Dr. Rajkumar, Mysore en Sujala

Hallo allemaal,

Het wordt wel weer eens tijd voor een update...

De woensdag voordat ik naar Nederland vloog is Dr. Rajkumar op 77-jarige leeftijd overleden. Gebeurt wel vaker dat iemand op die leeftijd een hartaanval krijgt, maar Dr. Rajkumar werd beschouwd als een god (en had dus eigenlijk onsterfelijk moeten zijn). Wat was er zo bijzonder aan deze man? Hij was acteur in Kannada-films. Indiers zijn nogal dol op acteurs, mijn kamergenootje vertelde dat er in Tamil Nadu een tempel was gebouwd voor een actrice, waarin zij vereerd wordt als alle andere duizenden goden.
Dr. Rajkumar was dus een acteur in Kannadafilms en heel Karnataka aanbad hem. Hij schijnt veel gedaan te hebben voor de Kannada-taal en hij kreeg veel aanbiedingen om in Engelstalige of Hindi films te spelen, maar dat wilde hij niet. Hij was een erg eenvoudige man uit een arme familie en heeft hard gestudeerd en uiteindelijk een doctorsgraad gehaald. Hij was de grote held van Karnataka. In de krant stond een bericht over iemand die stierf aan een hartaanval toen hij het nieuws over Dr. Rajkumar hoorde...
Toen Dr. Rajkumar overleed, stond Bangalore op zijn kop. Indiers bleken hun verdriet te uiten door bussen in brand te steken en stenen door willekeurige ruiten te gooien. Alle winkels waren dicht, sommige omdat de eigenaar rouwde om Dr. Rajkumar en andere omdat de eigenaar bang was voor stenen van de fans van Dr. Rajkumar. Van dit alles merkte ik niets, want ik zat in Iddaludu...
Donderdag was de crematie en mensen waren nog steeds hun verdriet aan het uiten door middel van rellen. Ze vonden steeds wel weer een reden om kwaad te zijn: eerst omdat het lichaam was overgebracht naar een andere lokatie en later omdat niet iedereen (Bangalore is een miljoenenstad en minstens een kwart van de inwoners wilde afscheid nemen van Dr. Rajkumar) werd toegelaten tot de crematie.
Ik hoorde donderdag wel op kantoor wat er aan de hand was, maar had nog niet echt een idee hoe ernstig het was. Dat besefte ik pas toen ik twee keer door mensen van AIESEC werd gebeld die wilden weten of ik veilig was. "Eh, ja, is er wat aan de hand dan?" Ze waren alle trainees aan het bellen...
's Middags hebben we met alle Sujala-mensen naar de crematie op TV gekeken, was erg apart om te zien. Zo ontzettend veel mensen die compleet hysterisch waren en de familie kon nauwelijks in de buurt van het lichaam komen. Sommige mensen met wie ik zat te kijken moesten huilen... Soms had ik moeite om mijn lachen in te houden...

Toen ik weer terug was in India na mijn bezoekje aan Nederland, had ik eerst een paar dagen nodig om bij te komen. De jetlag was behoorlijk heftig en ik had last van een hernieuwde cultuurshock. India was een rotland, Bangalore was een stinkstad en de mensen waren vreselijk irritant... Maar inmiddels ben ik hier weer gewend en heb ik het weer naar mijn zin.

Ik ben vorige week woensdag weer naar Sujala gegaan. Mijn rapport is nu bijna klaar, ik moet nog wat foto's toevoegen en de lay-out bijwerken, maar dat doe ik deze week in Bangalore (ik moet ook de documenten van het eerste project bijwerken, zodat ze gepubliceerd kunnen worden). Ik heb deze week op het hoofdkantoor geprobeerd uit te leggen waarom alles zo langzaam ging: Shwetha moest alles voor me vertalen en had ook de computer nodig, dus ik was compleet van haar afhankelijk. Dat begrepen ze niet, ze zeiden dat de computer daar alleen op vrijdag en zaterdag gebruikt werd voor de wekelijkse rapporten, terwijl er daarnaast 4 dagen achter elkaar was gewerkt aan een action plan, dat werd afgekeurd, zodat ze de computer nog eens 3 dagen nodig hadden. Verder moeten er iedere dag wel wat brieven worden uitgetypt of moet er even een verslagje worden gemaakt. Tussendoor moest er ook nog even een powerpoint-presentatie worden gemaakt voor de teamleader, omdat hem dat zo leuk leek voor bij de vergadering, terwijl hij nog niet eens weet hoe een muis werkt (die presentatie waar wij een halve dag aan gewerkt hebben is dus nooit gebruikt)...
Soms is werken hier dus best frustrerend... Vandaag was erg irritant. Gisteren had ik op kantoor gevraagd of iemand vandaag de computer nodig zou hebben. "Nee hoor, je kan de computer de hele dag gebruiken". Niet dus... Ik was vanmorgen een half uur aan het werk en toen moest iemand "een uurtje" de computer gebruiken. En wanneer de baas beslist dat iemand iets moet doen op de computer, dan moet alles daarvoor wijken... Vier uur later gingen we lunchen en daarna had hij nog "een uur" de computer nodig. Ik ben uiteindelijk maar naar huis gegaan om in een internetcafe te werken, dan kan ik vandaag tenminste nog iets doen...

Op dit moment vindt in Shidlaghatta de auditing plaats, waarbij alle papieren worden gecontroleerd. Is erg grappig om te zien: overal op kantoor zitten veldmedewerkers op de grond al hun papieren te ordenen en van alles na te rekenen. Het is een grote chaos en veel cijfers bleken niet te kloppen... Ben benieuwd of alles nog goed komt.

Vrijdag was mijn laatste werkdag in Shidlaghatta en zaterdagmorgen ben ik met Shwetha en Prasad naar Mysore gegaan. Vrienden van Shwetha waren 4 jaar getrouwd en gaven een feest. We zijn 's morgens om half 7 vertrokken, omdat het anders te warm zou zijn en te druk wanneer we door Bangalore zouden rijden. Toen we onderweg ergens gingen ontbijten, moest Shwetha erg lachen om een "foreigner" die probeerde met zijn handen te eten. De arme jongen deed heel erg zijn best, maar de rijst vloog alle kanten op en hij gebruikte zijn beide handen, wat natuurlijk absoluut niet kan... Shwetha zei dat ik dat toch beter doe...

Mysore is een leuke stad: groen, rustig en veel tempels en koloniale gebouwen. We hebben geluncht bij een vriend van Shwetha met een hele lieve moeder, die constant eten opschepte. Ze ratelde eerst in het Kannada tegen me, dus Shwetha zei: "nee Auntie, ze spreekt geen Kannada". Toen ging Auntie vrolijk in het Hindi verder en toen Shwetha zei dat ik ook geen Hindi sprak, was ze even stil. Uiteindelijk riep ze een paar Engelse woorden ( "more food", "taste good?" ). Toen ik die vriend 's avonds weer sprak, zei hij dat zijn moeder heel blij was, omdat de foreigner beter had gegeten dan Shwetha...

We hebben gewinkeld, in Mysore is een hele leuke winkel met allerlei spullen die zijn gemaakt door mensen uit dorpjes. Ik had erg veel dingen uitgezocht: tas, 2 kettingen, oorbellen, haarspeld,... Toen ik wilde afrekenen betaalde Prasad ineens en later bleken dat hun afscheidscadeautjes voor mij te zijn. Als ik dat had geweten, dan had ik toch iets minder bij elkaar gegraaid...

Aan het eind van de middag gingen we naar een tempel met de vrienden die 4 jaar getrouwd waren en hun 2 dochtertjes. Ze hadden 100 kokosnoten gekocht, die aan de goden werden geofferd door ze een voor een kapot te gooien (daar was ik zelf niet bij, want dat bleek een mannenaangelegenheid te zijn). Het was erg bijzonder om in die tempel te zijn, ontzettend veel rituelen en symbolen. Ik voelde me er niet helemaal op mijn gemak en besloot om maar niet mee te doen aan de rituelen (olie in haar, stip op je voorhoofd, enz.) omdat ik de betekenis niet kende. Na afloop hebben we gebaad in de Kaveri-rivier, hoewel ik het vieze water toch maar uit de buurt van mijn handen en gezicht heb gehouden...
's Avonds was het etentje met allemaal vrienden van Shwetha, was erg gezellig. Het restaurant leek behoorlijk goed te zijn, totdat ik de WC zag... En vlak daarna kwam er ook een enorme rat onder onze tafel vandaan...

Prasad en Shwetha wilden zondagmorgen om half 6 vertrekken, maar dat werd uiteindelijk half 8... Onderweg zat er een grote aap midden op de weg, Shwetha vond het erg grappig dat ik zo enthousiast reageerde, omdat er overal apen zijn. Ik heb er deze week inderdaad erg veel gezien.
Ik heb onderweg naar Bangalore erg veel ongelukken gezien, waarvan een heel ernstig. Een man was overreden door een bus. De politie was al ter plaatse en er stonden heel veel mensen te kijken. Niemand die op het idee was gekomen om het lichaam even af te dekken...
In Bangalore heb ik afscheid genomen van Shwetha en Prasad, maar ik ga ze nog wel een keer opzoeken voor ik weer naar Nederland ga.

Ik ben deze week in Bangalore, mijn Sujala-rapport afmaken, de BERI-documenten bijwerken en het jaarverslag afmaken. Hoop dat ik morgen wel de computer kan gebruiken...

Maandag vertrek ik naar het nieuwe project in Koratagere. Dat is redelijk in de buurt van waar Prasad en Shwetha gaan wonen (Shwetha is gestopt met werken en nu gaan ze naar het geboortedorp van Prasad, waar hij een motor-showroom heeft), dus waarschijnlijk kan ik binnenkort een weekendje naar hen toe.
En deze keer ga ik niet alleen naar het project! Er gaat een Deens meisje met me mee die onderzoek gaat doen naar SHGs. Erg leuk om samen te gaan.

Ik zal nog even wat foto's van de afgelopen maand toevoegen.

Liefs, Marieke