Telefoonnummer en (veel) meer...

Namasté!

Jeetje, wat een snelle reacties allemaal! Zoals beloofd nu een wat langer verhaal. Het is een beetje erg lang geworden, ben benieuwd hoelang jullie het volhouden… Maar lange verhalen schrijven gaat nu nog gemakkelijker dan vorig jaar, want ik zit lekker op mijn bed in mijn hotelkamer voor de televisie op mijn laptop een verhaaltje te typen en dan schrijft het toch een stuk gemakkelijker dan wanneer ik in een internetcafé zit en het zo kort mogelijk wil houden omdat het anders te duur wordt (ik vind 10 Rupees nu al veel, maar is maar 20 eurocent…).

Allereerst: ik heb een mobiel nummer! Vanwege nieuwe overheidsregels wilden ze een officieel document (officieel is in India: veel stempels en handtekeningen) met mijn adres en dat had ik dus niet. Toen bedacht de verkoper een vage constructie dat hij alles op zijn naam en adres zou zetten. Dan zou ik bij controle dus moeten doen alsof dat mijn adres was. Dit vond ik niet zo’n goede oplossing, omdat hij benadrukte dat er geen misbruik van de telefoon mocht worden gemaakt omdat hij anders ontslagen zou worden (misschien geef ik de telefoon wel weg als ik naar huis ga en ik weet niet wat die persoon er allemaal mee gaat doen) en ik vermoedde dat deze constructie me wat meer geld zou gaan kosten dan wanneer het op mijn eigen naam zou staan… Uiteindelijk namen ze genoegen met een kopie van het polisblad van mijn reisverzekering, waar mijn adres op stond, zag er blijkbaar officieel genoeg uit. Ze hadden natuurlijk geen idee wat het allemaal betekende, dus misschien dat het inderdaad best indrukwekkend was, met al die cijfers. Ik geloof alleen dat ze nu denken dat ik bij Univé werk… Nou ja, ik heb in ieder geval een mobiel nummer en dat is: 9901201838 (landnummer van India is 0091).

Het laatste deel van mijn vlucht naar Bangalore (vanaf Bahrain) was erg leuk. Er waren 2 jongens op de verkeerde plek gaan zitten en de stewardess kon ze maar niet duidelijk maken dat ze ergens anders moesten zitten. Alle passagiers er omheen bemoeiden zich ermee en uiteindelijk werd geconcludeerd dat de 2 jongens Perzisch spraken. Die taal sprak verder niemand in het vliegtuig, maar er kon duidelijk gemaakt worden dat ze verkeerd zaten. Maar daarna bleven ze protesteren en de stewardess irriteren, erg grappig. Die stewardess vroeg trouwens nog of mij wel eens verteld was dat ik op Claudia Schiffer leek… Nou, nee dus… Ze vond dat vooral mijn glimlach erg op die van haar leek. Ik zag om me heen ineens heel veel mannen hun hoofd naar me omdraaien, maar viel dat even tegen voor ze… De stewardess vertelde ook nog dat ze 3 maanden in Maastricht was geweest, dus het was niet zo dat ik gewoon de eerste blonde vrouw was die ze zag en dat ik voor haar daarom leek op de enige blonde vrouw die ze kende.
Naast me zat een hele lieve vrouw, die ook nog een goed voorbeeld van transnationalisme was (moest ineens aan de colleges van Tine denken…). Ze kwam oorspronkelijk uit Bangalore, haar man had werk gevonden in Bahrain, maar de kinderen hadden ze na een tijdje teruggestuurd naar Bangalore, omdat het onderwijs daar veel beter was dan in Bahrain. De kinderen wonen bij hun opa en oma en de man verdient in Bahrain zoveel geld, dat de moeder iedere schoolvakantie naar Bangalore kan vliegen om bij haar kinderen te zijn.

Voor degenen die het nog niet weten even een uitleg over wat ik hier ga doen (niet dat ik dat zelf nou zo goed weet…). Ik ben voor mijn Master-onderzoek terug in Bangalore. Ik ga dit onderzoek uitvoeren bij één van de projecten van IYD. Ik ben vandaag bij IYD langs geweest en ik kan mijn onderzoek uitvoeren bij het Sujala Watershed Project in Shiddlaghatta, waar ik tijdens mijn stage bijna 2 maanden geweest ben. Ik heb dus al veel informatie (een document van 80 pagina’s dat ik vorig jaar zelf geschreven heb) en ken het project goed. Mijn onderzoek gaat nu niet zozeer over de doelen en prestaties van het project zoals vorig jaar, maar over de impact van het project op de situatie van gemarginaliseerde groepen in de samenleving. Die gemarginaliseerde groepen zijn landlozen en mensen die behoren tot scheduled castes en scheduled tribes, maar dit lijstje kan worden uitgebreid wanneer de projectstaf aangeeft dat er meer groepen zijn die uitgesloten worden van de samenleving. Ik ga onderzoeken in hoeverre deze groepen participeren in het project en welk effect dit heeft op hun positie in de samenleving.

Volgende week woensdag ga ik Mr. Shamsuddeen van IYD interviewen en donderdag vertrek ik dan naar Shidlaghatta. Tot die tijd kan ik nog niet zoveel doen, behalve interviewguides en vragenlijsten voorbereiden, mijn Sujala-document nog eens goed doorlezen, kleren laten maken, nog wat meer van Bangalore zien en een beetje uitrusten. Jammer dat ik nog een week moet wachten voordat ik echt aan de slag kan, maar ik wil Mr. Shamsuddeen interviewen voordat ik naar het veld ga (ik denk dat ik daarna lange tijd niet meer in Bangalore zal zijn en ik denk ook dat hij het belangrijk vindt om als eerste zijn mening te kunnen geven, als belangrijkste man van IYD) en hij is woensdag pas weer op kantoor. Ik heb er nog aan gedacht om voor woensdag alvast voor een paar dagen naar Shidlaghatta te gaan, maar in het weekend is de projectstaf er niet, dus blijven alleen maandag en dinsdag over en dat vind ik te kort. Bovendien wil ik ze ook even de tijd geven om alles te regelen, want ze bleken mijn e-mail niet te hebben gekregen, waarin ik liet weten dat ik 3 januari zou komen… Eén van de mensen in Shidlaghatta gaat in ieder geval alvast op zoek naar een tolk in één van de projectdorpen, ik ben benieuwd… Ik denk dat ik deze week wachten maar moet aftrekken van de laatste 2 weken die ik in de Sivananda-ashram wilde doorbrengen.

Het is raar om weer in Bangalore te zijn, maar ook wel weer een beetje vertrouwd. Er is niet veel veranderd, behalve dan dat de politie ineens in mooie nieuwe witte auto’s rijdt en Bangalore ineens Bengaluru heet, omdat de Indiase overheid af wil van het Britse koloniale verleden (Madras veranderde eerder al in Chennai, Bombay in Mumbai en Calcutta in Kolkata).
Ik weet de weg nog redelijk goed, ik kon vanmiddag in één keer de rikshaw naar het IYD-kantoor sturen en op de terugweg duurde het maar 5 minuten voor ik doorhad dat de rikshaw volledig de verkeerde kant op reed… Beetje jammer dat het éénrichtingsverkeer was en het dus heel lang duurde voordat we de goede kant op konden…
Het is in ieder geval heel mooi weer (sorry Suus, maar ik moet het toch even kwijt). In het vliegtuig had een vrouw me gewaarschuwd dat het dit jaar koud was in Bangalore. ‘Koud’ bleek in India tussen de 25 en 30 graden te zijn… Ik moet nog even wennen aan de warmte, ik kan nog niet te lang op straat lopen zonder last van de hitte te hebben, maar dat zal vast wel wennen.
Ik slaap in een heerlijk hotel, maar vind het wel een beetje duur, zeker als ik bedenk dat ik voor de prijs van 4 nachten in dit hotel vorig jaar een maand in het trainee house kon wonen. Een hele aardige man van een kopieerwinkel heeft me het adres gegeven van een goed hotel in het centrum waar ik voor de helft van wat ik nu betaal kan slapen. Denk dat ik daar morgen maar even ga kijken, zodat ik daar de komende week iets goedkoper kan wonen.

Ik heb nog steeds heel veel moeite met de bedelaars hier. Toen ik vannacht om half drie nog klaarwakker was (erg fijn, zo’n jetlag) heb ik opgeschreven waarom. Hier een samenvatting…
Veel mensen zeggen dat je bedelaars principieel niets moet geven, omdat je het bedelen dan aanmoedigt. In Nederland begrijp ik deze houding nog wel (hoewel je ook daar niet het verhaal achter de persoon kent en dus niet weet of die persoon een andere keuze heeft), maar geldt dit ook voor India met zoveel armoede en werkloosheid en zonder een sociaal zekerheidsstelsel dat ervoor zorgt dat niemand op straat zou hoeven leven? Volgens mij hebben veel mensen die hier bedelen geen andere keuze. Ze kunnen geen werk vinden of zijn niet in staat om te werken, bijvoorbeeld omdat ze te oud zijn of gehandicapt. Volgens mij kan je tegen deze mensen niet zomaar zeggen dat ze maar op een fatsoenlijke manier aan geld moeten proberen te komen, zoals veel Indiërs doen. Vooral om mijn eigen geweten te sussen (ik heb nu eenmaal meer geld dan veel Indiërs en voel me daar vaak best ongemakkelijk bij) heb ik daarom iedere dag wat kleingeld in mijn broekzak om aan de eerste bedelaar te geven die ik tegenkom. Probleem is dan wel dat het een soort gemeen spelletje wordt: de eerste bedelaar wint… En tegenover de volgende bedelaar, die er natuurlijk nog zieliger uitziet, voel ik me toch weer schuldig… Maar ik kan ook niet de hele dag door al mijn geld gaan weggeven… En wat nou als die eerste bedelaar een kind is dat door zijn of haar ouders op me af wordt gestuurd? Ik wil mensen niet aanmoedigen om hun kinderen te leren bedelen… Ik herinner me nog een bedelende vrouw met een kind van nog geen jaar op haar heup. Het kindje had al geleerd om heel smekend te kijken en zijn armpjes naar mij uit te steken… En wat als die eerste bedelaar op me af komt stormen omdat ik een rijke buitenlander ben en vervolgens aan mijn arm blijft trekken? Zulke mensen wil ik geen geld geven… Maar dan komt mijn geweten weer: is het niet arrogant om niets te geven omdat ik vind dat ze er niet netjes genoeg om vragen? Ongetwijfeld kan iedereen mijn geld goed gebruiken, dus wie ben ik om te bepalen wie het wel en niet verdient? En een bedelend kind heeft toch ook eten nodig, ook als het door zijn of haar ouders op me af wordt gestuurd? Het blijft gewoon ontzettend moeilijk en ik denk niet dat ik er ooit aan zal wennen en bedelaars zomaar voorbij kan lopen zonder ze op te merken, zoals de meeste Indiërs blijkbaar wel kunnen… Sommige mensen geven bedelaars eten in plaats van geld, misschien moet ik dat maar eens proberen. Maar ik heb niet altijd wat te eten bij me en probeer een niet-Engelssprekende bedelaar maar eens duidelijk te maken dat je eten voor hem of haar gaat kopen…

Na dit minder vrolijke verhaal nog even 2 belangrijke lessen die ik tijdens mijn eerste dag terug in India geleerd heb:
1. Niet alle Indiërs zijn zo irritant als ik me dacht te herinneren. De vrouw naast me in het vliegtuig was geweldig (ze regelde meteen een stoelendans toen ik klem dreigde te komen zitten tussen het raam en één van de 2 opstandige jongens) en in een kopieerwinkel heb ik een ontzettend leuk gesprek gehad met een man die oprecht behulpzaam was.
2. Heel veel (de meeste) Indiase mannen zijn toch echt wel zo irritant als ik me herinnerde. Ze roepen me na, staren me aan en proberen me in het voorbijlopen even aan te raken. Maar wat verwacht je anders als je op Claudia Schiffer lijkt… :lol: ?

Tot zover, het verhaal lijkt me nu wel lang genoeg…

Tot snel, en voor sommigen onder jullie: succes met jullie onderzoeken en laat me weten hoe het gaat.

Veel liefs,

Marieke