Van rust naar chaos

Om namah Shivaya! / Namaste!

Ik ben weer terug in de "normale" wereld. Hoewel... Ik ben terug in Delhi en zo normaal is het hier niet...

Ik heb een geweldige tijd gehad in de ashram. Er waren veel meer mensen dan de vorige keren (het was nu hoogseizoen), wat wel voor een andere sfeer zorgde, waar ik in het begin aan moest wennen. Ook was er in het begin een grote groep mensen die er eigenlijk niet wilden zijn en overal nogal wat weerstand tegen hadden. Toen zij op de vrije vrijdag met zijn allen naar het strand gingen, kwamen ze er al pratend achter dat ze inderdaad niet in de ashram wilden zijn (wat ik de hele week al aanvoelde) en de volgende dag vertrokken ze allemaal. Daarna was het heerlijk rustig en stil in de ashram. Bijzonder hoe zo'n groep mensen de sfeer kan bepalen...

Mijn dagen zagen er allemaal ongeveer zo uit:
Na een paar dagen werd ik standaard vanzelf om 5 uur 's morgens wakker. Om 20 over 5 ging de bel om iedereen wakker te maken en na een koude douche zat ik om 6 uur klaar voor de meditatie. Tijdens het half uur mediteren heb ik, zeker in de eerste week, vooral heel veel verschillende posities voor mijn benen uitgeprobeerd, omdat ik erg moest wennen aan hele dagen op de grond zitten. Ik leerde al snel om geluidloos mijn benen van de ene positie in de andere positie te vouwen en zo kwam ik het half uur wel door. En soms mediteerde ik tussendoor ook nog...
Na de meditatie werd er een uur lang gechant en werden teksten van de twee guru's voorgelezen en besproken. Daarna was er een half uur theepauze en van 8 tot 10 was er de yogales. De eerste week heb ik met de gevorderden meegedaan en de tweede week ben ik overgestapt naar de beginners, omdat het tempo in de gevorderdenles iets te hoog werd en omdat ik de docent van de beginnersles geweldig vond. En in die tweede week werd in de beginnersles ook gewoon de hoofdstand gedaan, dus echt beginnersniveau was het niet...

Na de yogales was er eindelijk eten. Het eten was gevarieerd en iedere dag erg goed. Na het eten had ik een uurtje vrij, wat ik meestal gebruikte om mijn kleren te wassen of mijn kamer schoon te maken. Daarna was het tijd voor mijn karma yoga. Iedereen kreeg een taak om een steentje bij te dragen. Toen de taken verdeeld werden, stak niemand zijn hand op toen er mensen voor de Health Hut gevraagd werden (iedereen was nogal afwachtend), dus ik zei dat ik het wel prima vond om te doen. Later vroegen mensen me zelfs wanneer ik zou vertrekken, in de hoop mijn karma yoga over te nemen...

De Health Hut is een klein restaurantje in de ashram, waar vruchtensappen, thee en snacks te krijgen zijn. Mijn taak was vooral het opnemen van de bestellingen en het afrekenen. Op de muur van de keuken hing de volgende tekst: "Karma yoga is selfless service, without expecting any fruits of your actions (including, milkshakes, juices, etc.)". Ik verwachtte inderdaad niets terug voor mijn werk, maar de twee Indiase vrouwen die ook in de keuken werkten konden het nou eenmaal niet laten om me vol te stoppen met van alles. Ik denk dat ik in die twee weken wel ongeveer alles geproefd heb wat we op ons menu hadden, en nog een paar dingen die ze ter plekke verzonnen.
Dit was dus wel de gemakkelijkste karma yoga die ik tot nu toe gedaan heb in de ashram. Ik was wel de enige met een rekentalent, waardoor ik wel veel extra diensten heb gedraaid toen er niemand anders beschikbaar was, maar het was heel leuk om te doen. Ik voelde me dus wel een beetje schuldig en wilde vragen om nog een extra taak, maar bedacht toen dat dit nou eenmaal was wat mij was toegewezen. Misschien wel ter compensatie van de zware karma yoga van de vorige keren...

Na mijn dienst in de Health Hut was er weer een theepauze en daarna was er een lezing. Dat was het moeilijkste van de dag, omdat de docent niet zo'n prettig persoon was. Hij woont al 2 jaar in de ashram en denkt dat hij alles weet, maar eigenlijk vertelde hij best veel onzin (voor de kenners: hij was ervan overtuigd dat apana een opwaartse energie is). Hij had ook een nogal verknipt beeld van de buitenwereld en alle voorbeelden die hij noemde gingen over geweld, drugs en alcohol.

Na de lezing was er weer een yogales en daarna weer eten. Na het eten ging ik zo vaak mogelijk naar de Devi-tempel, waar gechant werd en daarna was er de avondsatsang met meditatie, chanten en teksten. De satsang was rond half 10 afgelopen en om 10 uur sliep ik meestal.

Er waren nog maar weinig mensen die ik nog kende van de vorige keren. De Director was nog dezelfde Zimbabwaan en Kalyani, een Britse vrouw, was er ook nog steeds. Zij heeft inmiddels wel ernstige reuma, waardoor ze heel moeilijk loopt. Ik vond het wel mooi om te zien hoe opgewekt en positief zij was, ondanks de overduidelijke pijn die ze had. Zij wist alle abstracte teksten heel goed te vertalen naar het gewone leven. Ze woont al jaren in ashrams, maar begrijpt ook heel goed hoe lastig het is om in het normale leven een regelmatig yogabeoefening te hebben.

Een andere bijzondere docent was Murali, een man uit New York. Hij had een hele eigen manier van lesgeven (wilde bijvoorbeeld dat we de les begonnen met heel hard lachen), maar was wel heel gepassioneerd.
Op woensdagavond was er altijd een silent walk naar het meer en toen die op een avond niet door kon gaan vanwege de regen (de week daarvoor was er een groepje verdwaald in de regen en kwam iedereen doorweekt terug), werd er veel gemopperd. Iedereen was teleurgesteld en niemand had zin in weer een zittende meditatie. Murali had toen een briljant idee: we hielden een silent walk rondom de meditatiehal, waar het overdekt was. Daarna liet hij ons in een kring op de grond zitten (normaal zaten we op matten in rijen tegenover het podium), zodat het leek alsof we op de stenen aan het meer zaten. We begonnen te chanten en hij zorgde dat het veel uitbundiger was dan normaal. Een Japanse docente kwam op het geluid af rennen met een grote trommel onder haar arm. Zij bleek naast een fantastische stem ook nog een enorm drumtalent te hebben. Het dak ging eraf tijdens die satsang (voor de kenners: een erg hoog Dave Stringer-gehalte).

De ashram heeft al jaren een vrouwelijke swami. In India kunnen vrouwen normaal gesproken geen swami zijn, maar binnen de Sivananda-organisatie kan dat wel. Swamiji (ook wel Mataji) is een hoogbejaarde vrouw die nog heel fit is en met heel veel respect wordt behandeld. Zij leidde het chanten in de Devi-tempel, terwijl een paar mannelijke priesters de rituelen uitvoerden die zij als vrouw niet kon doen.

Er waren ook een paar huisdieren in de ashram: 2 katten en de hond Shanti. Shanti was ontzettend lief en was altijd waar de meeste mensen waren. Als we zaten te eten lag ze op de trappen van de dining hall en tijdens de satsang en yogalessen lag ze in een hoekje van de zaal, waar ze vaak een vergeten yogamat had bemachtigd.
De twee katten waren van het luidruchtige soort en wandelde miauwend door de ashram en ook door de zaal tijdens de satsang. Als Mataji bij de satsang aanwezig was, moesten we proberen de katten buiten de zaal te houden, want Mataji is van de oude stempel en vindt dat dieren niet bij zo'n bijeenkomst horen.

In mijn kamer had ik ook dieren: er woonde bijvoorbeeld een paar dagen een slak in mijn badkamer, die ik Kundalini doopte. Maar toen Kundalini erg veel ging rondkruipen en een slijmspoor achterliep om mijn shampoo en zeep, heb ik haar toch maar buiten neergezet... Er zat ook een paar dagen een kakkerlak van zo'n 8 centimeter in mijn kamer, die steeds weer verdween als ik even de andere kant op keek. Uiteindelijk kon ik hem ook vangen.

Op zaterdagavond was er altijd een talent show in plaats van de normale satsang. Ik heb geweldig optredens gezien: een meisje dat een prachtige raga zong, twee mannen die mooie verhalen uit de Zen en Sufi tradities naspeelden, een Zweeds stel dat een lied over kikkers zong... Het leukste van alles vond ik een verlegen Indiase man. Hij vertelde dat hij vroeger stotterde en het advies kreeg om te zingen. Hij ging bij een kerkkoor, maar daar vonden ze zijn stem te hard. Iemand zei dat zijn stem op die van Freddy Mercury leek. Hij had geen idee wie dat was en ging op onderzoek uit op internet. Inmiddels is hij getransformeerd tot een Indiase Freddy Mercury, inclusief mimiek en lichaamstaal. Hij zong een lied en wilde meteen daarna nog een lied zingen omdat hij zo blij was met de positieve reacties. Aan het eind van de talent show sprong hij overeind om nog een lied te zingen en daarna nog 1...

Het kostte wat moeite om uit de ashram te vertrekken. Ik heb een taxi naar Trivandrum genomen en werd onderweg enorm wagenziek. We reden ook nog door de vuilniswijk van Trivandrum, waar al het vuilnis uit de hele stad wordt gedumpt en gesorteerd. Overal lagen bergen afval en die stank gecombineerd met de uitlaatgassen en het geslinger zorgden ervoor dat ik behoorlijk uitgeput was toen ik bij mijn hotel aankwam.
Ik ben heel vroeg gaan slapen en vanmorgen om 3 uur opgestaan, want ik had een hele vroeg vlucht naar Delhi.

In de taxi van het vliegveld naar mijn hotel zag ik een enorme stoet dorpelingen marcheren. In Varanasi (begin oktober) vertelde iemand me dat een grote groep landlozen bezig was met een protestmars naar Delhi en ze zouden rond deze tijd aan moeten komen. Ik vermoed dus dat dit landloze boeren waren. Ze zagen er in ieder geval wel uit alsof ze al een behoorlijke afstand hadden afgelegd, sommigen op blote voeten. Dat is nog eens iets anders dan de Nijmeegse vierdaagse...

Inmiddels ben ik alweer best gewend aan de buitenwereld. Delhi is een chaos, maar ik heb het er niet zo moeilijk mee als ik had gedacht. Ik heb een heel fijn hotel, in dezelfde straat als het hotel waar ik een maand geleden 's nachts wakker werd gebeld. De taxichauffeur probeerde me nog naar dat hotel te lokken (daar kreeg hij waarschijnlijk commissie), maar dat is hem niet gelukt. Ik betaal nu de helft voor een mooiere kamer. Ik heb wel een telefoon op mijn kamer, maar de manager heeft me verzekerd dat ze me niet zullen bellen. Mijn hotel heeft zelfs een restaurant met dakterras, dus als ik niet meer de chaos van de stad in wil, kan ik gewoon binnen wachten totdat ik naar het vliegveld kan...

Ik ben met mijn hoofd nog wel veel bij de ashram. Ik kijk regelmatig op mijn horloge en bedenk wat ze op dat moment aan het doen zijn. Maar dat zal vanzelf wel over gaan.

Morgen heb ik nog 1 dag om Delhi te verkennen en 's avonds laat vertrek ik naar het vliegveld. Wat gaan 5 weken snel voorbij...

Tot snel!

Liefs, Marieke