Terug in de "normale" wereld...

Om Namah Shivaya!

Waarschuwing: het is een erg lang verhaal geworden. Hopelijk een beetje interessant voor mensen die geinteresseerd zijn in het leven in een ashram, anderen adviseer ik dit bericht over te slaan en te wachten op het volgende bericht over een paar dagen...

Het was absoluut een goede beslissing om niet te gaan reizen, maar een extra week in de ashram te blijven, want die laatste week was de beste week die ik er heb gehad. Om verschillende redenen: ik was inmiddels helemaal gewend aan het ashramleven, voelde me er thuis, heb in die laatste week een paar geweldige mensen leren kennen en ben hechter geworden met mensen die ik al kende, heb een geweldig gesprek gehad met Lalithambika, een Francaise die ik nog ken van 2 jaar geleden en die heel veel van mijn twijfels en vragen heeft beantwoord en het beste van alles: ik ben naar de gevorderdenklas gegaan, waar Lalithambika les gaf.

Lalithambika is absoluut de beste yogadocent die ik ken. In ons lange gesprek vertelde ze dat het lesgeven haar heel gemakkelijk afgaat, omdat ze zichzelf niet zozeer ziet als docent, maar als een medium dat eeuwenoude kennis doorgeeft. Ze ziet zichzelf als niets meer dan een kleine schakel in een lange keten van yogi's. En dat is blijkbaar de goede benadering, want haar lessen zijn geweldig. Ze weet in iedereen het beste naar boven te halen, weet haar stem heel goed te gebruiken, geeft hele duidelijke instructies, straalt een geweldige energie uit en dat allemaal met een heel charmant Frans accent. Alle stafleden van de ashram moeten officieel naar minimaal 1 asanales per dag gaan, maar meestal doen ze dat niet en doen ze gewoon wat oefeningen wanneer ze even tijd vinden. Maar wanneer Lalithambika les geeft, komen er ineens heel veel stafleden.
Lalithambika lijkt al behoorlijk goed op weg te zijn naar verlichting. Ze loopt de hele dag met een gelukzalige glimlach rond (ondanks de zware operatie die ze kort geleden heeft gehad) en als ze loopt lijkt ze te zweven. Een gesprek met haar levert zoveel op: ze praat weinig, maar als ze wat zegt, dan zijn het altijd wijze woorden. Wanneer zij tijdens de satsang de teksten leest en uitlegt, merk je dat iedereen geboeid is. Ze heeft de gave om erg ingewikkelde dingen in gewonemensentaal te zeggen.

Naast Lalithambika is de staf van de ashram een bonte verzameling. Kalyani Chaitanya is een Britse vrouw waar iedereen eigenlijk een beetje bang voor is, maar die in een persoonlijk gesprek ineens heel aardig bleek te zijn en zelfs humor bleek te hebben. George is een rastaman uit Kenia, die de asana's en het chanten eigenlijk maar niets vindt. Hij lijkt vooral in de ashram te zijn omdat hij niet weet waar hij anders heen moet. Hij is ontzettend opstandig, heeft moeite met de strenge regels en botst regelmatig met de andere stafleden. Eigenlijk is Lalithambika de enige met wie hij goed kan opschieten, omdat zij volgens hem de enige is die niet helemaal in de wolken is en die zijn taal kan spreken.
Martin is een Tsjechische drugsverslaafde, die naar de ashram is gekomen omdat hij naar een plek wilde waar geen drugs te krijgen zouden zijn. Hij heeft een hekel aan chanten, vooral aan Jaya Ganesha, dat 2 keer per dag wordt gezongen en 20 minuten tot een half uur duurt. Hij lijkt een nieuwe verslaving gevonden te hebben: hij is altijd en overal bezig om zijn spieren op te rekken in de meest vreemde houdingen. Verder is hij continu verkouden en doet hij de ventilator aan wanneer iedereen het koud heeft behalve hij.
Sadashiva is een Israelische ex-militair, een goede docent, die de instructies tijdens de asanales met een harde, lage stem door de zaal heen brult.
Anjani is een Amerikaanse ex-marinier, die met haar 2 kleine kinderen voor een half jaar in de ashram woont. Anne is een stille, oudere vrouw. Ik heb geen idee waar ze vandaan komt, want ik heb haar geloof ik nog nooit horen praten. Shyam is een Indiase jongen, die het wel naar zijn zin heeft in de ashram, maar toch wel graag een vriendin zou willen en vroeg of ik hem aan iemand wilde koppelen.

Onder de gasten waren ook erg aparte figuren. Britse meisjes die geen idee hadden waar ze aan begonnen toen ze naar India kwamen. Ze ontdekten dat ze Indiaas eten vies vinden, dat het in India erg warm kan zijn, dat het in India veel kan regenen, dat het ashramleven erg gestructureerd is en dat er in een ashram geen chocola, cola en sigaretten zijn. John, een Australier die inmiddels al 7 weken in de ashram is en zijn chronische rugproblemen voelt verdwijnen. Tijdens het chanten wiegt zijn lichaam alle kanten op en heeft hij een enorme glimlach op zijn gezicht, waardoor je je bijna af gaat vragen of hij misschien een of andere stoornis heeft. Een Duitse jongen en een Brits meisje met Indiase roots die net als ik zeker weten dat dit niet ons laatste bezoek aan de ashram was en die ik dus waarschijnlijk nog wel weer terug zal zien. Een geweldig stel uit Singapore dat nu op Bali woont en me heeft uitgenodigd om langs te komen. En Amy uit New York, die een paar dagen mijn kamergenoot was en ontdekte dat de ashram niets voor haar was. Ze bracht het grootste deel van de tijd slapend door of liep naar het dorp om sigaretten te kopen, die in de ashram verboden zijn.

En er zijn nog meer bewoners: twee katten. Tijdens een satsang die geleid werd door Kalyani en Lalithambika kwam de ene kat het podium op en begon Kalyani's thee op te drinken terwijl de andere luid miauwend bij Lalithambika op schoot kroop, waar ze vervolgens bleef miauwen bij ieder woord dat Lalithambika zei.

Vorige week begon het Malayalam nieuwe jaar en dat werd gevierd met een Ganesha Puja. Ganesha (de god met olifantenhoofd) is de god die obstakels verwijdert en daarom wordt hij altijd aangeroepen als mensen met iets nieuws beginnen. Het was een prachtige ceremonie, met een groot vuur waarin van alles werd geofferd waar Ganesha van schijnt te houden, zoals takjes en gepofte rijst.
Verder was er iedere vrijdagavond een mooie Devi Puja, waarbij bloemen en kumkumpoeder werden geofferd. Terwijl de priester de 1000 (!) namen van de Godin zingt, zingt de rest een mantra, waarbij ze telkens een bloem of wat kumkum aan de voet van een lamp leggen. Je kan er je eigen gebed aan toevoegen en ik heb bloemen en kumkum geofferd voor iedereen die ik maar kon bedenken, hopelijk hebben jullie het gemerkt...
De Devi tempel is een prachtige plek, waar ik iedere avond heen ging. Er werd altijd eerst een hoofdstuk uit de Bhagavad Gita gechant en daarna zongen we de 1000 namen van de Devi. In het begin kostte het me al heel veel moeite om de tekst alleen al mee te lezen, maar de laatste keer, toen ik alleen was met Lalithambika (normaal gesproken waren we met meer mensen en kon ik me dus een beetje verschuilen), merkte ik dat de tekst vanzelf uit mijn mond kwam en dat zelfs de rare kronkels in de melodie me geen moeite meer kostten. Voor de geinteresseerden: ik heb een CD waarop de priester de Sri Lalitha Sahasranama (1000 namen) zingt.

Ik lijk steeds bijzondere dagen uit te kiezen voor mijn vertrek uit de ashram. Twee jaar geleden vertrok ik terwijl iedereen in de tempel was voor een groot feest en dit jaar vertrok ik op Krishna's verjaardag. De hele dag waren mensen bezig de tempel te versieren en 's avonds zou er urenlang gezongen en gedanst worden, gevolgd door een speciale puja en heel veel prasad (iets zoets dat na een puja wordt gegeten). Maar ik had mijn ticket inmiddels al geboekt toen ik hoorde van het feest...

Gisteren ben ik teruggevlogen naar Bangalore. Ik heb eigenlijk van maar weinig mensen afscheid genomen. Iedereen was in de tempel of bij een asanales. Een paar mensen zagen toevallig dat ik vertrok en kwamen afscheid nemen, maar verder ben ik stilletjes vertrokken en dat was eigenlijk wel fijn.
Het is vreemd om weer in Bangalore te zijn. Ik heb constant hoofdpijn door alle geluiden, heb het ontzettend benauwd door de uitlaatgassen, ben constant erg moe en heb weer enorm de neiging om me binnen op te sluiten... Ik besefte gisteren ook ineens dat ik de afgelopen 3 weken weinig gepraat heb. Ik zei de dingen die nodig waren en had soms een filosofisch gesprek met iemand, maar heb eigenlijk niet veel gewoon gekletst en dat spaart enorm veel energie. Toen ik gisteravond met Ashley zat te eten, merkte ik dat het me moeite kostte om ons gesprek te voeren en hij merkte dat ik erg stil was. Op een gegeven moment bleef hij maar praten over de Olympische Spelen en het lukte me maar niet om me daar op te concentreren. Ik hoorde mantra's in mijn hoofd en besefte later dat het Krishna Bhajans waren, die op dat moment ook in de Krishnatempel in de ashram gezongen werden. Het werd weer eens duidelijk dat Ashley en ik in totaal verschillende werelden leven...
Vanmorgen was ik om 5 uur klaarwakker, klaar om naar satsang te gaan, maar toen besefte ik dat ik in Bangalore was... Ik mis de satsangs en ik merk dat mijn lichaam behoefte heeft aan asana's. Maar helaas is Ashley's kamer niet veel groter dan mijn kamertje in Nijmegen en dus is er weinig ruimte voor asana's...

Maar ik begin ook weer aan het normale leven de wennen. Ik heb gisteren voor het eerst in weken een warme douche (emmer water) gehad in plaats van een ijskoud emmer water, ik heb weer met mes en vork gegeten en ik heb vanmorgen mijn eerste koffie gedronken, die niet helemaal goed is gevallen...

Ashley heeft een paar dagen vrij kunnen krijgen en dus vertrekken we vanavond naar Bandipur National Park en Ooty, mooie rustige natuurgebieden. In Bandipur gaan we op zoek naar olifanten en in Ooty gaan we genieten van de groene heuvels. Ashley heeft die paar dagen helemaal volgepland, inclusief 2 nachtbussen. Het is niet helemaal tot me doorgedrongen wat het plan precies is, maar ik kan me wel herinneren dat hij weinig tijd gepland heeft om te slapen... Ik ga proberen hem een klein beetje af te remmen...
Woensdag ben ik weer terug in Bangalore en donderdagavond vlieg ik naar huis.

Tot snel!

Liefs, Marieke

Om Bolo Sat Guru Sivanande Maharaji Ki Jai

Om Bolo Sri Guru Vishnu Devananda Maharaji Ki Jai

Om Shanti Shanti Shanti