het winkeltje waar we vorige week een interview gehad hebben. Daar was ook een vrouw waar we de afgelopen maanden regelmatig thee of sap hebben gedronken. Telkens wanneer we langs haar huis kwamen, riep ze ons naar binnen. Ze legde dan een mat voor ons op de grond, gaf ons een bloem voor in ons haar en kumkum voor op ons voorhoofd en maakte thee of sap voor ons. Ze zei altijd heel weinig en ging gewoon door met haar huishoudelijke werk terwijl wij aan het drinken waren. Echt ideaal: je hoeft geen moeizame gesprekken te voeren, maar kan gewoon het huis inlopen, wat drinken en weer vertrekken. In het winkeltje was de vrouw iets spraakzamer. We hebben een tijd gekletst met haar en de eigenares van de winkel. De vrouw beweerde dat ze inmiddels al 3 keer in Nederland was geweest en dat ze binnenkort weer gaat om een vrouw voor haar oudste zoon te zoeken. Ze zei dat ze graag een Nederlandse schoondochter wil. Ik geloof dat ze geen idee heeft waar Nederland ligt en hoe ze er moet komen... Toen niemand keek gebaarde ze naar mij dat ik met haar zoon moest trouwen. Maar ik geloof niet dat ik de rest van mijn leven in Iddaludu wil blijven wonen... Bovendien hebben we haar zoon geïnterviewd, hij is 2 koppen kleiner dan ik...

Woensdagochtend had de Team Leader in een vergadering van de Executive Committee verteld dat ik volgende week in een dorpsvergadering mijn onderzoek zou bespreken. Nanjamma had al gezegd dat ze zeker zou komen en woensdagmiddag kwamen we verschillende SHG-leden tegen die zeiden dat ze ook zouden komen. We kwamen Lakshmamma, de huidige EC-presidente, tegen en ze had tranen in haar ogen toen ze zei dat ze het zo jammer vond dat ik weg zou gaan.

Gistermorgen kwamen twee buurmeisjes me payasam (zoete melk met vermicelli en kokos) brengen, erg lekker. Daarna heb ik ontbeten bij de familie waar ik de afgelopen maanden heb gewoond. Toen kwam ik erachter dat ik veel te veel bagage heb... Ik heb nu een deel in Iddaludu achtergelaten, dat neem ik woensdag mee. Ik heb wat spullen zoals koekjes en pennen aan mijn buurmeisjes gegeven. Ik ben er inmiddels achter dat als ze nee zeggen, ze eigenlijk bedoelen dat ze het graag willen hebben maar gewoon beleefd willen zijn... Later kwam een meisje terug om te vragen of ze ook nog mijn lege waterflessen mocht hebben. Eerst nam ze er heel beleefd 2 mee en later kwam ze terug en vroeg ze of ze er nog meer mocht hebben. Vervolgens vertrok ze met haar armen volgeladen met lege flessen.

Gisteren was de stafvergadering en dat was niet echt de beste dag om te vertrekken... Er was deze week een inspectie geweest en het oordeel was niet zo positief. Tijdens de vergadering werd er vooral veel gescholden en met name Sujatha had het zwaar te verduren. De salarissen van verschillende medewerkers worden waarschijnlijk voor deze maand gehalveerd, dat schijnt hier zomaar te kunnen... Ik heb Sujatha al laten weten dat ik haar salaris zal aanvullen, omdat ze haar werk niet heeft kunnen doen doordat ze zo veel met mij heeft gewerkt. Halverwege de vergadering heb ik sweets uitgedeeld, waardoor iedereen even opgevrolijkt werd. Toen ben ik vertrokken en waarschijnlijk werd er weer vrolijk opnieuw begonnen met schelden...

Sujatha denkt er inmiddels over om ontslag te nemen na mijn vertrek. Ze is veel te hoog opgeleid voor haar baan. Dus ik was een welkome afwisseling voor haar. Maar nu heeft ze dus helemaal geen zin meer om terug te gaan naar haar saaie werk... Bovendien maken een paar mensen op kantoor het haar nogal moeilijk. Het lijkt wel alsof een aantal mannen op kantoor er niet tegen kunnen dat Sujatha hoger opgeleid is dan zij en ze haar daarom proberen weg te pesten. Ik hoop dat ze nog even een paar maanden wacht met ontslag nemen, anders krijg ik waarschijnlijk de schuld...

Maandag is mijn gastcollege en woensdag is de dorpsvergadering. Daarna heb ik nog 2,5 dag in Bangalore voordat ik naar huis kom. Mochten er mensen zijn die zondag 15 april niets te doen hebben: ik kom om 1 uur ’s middags aan op Schiphol. Vluchtnummer weet ik niet, het is een vlucht van British Midland (BD) vanaf Londen.

Tot over iets meer dan een week!

Veel liefs, Marieke

Ps. Ik zal weer een paar foto's van de afgelopen week toevoegen.