Afscheid van mooi India...

Namaskar!

Ik ben weer terug in Bangalore, na een paar geweldige dagen met veel reizen, weinig slapen, olifanten, beren, frisse lucht, theeplantages en groene heuvels. India is mooi...

Ik werd zondag langzaam gek in Bangalore en dat bereikte een hoogtepunt toen ik met Ashley op het busstation was. Alle rust en kalmte die ik drie weken lang in de ashram had verzameld, verdween toen we door een voetgangerstunnel liepen, stampvol mensen, schreeuwende straatverkopers die door de tunnel heen galmden, overal geduw en getrek, handtastelijke mannen, overal herrie en intussen probeerde Ashley vrolijk een gesprek met me te voeren... Mijn hoofd leek uit elkaar te barsten en alles om me heen begon te draaien. Ashley heeft me naar een iets rustigere plek geloodst, waar ik een half uur alleen maar naar de grond heb zitten staren, terwijl Ashley boze blikken wierp naar iedereen die ook maar in de verste verte het idee zou kunnen hebben om mij aan te spreken, aan te staren of aan te raken...

Ik was blij toen we zondagavond eindelijk in de bus zaten en Bangalore uitreden... Na een bijna slapeloze nacht kwamen we aan in Ooty, een hillstation. De plaats zelf is niet zo bijzonder, maar de omgeving is prachtig. 's Nachts waren we door het nationaal park gereden waar we later weer heen zouden gaan. In het donker zag ik 2 grote figuren langs de kant van de weg. Pas toen ze bewogen, besefte ik dat het olifanten waren...
Ashley was inmiddels behoorlijk ziek geworden toen we in Ooty aankwamen, maar hij lost zoiets altijd op door een lading pillen naar binnen te werken en zich verder vooral aan het reisplan te houden. En dus namen we die ochtend meteen een taxi naar Mudumalai. Mudumalai is onderdeel van een enorm natuurgebied, dat op de grens ligt van Tamil Nadu, Karnataka en Kerala. Mudumalai is het deel van het park dat in Tamil Nadu ligt. In Mudumalai is een klein deel van het bos door de overheid benoemd tot Sanctuary, wat eigenlijk vooral betekent dat het flink wordt uitgebuit. De toegangswegen zijn met slagbomen afgesloten en je moet veel betalen om erin te mogen. Als buitenlander betaal je meer dan Indiers en als je foto's wilt maken moet je nog meer betalen. Je mag alleen dit gebied in met een door de overheid georganiseerde "safari": met een bus vol mensen een half uur over een geasfalteerde weg rijden en kijken naar de dieren in de verte. Maar, zoals een gids die wij ontmoetten zei, de dieren kennen de grenzen van de Sanctuary niet en zijn overal. Op weg naar Mudumalai hadden we inderdaad al wilde olifanten gezien tussen de bomen langs de weg. We besloten om niet mee te gaan op die overheidssafari's en mee te gaan met een gids die erg leuke alternatieven bood. Terwijl wij probeerden van de weinig behulpzame overheidsdame wat informatie over hun aanbod te krijgen, stond deze gids iets verderop wel hele eerlijke antwoorden te geven. Hij vertelde dat de bussafari maar een half uur duurt en dat je met een bus de meeste dieren wegjaagt, dat de Sanctuary niet echt bijzonderder is dan de omliggende bossen en dat de dure "olifantensafari" die de overheid aanbiedt niets meer is dan 10 minuten op de rug van een olifant het bos inlopen en vervolgens weer terug.
Deze gids regelde voor ons maandagmiddag een 4 uur durende wandeling met een tribal gids, die ontzettend goed bleek te zijn in het opsporen van wilde dieren. In eerste instantie vonden we vooral veel sporen (graafsporen, voetsporen, uitwerpselen, nesten, enz.) van dieren (tijgers, hyena's, beren, olifanten, enz.), maar later vonden we ook de dieren zelf. We hebben volgens mij een uur besteed aan het achtervolgen van 2 zwarte beren. Aan het begin van onze achtervolging zei de gids dat we niet bang hoefden te zijn, omdat deze beren meestal niet bijten. Toen we uiteindelijk heel dicht bij de beren waren gekomen en ze langzaam onze kant op bewogen, moedigde de gids me aan om snel een foto te nemen. Daarna zei hij: "Now, go go go!" Bleken we toch ineens hard te moeten lopen om uit de buurt van de beren te komen...
Verder hebben we nog enorme groepen herten gezien en veel kleine dieren, zoals vogels, vlinders, hazen, enz.
Dinsdagmorgen zijn we met dezelfde gids in een jeep naar Gopalaswamibeta gereden, een achthonderd jaar oude tempel op een berg, waarvandaan je een geweldig uitzicht hebt op de bossen. Onderweg hebben we weer heel veel gezien, waaronder erg veel wilde olifanten, die zelfs gewoon de weg overstaken voor onze jeep langs...
's Middags hebben we de bus terug genomen naar Ooty, waar we nog een paar uur hebben doorgebracht. We zijn naar een dorp van Toda's geweest. De Toda's zijn een traditionele stam en in Ooty leven ze als afgezonderde gemeenschap. Een man nodigde ons uit in zijn huis, waar hij meteen zijn familiefotoalbum liet zien.
Verder hebben we veel gewinkeld. Ooty is beroemd om haar thee, kruiden en chocola. Van een paar van de kruiden die ik heb gekocht weet ik de naam nu al niet eens meer... Van de chocola kunnen de eerste mensen die ik zie wanneer ik thuiskom meegenieten...

Mocht er iemand zijn die zin heeft om vrijdag naar Schiphol te komen: ik kom om 10:40 aan met vlucht BD 103 (vanaf Londen).

Dit zal waarschijnlijk dus voorlopig mijn laatste bericht zijn. De eerste week hier heb ik het boek "Eten, bidden, beminnen" van Elisabeth Gilbert gelezen en dat is eigenlijk wel een mooie samenvatting van deze reis. Ik heb heerlijk gegeten, belachelijk uitgebreide maaltijden met Ashley in Bangalore en eenvoudige, Ayurvedisch-verantwoorde maaltijden in de ashram. De drie weken in de ashram waren weer een indrukwekkende ervaring, waar ik me steeds prettiger ging voelen bij het bidden. En voor de nieuwsgierigen: met dat beminnen zit het ook wel goed... We hebben nog geen idee waar en wanneer we weer bij elkaar zullen zijn en onze toekomstplannen sluiten nou niet bepaald op elkaar aan, maar het is wel duidelijk geworden dat we stapelgek zijn op elkaar... We zullen wel zien hoe we het nu verder gaan aanpakken... (En nee Sandra, hij komt niet met me mee terug naar Nederland...).

Ik heb zin om weer naar huis te gaan, te werken, aan mijn yoga-opleiding te beginnen, iedereen weer te zien, mijn scriptie af te maken... Maar ik denk dat het afscheid ook wel moeilijk wordt. Afscheid van Ashley en afscheid van bizar India dat me blijft trekken.
Er zijn twee mensen die me waardevolle tips gegeven hebben, die het afscheid hopelijk wat gemakkelijker zullen maken. Lalithambika zei: "Don't try to be where you are not." Ze zei dit in een gesprek over emoties. Volgens de Vedanta filosofie zijn alle emoties die je voelt en alle dingen die je meemaakt een uitwerking van je karma. En alleen door volledig te ervaren wat je voelt kan dit karma zichzelf volledig uitwerken, zodat je emoties los kunt laten. Lalithambika zei dus dat je gewoon moet accepteren wat er met je gebeurt en wat je voelt en je er niet tegen te verzetten. Op een breder vlak betekent dit ook gewoon accepteren waar je bent. Ik ben nu in India en geniet daarvan en over 2 dagen zal ik ervan genieten weer in Nederland te zijn.
Een andere tip komt van de Nederlandse Maudi, die ik in de ashram ontmoet heb. Zij vertelde dat het een Chinees gebruik is om als je een plek verlaat, even over je schouder te kijken en jezelf te roepen, zodat je niet steeds op alle plekken waar je geweest bent stukjes van je ziel achterlaat. Ik heb dit gedaan toen ik vertrok uit de ashram en zal dit weer doen als ik morgenavond opstijg vanaf Bangalore, die stad waar ik knettergek van word maar ook heel gelukkig kan zijn...

Tot snel!

Liefs, Marieke