Rellen, onderzoek en... een kamer!

Namaskar!

Ben weer een weekend in Bangalore. Dat weekend duurt iets langer dan gepland, want ik ben ziek geweest. Vandaag gaat het wel beter, maar ik zag het nog niet zitten om terug naar Shidlaghatta te gaan, dus heb nog maar een vrije dag genomen. Toen ik vanmorgen mijn tolk belde, bleek dat ze vandaag toch geen tijd zou hebben om interviews te houden, dus dat komt goed uit...

De rellen in Bangalore vorige week (zie mijn eigen reactie bij het vorige bericht) waren wat heftiger dan ik eerst dacht. Na mijn bericht heeft Ashley me opgehaald uit het internetcafe en we hebben toen op een terrasje gezeten en 's avonds gegeten in de toeristenbuurt waar alles rustig was. Pas toen hij me op de motor naar mijn hotel had gebracht en ik het nieuws zag op TV, begreep ik dat het behoorlijk uit de hand was gelopen... Die vrijdag was er eerst een demonstratie van moslims geweest tegen de executie van Saddam (een beetje laat lijkt me...). Die demonstratie was gepaard gegaan met wat geweld en brandstichtingen. Op zondag was er een religieuze optocht van een hindoeistische groepering en er zou een bijeenkomst zijn in Shivaji Nagar, de wijk waar mijn hotel staat en met een moslimmeerderheid. De optocht op zondag werd een demonstratie tegen de islam en uiteindelijk gingen extremistische hindoes moslimwijken in om moslims uit te dagen. Er waren overal hindoes met oranje vlaggen en riksja's die die vlaggen niet hadden werden vernield. Er zijn verschillende bussen in brand gestoken en volgens Ashley werden mensen uit huizen gesleurd die die oranje vlaggen niet hadden en in elkaar geslagen (maar Ashley heeft nogal een rijke fantasie en kan nogal overdrijven). Het was in ieder geval erg onrustig in verschillende moslimwijken (volgens mij in 7 wijken). In Shivaji Nagar, waar mijn hotel staat, is een 12-jarige jongen omgekomen en zijn er 21 gewonden gevallen toen de politie begon te schieten. Ben blij dat ik toen niet in de buurt van mijn hotel was... In Frazer Town, waar ik 's middags bijna vast was komen te zitten, was het ook erg onrustig en is de avondklok ingesteld. De volgende dag was de situatie nog steeds gespannen, maar was het wel veilig om de straat op te gaan, dus ben ik toen vertrokken naar Shidlaghatta.

Ik had graag over de vorderingen van mijn onderzoek verteld, maar die zijn er nog niet echt... Ik heb het gevoel dat ik de afgelopen weken keihard gewerkt heb, maar het resultaat is er nog niet echt. Ik heb een vragenlijst gemaakt en doorgesproken met Sujatha, mijn tolk, die heel veel nuttig commentaar had. Na veel moeite hebben we eindelijk een lijst kunnen krijgen van de 112 huishoudens die tijdens de beginfase van het project door de mensen in het dorp als arm zijn geidentificeerd. Later bleek de veldmedewerker een paar fouten gemaakt te hebben bij het opstellen van de lijst, die Sujatha gelukkig kon oplossen. Anders was ik misschien met mijn vragenlijst bij de grootgrondbezitters van het dorp aangekomen, die toch niet echt tot mijn doelgroep behoren... Omdat ik 112 van de 194 families nogal een groot aantal vind, heb ik die lijst nog een beetje ingeperkt, omdat mijn onderzoek over de allerarmsten gaat. Nu heb ik een lijst van 67 huishoudens (landlozen, scheduled caste, scheduled tribe) en daaruit heb ik een steekproef getrokken van 30 huishoudens om te interviewen (waarschijnlijk zullen we minder dan 30 mensen interviewen, omdat niet iedereen mee zal willen werken). Morgen ga ik hopelijk een pilot doen met Sujatha, waarna we eindelijk echt kunnen beginnen met de interviews. Ik wil nog andere onderzoekstechnieken gebruiken (PRA, diepte-interviews, observatie, etc.), maar voorlopig kost het al genoeg moeite om met het survey te beginnen, dus daar ligt nu even mijn prioriteit. Ik heb tot nu toe wel veel informatie verzameld uit bestaande rapporten en veel gesprekjes gehad met de projectmedewerkers. Vooral die informele gesprekken leveren veel nuttige informatie op. Ik had dit wel genoemd in mijn onderzoeksvoorstel als een dataverzamelingstechniek, maar ik had niet verwacht dat het zo'n belangrijke rol zou spelen. Tot zover de eerste methodische reflectie...

Sujatha is geweldig! Ze snapt mijn onderzoek, begrijpt het principe van een steekproef en kan dus aan de anderen uitleggen dat het niet de bedoeling is dat we gewoon het dorp inwandelen en de mensen interviewen die de veldmedewerker toevallig aardig vindt. Ze heeft me haar afstudeerscriptie van Social Work laten zien en hoewel het niveau hier een stuk lager is dan in Nederland (analyse is hier niet meer dan een tabelletje met de percentages bij de verschillende antwoorden) heeft ze in ieder geval een survey gehouden, dus het is allemaal niet nieuw voor haar. Verder kan ik ook erg goed met haar opschieten. Ze noemt me al haar best friend en ook wanneer we niet aan het werk zijn bellen we regelmatig. Ik ben al uitgenodigd voor haar bruiloft (waarschijnlijk aan het einde van dit jaar).

En nog meer goed nieuws: ik heb een kamer! Eindelijk kan ik weg uit kantoor. Ik wende er wel aan om daar te slapen, maar ik heb toch wel graag iets meer privacy. Ook is het wel fijn om eindelijk mijn tassen eens uit te kunnen pakken. Het is een heel klein kamertje op het dak van een huis aan de rand van Iddaludu. Vanaf het dak kijk ik uit over akkertjes, een veldje waar kinderen cricket spelen, palmbomen en heel veel koeien, buffels en geiten. Het is op het dak van het huis van de Treasurer van de Executive Committee van de Sujala Watershed Sangha (oftewel een belangrijke meneer in het project), dus wie weet vang ik nog wat interessante informatie op...

Tot slot nog een verhaaltje over hoe ongeorganiseerd veel Indiers zijn en hoe ik als westerse vrouw niet serieus word genomen... Op dit moment worden er in de projectdorpen Village-Based Trainings (VBT) gegeven, waarbij mensen in de dorpen leren hoe ze de gezondheid van hun dieren kunnen verbeteren. Ik wil graag aanwezig zijn bij de VBT in Iddaludu en iemand had me verteld dat die training in Iddaludu op 19 en 20 januari zou worden gegeven. Op 18 januari vroeg ik de Training Officer voor de zekerheid of die training echt de volgende dag zou zijn. Hij keek op de lijst van alle dorpen met VBT-data en zag achter Iddaludu inderdaad 19 en 20 staan. Ineens raakte hij enorm in paniek, want bij een ander dorp op de lijst stond 20 en 21 januari, wat zou betekenen dat hij niet bij de volledige training in beide dorpen aanwezig kon zijn. Hij liep een tijdje bijna hysterisch heen en weer tussen de kalender en de lijst met VBT-data. Ik zag al snel dat er achter Iddaludu niet 19 en 20 januari stond, maar 19 en 20 februari, dus dat zei ik tegen de Training Officer. Dat drong niet echt door, hij zei alleen maar "one minute, madam". Omdat ik geen Kannada spreek denken mensen hier om de een of andere reden vaak dat ik ook geen data kan lezen en soms worden zelfs Engelse teksten voor me voorgelezen, alsof ik zelf niet kan lezen... Ik probeerde nog een paar keer aan de Training Officer duidelijk te maken dat de training in Iddaludu pas in februari zou zijn, maar zonder succes. De Training Officer bleef paniekerig heen en weer lopen (datum checken op kalender, datum checken op de VBT-lijst, weer datum checken op kalender, enz.) en in zichzelf mompelen. Uiteindelijk kon ik het iemand anders die in de buurt stond duidelijk maken en hij vertelde het de Training Officer. De Training Officer kalmeerde en ging mij vervolgens uitgebreid uitleggen dat de training in Iddaludu niet in januari zou zijn, maar in februari... Daarbij las hij meteen even alle data van de lijst voor, want ik begreep natuurlijk niets van al die cijfertjes...

Tot zover mijn avonturen in Iddaludu. Waarschijnlijk ben ik volgende week of de week daarna weer in Bangalore. Ashley gaat me dan helpen om internet te regelen voor mijn laptop (is voor mij erg moeilijk te regelen, maar het kan waarschijnlijk op zijn naam, omdat hij een vast adres heeft), dus misschien ben ik binnenkort nog gemakkelijker bereikbaar in het dorp!

Sterkte met de kou daar en voor sommigen veel succes met jullie onderzoeken. Houd me op de hoogte! Ben erg benieuwd hoe het daar verloopt. En het klinkt misschien gemeen, maar het stelt me wel gerust als ik hoor dat het in Nederland ook niet altijd gemakkelijk gaat... Ach, het is maar een leeronderzoek...

Liefs, Marieke