Hoe overleef ik een onderzoeksdip?

Namaskar!

Ben weer een weekend in Bangalore. Ik merk dat het toch wel fijn is om 1 of 2 dagen per week even weg te zijn uit het dorp en afstand te nemen van het onderzoek. In Iddaludu maak in behoorlijk lange dagen en dat is best vermoeiend...

Iedere ochtend word ik om kwart over 5 wakker, omdat dan de muziek bij 1 van de tempels begint. 10 minuten later hoor ik een man met lage stem mantra's zingen vanaf een andere tempel. Om half 6 komt daar nog de oproep tot gebed vanaf de moskee bij. De moskee heeft erg goede luidsprekers... En wanneer de geluiden van de moskee beginnen lijkt de volumeknop van de tempels wat omhoog te gaan... Om 6 uur is het weer een beetje rustig en kan ik nog een uurtje slapen. Ik sta om 7 uur op, zodat ik nog een beetje vrije tijd heb voordat ik naar kantoor ga. Meestal ben ik om 9 uur op kantoor. Ik ben dan de hele dag op kantoor of met Sujatha in Iddaludu. Ik eet 's avonds op kantoor, dus ik blijf op kantoor tot etenstijd en vaak werk ik dus door tot 8 uur. Rond 9 uur ben ik meestal weer in mijn kamer en dan val ik om 10 uur al in slaap. Het is allemaal nogal vermoeiend en soms ben ik het onderzoek een beetje zat, zoals de afgelopen week...

Ik ging maandag voor het eerst met tegenzin terug naar Shidlaghatta. Ik had geen zin meer om op kantoor constant te proberen de juiste informatie te krijgen (mensen spreken elkaar tegen en cijfers veranderen iedere dag) en in het dorp weer diezelfde vragenlijst af te nemen die we al 28 keer hebben afgenomen...

We hebben het de afgelopen week een beetje rustiger aan gedaan. We hebben geen interviews gehad. Ik ben op kantoor bezig geweest om de gegevens van de baseline survey in mijn computer in te voeren. De mensen van het project hebben bij de start van het project een survey gehouden onder alle 194 huishoudens in het dorp, erg nuttige informatie.

Dinsdag zijn we wel naar Iddaludu gegaan om te kijken of de 3 overgebleven huishoudens van de survey er waren. Ze waren nog niet thuis. De veldmedewerker die ik in het dorp wat vragen wilde stellen had geen tijd. We besloten toen om maar eens wat "rapport building" (rondwandelen in het dorp, met mensen kletsen en thee drinken) te doen. Het was geweldig om gewoon in het dorp rond te lopen en niet aan mijn onderzoek te hoeven denken. We maakten een praatje op straat met Nanjamma en een paar andere vrouwen en dronken thee bij Lakshmamma, een andere vrouw die ons veel helpt. Toen we aan het einde van de dag terugkwamen op kantoor, zag ik het onderzoek al weer wat meer zitten.

Woensdagmorgen hebben we op kantoor doorgebracht. Sujatha heeft geprobeerd me te helpen om de chaos van de projectdocumentatie te begrijpen. Was erg frustrerend...

Donderdag was er een stafvergadering, dus Sujatha had geen tijd om me te helpen. Dus weer een saaie dag op kantoor.

Vrijdag was Sujatha's verjaardag. We zijn 's morgens naar het veldkantoor in Iddaludu gegaan, waar de veldmedewerker eindelijk tijd voor me had. 's Middags hebben we weer gezocht naar de 3 overgebleven families en daarna vonden we het weer tijd voor rapport building... Nanjamma was met ons meegelopen op zoek naar de 3 families en toen we hadden ontdekt dat ze nog niet terug waren, stonden we een tijdje te praten. Opeens kwamen er steeds meer vrouwen en kinderen bij. Veel van hen kende ik al van de interviews. Na een tijdje kwam er iemand met een rieten mat aanlopen en we hebben toen midden in het dorp een hele tijd op de grond zitten kletsen. We waren in SC colony, het deel van het dorp waar alle Scheduled Caste families wonen. Het was mooi om te zien dat vrouwen van hogere kastes, zoals Nanjamma, op een vriendschappelijke manier omgingen met de SC vrouwen. Ik geloof dat het project hieraan een belangrijke bijdrage heeft geleverd. Maar veel mensen van hogere kastes zouden nog steeds nooit het huis van een SC familie binnengaan... Ik bedacht nog dat dit een goed moment zou zijn voor een groepsdiscussie, maar besloot om de pret niet te bederven. Het was gewoon heel gezellig en ik had even geen zin om aan mijn onderzoek te denken. Ik heb nu gezien hoe gemakkelijk je een groep vrouwen bij elkaar krijgt, dus die groepsdiscussie kan later ook nog wel...

Sujatha had me uitgenodigd om 's avonds bij haar te komen eten. Erg leuk om haar familie te ontmoeten. Het zijn hele lieve mensen, maar de communicatie ging een beetje moeizaam... Sujatha heeft me meegenomen naar een hele mooie tempel bij haar huis voor een puja.

Gisteren heeft Ramakrishna, de veldmedewerker, weer wat vragen beantwoord en daarna ben ik met Sujatha en Ramakrishna naar het gebied buiten Iddaludu gegaan. Ramakrishna zou ons de 2 bechara dorpen laten zien. Dit zijn dorpen waar 20 jaar geleden mensen woonden, maar omdat de overheid niet voor voorzieningen zoals elektriciteit en water zorgde is iedereen naar Iddaludu vertrokken. Het zijn nu een soort spookdorpjes met wat restanten van huizen. Het grappige is dat de tempels er nog wel staan. In het eerste dorp was er nog maar heel weinig over van de huisjes, maar er stond nog wel een tempel, die ook nog in gebruik was. Het was de kleinste tempel die ik tot nu toe heb gezien, met een hele aardige swami. We hebben weer een puja gedaan en zijn toen naar het volgende bechara dorp gegaan. Onderweg kregen we nog een honingraat die een paar jongens uit een boom hadden gehaald. Heb nog nooit zulke verse honing gehad. Het tweede bechara dorp bestaat uit wat ruines van huizen, een tempel en 2 fabrieken. Die fabrieken zorgden voor een enorme stank. Ik had vorig jaar al kennis gemaakt met de stank die de zijdewinning veroorzaakt, doordat de zijderupsen kapotgekookt worden. In de ene fabriek werd zijde gewonnen en in de andere fabriek werd het afval, de dode rupsen, verwerkt tot olie en een geneesmiddel. Tussen de ruines van de huizen lagen overal dode zijderupsen in de zon te drogen, wat een vreselijke stank verspreidde. En in die stank stond een hele mooie nieuwe tempel... Een familie had 2 jaar geleden besloten om op de plek waar toen een klein huisje als tempel diende een grote nieuwe tempel te bouwen.

Gistermiddag waren we weer in Iddaludu en opeens zaten we weer bij een huis met een hele groep mensen. Deze keer waren het vooral schoolkinderen. Ze oefenden hun Engels en ik werd versierd met een bindi-sticker en kumkum.

Ik vond het geweldig om deze week een paar keer op een ontspannen manier met de mensen in het dorp te praten. En zolang ik het rapport building noem, is het ook nog functioneel voor mijn onderzoek...

De kinderen in het dorp zijn inmiddels aan me gewend. Mijn buurkinderen durven eindelijk met me te praten. Deze week hadden ze ook de moed om mij te bezoeken in mijn kamer. Nu staan ze iedere ochtend om 8 uur al voor mijn deur...

Ik heb al eerder verteld over een vreselijk irritante man op kantoor die zich veel te veel met mijn onderzoek bemoeit. Hij gaat me steeds meer op mijn zenuwen werken... Hij is de Watershed Manager van het project en ik geloof dat hij vindt dat hij behoorlijk belangrijk is. Toen we dinsdagmorgen eerst de hele ochtend op kantoor hadden gewerkt en 's middags wat vragen aan Ramakrishna wilden stellen maar hij het te druk had, was de Watershed Manager er toevallig ook. Hij zei dat we 's morgens naar Ramakrishna hadden moeten komen, in plaats van te zitten niksen op kantoor. Toen was ik echt kwaad. Ik legde hem uit dat we die ochtend heel hard hadden gewerkt en dat we niet wisten dat Ramakrishna 's middags geen tijd zou hebben. Terwijl ik dat aan het uitleggen was, merkte ik dat ik bijna aan het schreeuwen was en dat Sujatha me geschrokken aankeek. Ik geloof dat die man met veel respect behandeld hoort te worden...
Ramakrishna had nog wel tijd om ons even uit te leggen waar de SC colony precies is. In het begin van het project had hij een grote plattegrond van het dorp getekend. Hij was er erg trots op en het was ook echt een goede plattegrond, met alle wegen, huizen, tempels, bomen, waterputten, enz. Toen Ramakrishna aan het aanwijzen was waar SC colony lag, bemoeide de Watershed Manager zich er ineens mee, terwijl hij nog maar een paar weken bij het project werkt en Iddaludu nog helemaal niet kent. Hij ging me eerst uitgebreid uitleggen dat het noorden aan de bovenkant van de kaart lag ("just imagine, this is north")... Vervolgens pakte hij een pen en tekende een dikke lijn om SC colony... Dus toen was de kaart, de grote trots van Ramakrishna, verpest... Ramakrishna was ontzettend kwaad, maar bleef heel beleefd...
Ik ben niet de enige die zich aan de Watershed Manager ergert, maar iedereen blijft zo ontzettend beleefd tegen hem. Maar achter zijn rug om wordt hij wel belachelijk gemaakt. Sujatha had veel mensen verteld van het incident met de plattegrond en de hele week kreeg iedereen de slappe lach zodra iemand "just imagine" zei...

Morgen ga ik weer terug naar Shidlaghatta en hopelijk gaan we nu wel weer interviews hebben. Over 5 weken wil ik klaar zijn met mijn onderzoek, zodat ik nog een week vrij heb voordat ik naar Nederland kom en aan mijn scriptie moet beginnen...

Liefs, Marieke