Eindelijk de eerste interviews...

Namaskar!

Ben weer in Bangalore. Sujatha wilde zaterdag graag een vrije dag om naar Bangalore te kunnen voor een sollicitatiegesprek, dus besloot ik met haar mee te reizen en weer een weekend in Bangalore te blijven. Weer terug in de chaos... Ik moet weer even wennen aan de drukte op straat en bots constant tegen andere mensen op. In Iddaludu heb ik wat meer bewegingsvrijheid...

In mijn vorige bericht schreef ik dat ik een beetje ziek was en dat werd later toch wat erger. Ach ja, op iedere reis word ik een keer echt goed ziek en meestal heb ik daarna nergens meer last van. De komende 2 maanden zal ik dus wel gezond blijven... Ik ben nog wat langer in Bangalore gebleven en wilde dinsdag naar de dokter waar ik vorig jaar ook een paar keer ben geweest. Na de verhalen van Maiken vorig jaar heb ik niet zoveel vertrouwen in andere artsen. Onder artsen heerst hier de opvatting dat westerlingen erg kwetsbaar zijn en ze zijn dan ook vaak bang om je medicijnen te geven... Dr. David heeft een paar jaar in Engeland gewerkt en is dus wat meer bekend met Europeanen. Bovendien is zijn Engels erg goed, wat ook wel handig is… Dus ik ging dinsdag weer naar Cox Town en toen bleek Dr. David op vakantie te zijn… Gelukkig had Sabiah, de vrouw van het internetcafe, een oplossing. Zij bleek al vaker een grote bron van informatie te zijn (ze stuurde me vorig jaar naar Dr. David en naar allerlei goede restaurants in Frazer Town). Een vriendin van haar had haar Australische doktersgraad behaald en zou binnenkort naar Australië emigreren. Volgens Sabiah was het een erg goede arts. Dus ’s middags belde Sabiah me en kreeg ik haar vriendin aan de telefoon. Na een uitgebreid telefonisch consult stuurde ze me een sms met de namen van 2 verschillende pillen. Bijna alles is hier zonder recept verkrijgbaar, dus ik kon zo de medicijnen kopen en een dag later voelde ik me al een stuk beter! Woensdag ben ik dus weer naar Shidlaghatta vertrokken. Alleen kan ik nog niet zoveel eten als normaal, wat Indiërs niet begrijpen. Ik kreeg constant teveel eten, hoe vaak ik Sujatha ook liet uitleggen dat ik ziek was geweest en minder wilde, omdat ik anders zoveel eten moest weggooien...

Ik heb deze week 2 pilot-interviews gehad. Was erg nuttig, ik heb dit weekend de vragenlijst een beetje aangepast en moet vooral Sujatha beter uitleggen wat de bedoeling is. Het was wel handig om even te zien hoe de samenwerking zou gaan voordat we gaan beginnen met de echte interviews.

Ik had in Nederland allerlei problemen bedacht die ik zou tegenkomen tijdens het onderzoek: ik zou geen tolk kunnen vinden (die vond ik toch erg snel), mensen zouden geen tijd voor me hebben omdat ze moeten werken (ik ben hier precies in de periode waarin er weinig op het land wordt gewerkt, dus de meeste mensen zijn gewoon thuis), mensen zouden niet geïnterviewd willen worden (de twee vrouwen die we vroegen voor de pilot wilden allebei graag meewerken en zijn over een paar weken ook beschikbaar voor een diepte-interview)... Maar op 1 ding had ik me niet voorbereid: met mijn onderzoeksvraag kom ik echt bij de allerarmsten van het dorp terecht. En arm is hier echt heel erg arm... Deze huishoudens verdienen minder dan Rs. 5000 (100 euro) per jaar en hebben niet genoeg geld voor 3 maaltijden per dag (ik voelde me deze week dus iedere keer erg schuldig als ik eten weggooide…). Eén van de vrouwen kon zich 3 jaar geleden (voordat het project startte) maar 1 maaltijd per dag veroorloven. Inmiddels eet ze 2 keer per dag. Deze vrouw is trouwens ontzettend sterk: ze is ongeveer 25 jaar (de meeste mensen weten hun exacte leeftijd niet) en heeft al 3 kinderen, waarvan de oudste 13 jaar is (ze was dus 12 toen ze haar eerste kind kreeg). Haar man heeft geen werk en is weinig thuis. Zij houdt het huishouden draaiende en doet coolie-werk, wat voor een erg onzeker inkomen zorgt. Coolie-werk gebeurt op dagbasis en is dus geen vaste baan. Je weet dus nooit of je de volgende dag geld gaat verdienen en bovendien zijn lonen erg laag, vooral voor vrouwen. Vrouwen verdienen Rs. 50 tot 60 (1 euro) voor een hele dag werk, terwijl mannen Rs. 90 tot 100 verdienen per dag.

De andere vrouw die we interviewden (ongeveer 60 jaar oud) doet ook coolie-werk. Haar man (ongeveer 70 jaar) is gewond aan zijn been en kan niet werken. Drie jaar geleden woonden ze in een hut, maar één of andere weldoener heeft hen geld gegeven (ik moet nog uitzoeken wie dat was, volgens Sujatha kregen ze het geld van het project, maar anderen zeiden dat het project geen geld had voor dat soort dingen). Nu wonen ze in een heel eenvoudig huisje, maar verder bezitten ze nauwelijks iets. Tijdens dit interview zaten er in het begin veel mensen bij en een vrouw bleef maar zeggen dat ik de oude vrouw moest helpen. Uiteindelijk kon Sujatha duidelijk maken dat ik dat niet kan en heeft ze de vrouw heel beleefd gevraagd om te vertrekken. Het is hier bijna onmogelijk om interviews te houden zonder toeschouwers, maar ik heb Sujatha wel duidelijk kunnen maken dat het echt om de mening van degene die we interviewen gaat en we proberen de andere omstanders zoveel mogelijk te negeren. Hopelijk gaan de mensen in het dorp het na een tijdje saai vinden om toe te kijken bij de interviews...

Ik ben erg blij met mijn kamer in het dorp! Het uitzicht is geweldig, het is ontzettend stil en er is warm water! Ik was net gewend geraakt aan de koude douche op kantoor… Er is geen stromend water, dus iedere morgen lopen de vrouwen naar een waterpomp en een deel van het water wordt vervolgens op een vuurtje opgewarmd. Uitgebreid douchen doe ik niet, want iedere morgen zie ik de vrouwen de zware waterkruiken sjouwen... Ik wil dus niet teveel water verspillen...

Veel kinderen in het dorp kennen me nog. Als ik op kantoor ben, hoor ik buiten constant kinderen roepen: "English madam", "auntie", "good morning madam", enz. Laatst stond er ineens een meisje naast me dat zei: "Hello madam, photo?" Ik geloof dat ze mijn camera vorig jaar wel leuk vonden...

Morgen vertrek ik weer naar Shidlaghatta. Morgenmiddag ga ik de aangepaste vragenlijst uitgebreid doornemen met Sujatha, zodat ze alle vragen echt begrijpt (het staat een beetje amateuristisch als ik haar tijdens het interview van alles moet gaan uitleggen, zoals de afgelopen week een paar keer gebeurde). Hopelijk beginnen we dinsdag dan met de echte interviews. Er zijn al 5 van de 15 weken voorbij... Ik hoop dat alles nu echt op gang gaat komen...

Liefs, Marieke