Stage voorbij!

Hallo allemaal,

Lekker warm in Nederland? Ik hoorde dat de zomer begonnen is, ik hoop dat het nog even zo blijft, zodat de overgang voor mij straks niet zo groot is...
Voor de mensen die zich de afgelopen maand zorgen hebben gemaakt omdat ik niets van me heb laten horen: ik leef nog en alles gaat goed! Er is de afgelopen weken erg veel gebeurd, dus ik zal alleen even de hoogte- en dieptepunten noemen. Drie bruiloften, werken in Koratagere en Bangalore en bergbeklimmen op blote voeten...

Ik zag er erg tegenop om terug te gaan naar Koratagere zonder Maiken, maar achteraf is het nog best meegevallen. Maar dit was wel echt het moeilijkste project waar ik geweest ben. Communicatie ging heel moeizaam, er was absoluut geen Engelstalige informatie en de meeste mensen van het project hadden geen flauw idee wat ik daar kwam doen... Ze dachten dat ze me leuk een paar dagen lang van alles in het veld konden laten zien en dat ik vervolgens in 2 uur een rapportje in elkaar zou kunnen zetten, zonder dat ik daarvoor wat gedetailleerdere informatie nodig zou hebben.
Ze hebben me dus eerst overal mee naartoe gesleept, wat erg interessant en leerzaam was. Op dit project ben ik veel meer in het veld geweest dan bij de andere projecten, simpelweg omdat ze niet wisten wat ze anders met me zouden moeten... Ik ben dus bij veel dorpsvergaderingen geweest waar ik niets van verstond en waar de mensen behoorlijk afgeleid werden door mijn aanwezigheid, ik heb cheques van 2000 Rupees overhandigd aan vrouwen die met dat geld (een lening) Income-Generating Activities kunnen starten, ik heb in het veld gezien wat voor werkzaamheden verricht worden voor de restoratie van tanks (gewoon grote vijvers die gebruikt worden voor drinkwater, irrigatie enz),... Een vergadering werd gehouden in de Anganavadi, een soort peuterspeelzaal. We kwamen het gebouwtje binnen en er zaten een stuk of 10 kindjes op de grond met grote ogen naar me te kijken. Er was geen volwassene te bekennen, dus die kinderen hadden daar zonder toezicht gezeten totdat wij kwamen. Er was nauwelijks speelgoed; de meeste kinderen zaten een beetje voor zich uit te staren. Een jongetje had een mes gevonden om mee te spelen... Toen alle vrouwen voor de vergadering in het lokaaltje zaten, werden de kinderen naar buiten gestuurd...
Telkens wanneer we naar de dorpen gingen, kregen we overal te eten en te drinken: koffie, thee, melk, koekjes, mango vers van de boom (het mangoseizoen is aangebroken!), kokosnoten,... Ik ben op een dag heel misselijk geworden van die kokosnoten, omdat een oud vrouwtje zo bleef aandringen dat ik de derde kokosnoot van die dag moest wegwerken...
Nadat ik ruim een week constant in het veld was geweest kon ik de mensen van het project duidelijk maken dat hoewel ik ontzettend genoot van die motorritten, alleen field visits niet voldoende zijn om een rapport te schrijven... Maar hun Engels was ontzettend slecht en ze hadden weinig tijd, dus het kostte nog heel veel tijd en moeite voordat ik wat meer informatie had. Heel vaak bleken nummers ook niet te kloppen. Ik heb mezelf hier in India aangeleerd om alles meteen na te rekenen wanneer er cijfers genoemd worden. Bijvoorbeeld: Nanduswamy vertelt dat in een bepaald dorp 100000 Rupees was uitgedeeld door het project voor IGA. Via de bank (alle mensen die een lening krijgen moeten lid zijn van een Self-Help Group en die SHG wordt gelinkt met een bank om leningen voor de leden te kunnen krijgen) konden de mensen in totaal 50000 Rupees krijgen en er werd 26000 Rupees geleend van de SHGs. Dus in totaal is er in dat dorp 191000 Rupees beschikbaar voor IGA. Marieke gaat even rekenen en ziet dat het niet klopt. Dus ik zeg tegen Nanduswamy dat het niet klopt. Het duurt 10 minuten voordat hij begrijpt dat ik uit mijn hoofd kon uitrekenen dat het niet klopt en vervolgens heeft hij geen idee wat er niet klopt: het bedrag van het project, de bank, de SHGs of het totaalbedrag? Paniek, alle mensen van het project komen om ons heen staan (ook de civil engineers die steeds riepen dat ze mij niets over de sociale activiteiten zoals IGA konden vertellen), er worden allerlei papieren tevoorschijn gehaald, nummers zijn steeds verschillend in die papieren en uiteindelijk heeft degene die het hardste schreeuwt gelijk en krijg ik de "juiste cijfers"... Ik vraag me soms wel eens af hoe betrouwbaar mijn rapport is geworden. Ik heb wel geprobeerd om die betrouwbaarheid een beetje te vergroten door mijn vragen meerdere keren te stellen aan verschillende mensen of op verschillende dagen aan dezelfde persoon. Vaak kreeg ik heel veel verschillende antwoorden en als ik ze daarmee confronteerde, werd er iets serieuzer over nagedacht en overlegd.

Het verblijf bij Pankaja thuis was erg leuk, hoewel ik me als gast niet echt gedroeg zoals zij wilde. Als gast heb je maar een taak en dat is zeggen wanneer je iets wilt hebben ("geef me koffie, geef me meer rijst"...) en daar ben ik niet zo goed in, zeker niet wanneer ze me de hele dag door al constant eten en drinken geven. Dus wanneer Pankaja's moeder een keer vergat om me koffie te geven wanneer ik thuis kwam van kantoor, zei Pankaja verontwaardigd dat ik gewoon had moeten zeggen tegen haar moeder dat ze koffie voor me moest maken...

Ik ben in het weekend in Koratagere gebleven en ben toen op zaterdagavond naar mijn eerste Indiase bruiloft geweest, nogal onverwacht, dus geen tijd om een sari te regelen... De dochter van de president van de Tank Management Institution (opgezet door het project) in een van de 33 dorpen ging trouwen, dus wij waren allemaal uitgenodigd voor de receptie. Erg leuk om mee te maken: het bruidspaar stond op een podium en alle gasten gingen in groepjes het podium op om hun cadeau te geven en te poseren met het bruidspaar. Om de een of andere reden wordt er nooit gelachen voor de foto. Op deze receptie was er ook een videocamera die erg lang bleef hangen voor mijn gezicht... Ieder onderdeel van een bruiloft wordt afgesloten met een maaltijd, heel veel mensen en heel veel eten.

Zondagmorgen gingen we meteen naar mijn tweede Indiase bruiloft. De dochter van een belangrijke man in een ander dorp ging trouwen. Deze keer gingen we niet naar de receptie, maar naar de pooja (soort zegening door alle bezoekers). Het bruidspaar zat tegenover elkaar en ze hielden samen een kokosnoot vast. Alle gasten (en dat waren er honderden...) liepen langs het bruidspaar, legden een muntje op de kokosnoot, goten daar melk overheen en strooiden daarna rijst over het hoofd van de bruid en bruidegom. Dat alles onder begeleiding van hele harde muziek: een band met enorme trommels en fluiten. Na de pooja werden we geacht weer te eten. Het was 10 uur 's morgens en ik had net ontbeten bij Pankaja thuis (haar moeder houdt heel goed in de gaten of ik wel genoeg eet...), maar ik heb inmiddels geleerd om gewoon te eten, ook als je absoluut geen honger hebt...

Na de bruiloft zijn we naar de Laxmitempel geweest. De rit erheen was erg grappig: ik zat achterop de motor bij Vinod, die het vreselijk irritant vond dat Pankaja en haar zusje Lavanya niet zo snel konden op hun brommer... Is in de dorpen trouwens erg bijzonder, een vrouw die op een brommer rijdt, ik merkte dat voorbijgangers niet alleen naar mij staarden, maar ook naar Pankaja en Lavanya...
Bij de Laxmitempel nam Lavanya me mee naar een kleinere tempel waar een ritueel werd gedaan om te zorgen dat we allebei snel een man zouden vinden, vond ze blijkbaar nodig. Ik kwam er later achter dat dat ritueel vooral voor mij bedoeld was, want zij gaat in december trouwen...

's Middags hebben Pankaja en haar moeder me meegenomen naar het huis van de familie van Pankaja's vader, die overleden is. Haar opa en oma zijn erg schattig: ze hebben me 6 keer gevraagd waar ik vandaan kom en na een tijdje vertelde de opa dat hij had gehoord dat mensen met een vliegtuig 2 torens waren ingevlogen... Ik heb maar niet geprobeerd uit te leggen dat dat erg ver van Nederland vandaan was...
Plotseling kwam Lavanya op de brommer om te zeggen dat Pankaja heel snel naar huis moest komen. Toen ik later thuis kwam, droeg Pankaja ineens een sari, wat ik nog nooit eerder had gezien. De familie van haar (hopelijk) toekomstige man was op weg naar het huis om haar te ontmoeten. Een groep mannen kwam het huis binnen, Pankaja moest laten zien dat ze een sari kon dragen, koffie inschenken en beleefd over haar werk praten en toen gingen de mannen weer weg.

Op maandagmorgen hebben Vinod en Lavanya me meegenomen naar Siddarabeta, een bekende grottempel op een berg. Ik had er alleen niet aan gedacht dat die hele berg heilig is en je dus geen schoenen mag dragen, net als in alle hindoetempels... Ik heb dus ruim drie uur lang op blote voeten die berg beklommen: scherpe rotsen, kiezelpaadjes, erg pijnlijk. De weg naar boven was nog wel leuk. Er waren ontzettend veel mensen die de berg beklommen, van kinderen die nog maar net konden lopen tot bejaarden met een stok die nauwelijks vooruit kwamen. De tempel was ook erg indrukwekkend: een donkere grot waar het hele jaar door (ook tijdens de hele droge zomer) heilig water te vinden is. De meeste mensen knielden bij een paar mannetjes om te worden overgoten met dat heilige water, maar ik en Vinod vonden een bescheiden plens water op ons hoofd wel genoeg... Veel mensen scheerden hun hoofd kaal om hun haar aan de goden te kunnen offeren.
Toen we weer buiten kwamen deden mijn voeten al behoorlijk pijn, maar Vinod zei dat er een stuk verder naar boven een heel mooi uitzicht was, dus we zijn nog verder omhoog geklommen. Ik was inmiddels al tot de conclusie gekomen dat Indiase voeten een veel dikkere eeltlaag hadden dan mijn voeten. Indiers lopen van jongs af aan op blote voeten, zeker op het platteland.
De weg omlaag was vooral erg pijnlijk en soms ook best eng, met schoenen heb je toch wat meer grip op steile rotsen... Na een tijdje werden de rotsen gloeiend heet door de zon en moest ik om de paar minuten even in de schaduw staat of water over mijn voeten gooien. Vinod en Lavanya voelden zich inmiddels behoorlijk schuldig omdat ze mij mee hadden gesleept naar die berg en ik kon ze er niet van overtuigen dat het die pijn echt wel waard was...
Toen we beneden waren, waren mijn voeten kapot, had ik enorme blaren en kon ik twee dagen niet lopen, wat sommige mensen op kantoor erg grappig vonden...

Toen mijn rapport bijna af was ben ik weer naar Bangalore vertrokken. De afgelopen weken heb ik hier mijn rapporten bijgewerkt en de website voor IYD gemaakt (met heel veel dank aan Jarno voor het beantwoorden van mijn blonde vragen!).

Vorig weekend ben ik naar mijn derde bruiloft geweest, erg leuk om een keer bij een bruiloft te zijn van iemand die je kent... Nanduswamy van het project ging trouwen en zijn broer trouwde ook die dag. De bruiloft was in een klein dorp waar ze me weer erg interessant vonden. Nanduswamy heeft 4 broers en een zus en hij en zijn broer trouwden allebei met een dochter van die zus... Lijkt me genetisch gezien niet heel gezond... Maar er zijn in India veel dorpen die uit 1 of 2 families voortkomen en daar zijn ze vaak erg trots op.
We waren iets te laat voor Nanduswamy's bruiloft, maar konden nog wel het einde zien en de hele bruiloft van zijn broer. Erg veel rituelen: de familie van de bruidegom staat rond de bruidegom, de bruid word met haar familie naar hem toegeleid, ze lopen een aantal rondjes om hem en zijn familie heen en uiteindelijk staan bruid en bruidegom tegenover elkaar. Allerlei zegeningen, de familie gooit rijst, er wordt een pooja gedaan, het bruidspaar loopt het dorp in, komt later terug en doet een pooja voor de zon. Daarna natuurlijk weer de maaltijd en toen een van de broers hoorde dat wij collega's van Nanduswamy waren, werden wij ineens VIPs die 2 keer zoveel moesten eten als de rest.

Inmiddels ben ik klaar bij IYD en daar ben ik blij om. Ik ben vooral blij dat mijn stage niet op het hoofdkantoor was, want de afgelopen weken op kantoor waren niet echt leuk. De jongen die normaal gesproken de brieven uittypte had ontslag genomen en ik was toen de enige op kantoor die wist hoe een computer werkte... Dus ik werd gedegradeerd tot secretaresse... Toen ik begon bij IYD was ik erg onder de indruk van de organisatie, maar dat is inmiddels wel veranderd. Op de projecten werken wel een aantal erg gemotiveerde mensen, maar de kern van IYD bestaat voornamelijk uit een groep oude mannen die de hele dag op kantoor de krant lezen en af en toe 1 van de projecten bezoeken. Ik heb gemerkt dat ze vooral van mooie woorden houden, maar dat de praktijk heel anders is. Ze vertelden veel over hun expertise wat betreft trainingprogramma's en lieten veel foto's zien. Toen ik merkte dat die foto's van lang geleden waren en vroeg hoeveel van die programma's in het afgelopen jaar hebben plaatsgevonden, hoorde ik dat er al heel lang geen trainings meer waren georganiseerd, terwijl ze het naar buiten laten lijken alsof ze heel actief zijn op dat gebied. Ook zijn de prioriteiten van de organisatie een beetje vreemd: er is geen geld voor trainings, maar IYD heeft wel een enorme auto die vooral voor privezaken gebruikt wordt.
Mijn stage bij IYD was ontzettend leerzaam, maar dan vooral doordat ik langere tijd bij verschillende projecten ben geweest. Mijn tijd op het hoofdkantoor was behoorlijk zinloos, vaak was ik de enige op kantoor en op andere dagen was er ineens iemand van een project die de hele dag de computer nodig had, zodat ik niets kon doen.

Dus mijn stage is voorbij, ze waren erg tevreden over mijn rapporten en een van die rapporten zal waarschijnlijk worden overhandigd aan de World Bank delegatie die nu in Bangalore is om verschillende projecten te bezoeken. Ze waren zelfs zo tevreden dat ze me meer salaris hebben gegeven dan in mijn contract stond... Maar ik heb ook veel meer gewerkt dan in mijn contract stond...

Donderdag vlieg ik naar Trivandrum, waar ik een yogacursus ga doen. Ik weet nog niet precies hoe lang ik bij die cursus blijf, want ik wil nog zoveel meer zien... India is te groot en ik heb te weinig tijd... Ik moet in ieder geval de 25e in Cochin zijn, want dan vlieg ik daar vandaan terug naar Bangalore. Dan nog wat mensen opzoeken, winkelen en de 30e vlieg ik weer naar Nederland! Bewaar wat van de warmte voor me!

Liefs, Marieke