Swami Akkalappa en Shani Mahatma

Namaskar!

Ik had een lang verhaal geschreven om nu te plaatsen, maar dat verhaal staat op mijn laptop en ik ben vergeten om het op mijn USB-stick te zetten... Dus nu maar even een nieuw verhaal en misschien komt dat andere verhaal later nog wel.

Vrijdag bedacht ik dat ik graag wat wilde vertellen over de interviews hier. Het spannendste interview dat ik deze week had meegemaakt was toen we voor een huis zaten en een geitje op alles kauwde wat het te pakken kon krijgen (Sujatha's dupatta, mijn vragenlijst, mijn broek, enz.) en vervolgens over mijn sandalen plaste... Maar toen gingen we Swami Akkalappa interviewen en dat was absoluut het meest bizarre interview dat ik ooit gehad heb...

Swami Akkalappa is de swami van de tempel van Kadhadanakunte, 1 van de bechara (spook)dorpjes. Hij stond op mijn lijst van de sample voor de survey. We waren al regelmatig naar de tempel gelopen in de brandende zon, maar telkens was Swami Akkalappa er niet. Gisteren gingen we voor de vijfde keer en ik besloot dat dat de laatste keer zou zijn, omdat het veel tijd kostte (een half uur erheen lopen, een half uur tot een uur wachten, een half uur teruglopen). Maar gisteren was de Swami er! Hij had al van mensen gehoord dat wij hem zochten. Swami Akkalappa is een erg bijzondere man. Hij is ontzettend arm en zet zich volledig in voor het kleine tempeltje. De god in zijn tempel heet Shani Mahatma (Saturnus-god) en schijnt een erg krachtige god te zijn. De vorige keer toen ik Swamiji zag had hij een tulband op zijn hoofd en kon ik zijn haar niet zien, maar nu zag ik dat hij dreadlocks tot op zijn knieen had. Halverwege zijn rug kwamen de dreadlocks samen in een enorme klit. Ook in zijn baard had hij dreadlocks.

De Swami moest eerst de puja bij de tempel doen, wat een uur duurde. Sujatha en ik waren de enigen die bij de puja aanwezig waren, heel bijzonder. Het beeld van Shani Mahatma werd versierd met bloemen, de Swami offerde een kokosnoot, stak drie limoenen op een drietand naast het beeld, versierde de tempel en het altaar met verschillende kleuren kumkum, hij brandde wierook, mompelde gebeden, versierde 7 stenen (waar 7 zustergodinnen wonen) en een boom (waar Ganesha in de wortels woont) met kumkum. Toen was er een arati, waarbij hij ons een vlam voorhield om ons te zegenen. Sujatha zet altijd een kleine bescheiden kumkumstip op mijn voorhoofd als we in tempels zijn, maar deze keer was Swamiji haar voor en hij duwde met zijn duim een enorme rode stip tussen mijn wenkbrauwen. Daarna kregen we kokosmelk (van de kokosnoot die zojuist geofferd was) en bloemblaadjes voor in ons haar. Na iedere arati wordt er altijd prasad (iets zoets) uitgedeeld en bij deze tempel bracht de Swami eerst wat prasad (zoete rijst) naar een plek iets verderop. Er kwam meteen een kraai om het op te eten. Sujatha vertelde dat het vervoermiddel van Shani Mahatma een kraai was en dat daarom de eerste prasad altijd voor de kraai is. Daarna kregen Sujatha en ik prasad. We vroegen of ik een foto mocht maken van het beeld van de god, wat in de meeste tempels niet mag. Maar Swamiji wilde heel graag dat ik een foto maakte en ik ga hem over een tijdje de foto brengen.

Toen kon het interview eindelijk beginnen. De eerste 8 vragen gingen nog redelijk normaal, hoewel ik toen al vond dat hij erg veel praatte. Toen Sujatha de vragen over het Sujala project stelde, begon hij nog meer te praten en al snel zat hij middenin een monoloog en was er geen speld meer tussen te krijgen. Sujatha vertaalde niets meer en ik raakte nogal geirriteerd omdat ik geen idee had wat de man vertelde. Ik weet niet hoe lang hij praatte, maar ik denk dat het ergens tussen een half uur en een uur was. Achteraf vertelde Sujatha dat hij in zijn monoloog alle vragen van onze vragenlijst had beantwoord, zonder dat we hem een vraag gesteld hadden. Zelfs de vraag of we terug mogen komen voor een diepte-interview beantwoordde hij. Telkens wanneer Sujatha naar mij keek en iets wilde vertalen, riep hij dat ze naar hem moest kijken en niet naar mij. Hij vertelde over zichzelf, hoe arm hij en zijn familie zijn, over zijn non-participatie in het project, over de tempel die hij eigenhandig had gebouwd nadat de oude tempel was afgebrand en de lokale overheid hem geen geld wilde geven voor een nieuwe tempel omdat Shani Mahatma geen populaire god is zoals Ganesh of Devi.

Sujatha zei dat op sommige momenten Shani Mahatma via de swami sprak. Ik wist niet wat hij zei, maar zag wel dat de swami schreeuwde en huilde. Op die momenten was het volgens Sujatha de god die via hem sprak. Hij zei dat de mensen hem vergeten waren en geen pujas meer deden, maar dat hij ze zou laten lijden, zodat ze terug zouden komen naar de tempel, waarna hij ze zou vergeven en helpen. Vervolgens wist Swamiji veel te vertellen over Sujatha, over haar opleiding in Bangalore en de problemen die ze toen had, over haar werk, over haar salaris,... Aan het einde van zijn verhaal hield de Swami zijn hand omhoog in een soort zegening voor Sujatha. Daarna veegde hij de tranen uit zijn ogen en was er weer een arati, waarbij deze keer wat meer mensen aanwezig waren. Een oude vrouw raakte de voeten van de Swami aan en tot mijn verbazing deed Sujatha dat ook.

Pas na de arati kon Sujatha me vertellen wat de Swami allemaal gezegd had en konden we de vragenlijst invullen. Ze zei dat ze ontzettend bang was toen hij zo begon te schreeuwen en dat ze het liefst weg wilde rennen. Tijdens zijn lange monoloog dacht ik nog: "nou, die man heeft veel te vertellen, misschien moeten we een diepte-interview met hem houden", maar toen we terugliepen naar Iddaludu smeekte Sujatha me om dat niet te doen... Ze was echt bang voor hem.

Omdat het interview nogal veel indruk op Sujatha had gemaakt, besloot ik om die middag geen diepte-interview meer te houden. Het kantoor ging vroeg dicht, omdat dit weekend het Ugadi-festival wordt gevierd. Ik heb Sujatha vroeg naar huis gestuurd en ben toen zelf naar Bangalore gegaan. Ik blijf hier tot woensdag, omdat het kantoor maandag en dinsdag gesloten is. Morgen ga ik wel een dagje naar Shidlaghatta, omdat Sujatha me heeft uitgenodigd voor het festival.

Swami Akkalappa was de laatste die we moesten interviewen van de lijst van 30 arme families. We zijn nu bezig met een lijst van 15 rijkere families ter vergelijking. Hiervan hebben we inmiddels 6 families geinterviewd. Ook zijn we inmiddels begonnen met diepte-interviews. Vrijdag hebben we een interview gehad met Nanjamma, dat 2 uur en een kwartier duurde. Nanjamma was erg blij dat haar verhaal nu eindelijk ook werd opgeschreven... Ik heb nog 2 en halve week voor mijn onderzoek, dus ik zie wel hoever we komen... Ik ga nu in ieder geval even genieten van mijn lange weekend in Bangalore en alle informatie van de afgelopen week verwerken.

Veel liefs, Marieke

Ps. Ik zal wat foto's van de afgelopen weken toevoegen. De allernieuwste foto's komen later, want die staan op mijn laptop en nog niet op mijn USB-stick...