Eerste week in Korategere

Namaste!

Vorige week zaterdag heb ik het Sujala-rapport afgemaakt, 75 pagina's, die waarschijnlijk ook gepubliceerd gaan worden! Dus tijd voor een nieuw project.

Ik ben gisteren teruggekomen uit Korategere, van het JSYS project, dat zich vooral bezighoudt met waterconservatie. Het was een erg leuke week, maar dan vooral omdat Maiken, het Deense meisje, er ook was, zodat we samen overal om konden lachen. Ze leken op het project geen idee te hebben wat we daar kwamen doen. Maiken was gekomen om een Self-Help Group te ontmoeten en de vrouwen te interviewen. Op het hoofdkantoor in Bangalore was gezegd dat dat bij JSYS wel zou kunnen, maar dat bleek toch nogal moeilijk te zijn... Iedere dag heeft ze opnieuw moeten uitleggen dat ze maar een week zou blijven en dat ze een SHG wilde ontmoeten, waar telkens weer met verbazing op werd gereageerd. Ze werd wel meegenomen naar het veld om "women participation" te kunnen zien (een training waar veel vrouwen bij aanwezig waren), maar dat was niet echt haar bedoeling. Uiteindelijk is ze dus voor niets een week in Korategere geweest, maar we hebben wel heel veel lol gehad. Maiken is iets minder voorzichtig dan ik wanneer het gaat om cultuurverschillen. Ik probeer meestal vooral overal respect voor te hebben en er niet tegenin te gaan, maar dat gaat bij haar toch anders. Ze vertelt mensen op straat "it's rude to stare", ze legde de JSYS staf uit dat ze gearrangeerde huwelijken belachelijk vond en dat ze vond dat meer mensen in India zouden moeten scheiden en ze stuurt iedereen weg die volgens haar opvatting te dichtbij komt (Indiers houden ervan om zowat op je tenen te staan als ze met je praten).

Mijn werk in Korategere is behoorlijk lastig. Er is geen informatie in het Engels en de staf is "very busy" (hoewel ze wel opvallend vaak voor zich uit zitten te staren of de krant zitten te lezen), dus ze kunnen me niet veel uitleggen. Bovendien is hun Engels erg slecht... Ik ben de afgelopen week dan ook niet echt opgeschoten. Op dinsdag raakte ik erg gefrustreerd. Hoe kan ik nou een document maken wanneer ik nergens informatie kan krijgen? Gelukkig was Maiken er om alles een beetje te relativeren.

We zijn wel veel in het veld geweest, erg leuk om te zien hoe het project werkt. Woensdag zijn we naar een gramasabha (dorpsvergadering) geweest. Ik dacht altijd dat alle dorpsbewoners ook daadwerkelijk naar die vergaderingen gingen, maar dat was dus niet zo. Alleen de "belangrijke" mensen (allemaal mannen) waren er...
Verder hebben we rondgereden door het projectgebied en hebben we verschillende tanks (meren die mensen gebruiken voor irrigatie, voor drinkwater voor mens en dieren, voor het wassen van kleren, enz.) gezien die zijn opgenomen in het project. JSYS selecteert tanks en maakt een plan om die te verbeteren, zodat ze meer water kunnen vasthouden. Daar omheen worden allerlei programma's opgestart in de dorpen die de tanks gebruiken, zoals alfabetisering, Income Generating Activities, landbouwdemonstraties, enz.
Donderdag zijn we naar een training in een dorp geweest. Die training was onderdeel van de farmers' field school, waarbij een groep van 30 mensen nieuwe landbouwtechnieken een seizoen lang uitprobeert en aan het eind van de cursus beslist wat voor hen de meest bruikbare techniek is. De deelnemers waren vooral vrouwen, die Maiken en mij erg interessant vonden. We werden uitgenodigd om bij hen te komen wonen, ze wilden dat we het dochtertje van een van hen meenamen naar huis (hoewel ze geen idee hadden waar dat was) en toen we na een bezoekje aan het veld een lading groundnuts mee hadden genomen, wilden ze die allemaal voor ons pellen, omdat wij dat zelf niet zouden kunnen...

We sliepen in het huis van Pankaja, de gender specialist van JSYS. Het huis waar zij met haar moeder en zusje woont, ligt op een minuut lopen van kantoor. Pankaja was eerst heel bang dat ze niet met ons zou kunnen communiceren, maar na een paar dagen bleek haar Engels ineens erg goed te zijn.
Iedere ochtend en avond gaat een van de vrouwen door het hele huis met wierookstokjes. Ze zegent dan het portret van de overleden vader en allerlei planten in en buiten het huis.
We kregen ontzettend veel te eten en iedere morgen op kantoor deed Pankaja verslag van onze eetprestaties ("Nederland heeft gisteravond niet zo veel gegeten, Denemarken wel, maar vanmorgen at Denemarken maar 2 idlis en Nederland wel 5"...). De drie vrouwen vinden het erg leuk om onze kennis van het Indiase eten uit te breiden, dus we eten erg gevarieerd. We hebben ook ragi balls gegeten, schijnt een specialiteit van Karnataka te zijn, slijmerige donkerbruine ballen. Toen we al een tijdje aan het worstelen waren met die dingen, zei Pankaja dat je er niet op hoorde te kauwen, maar meteen moest doorslikken. Ging wel iets beter, maar Maiken kreeg het nog steeds niet weg. De vrouwen waren erg onder de indruk toen Nederland een hele ragi ball wegkreeg...
Ook onze slaapgewoontes worden op kantoor besproken. De vrouwen staan om 5 uur op en dat vinden wij iets te vroeg, vooral omdat het kantoor pas om half 10 open gaat... Dinsdag waren we dus om 8 uur opgestaan. Toen later op de dag iemand zei dat we woensdag om half 8 klaar moesten staan om naar de gramasabha te gaan, bood hij nog even aan om de gramasabha te verzetten, zodat we niet zo vroeg op hoefden te staan. Hij had namelijk gehoord dat we die ochtend pas om 8 uur wakker waren geworden...

De meeste Indiers schijnen te denken dat blanke mensen erg kwetsbaar zijn. We kunnen niet lang in de zon lopen, want dan worden we moe en verbranden we, we hebben heel veel rust nodig (een van de meest gehoorde zinnen is "you take rest"...), we moeten heel veel eten om gezond te blijven, we kunnen absoluut geen zware tassen dragen (erg grappig wanneer een klein mager mannetje mijn backpack probeert op te tillen...),... Dat werd allemaal alleen maar erger toen Maiken vertelde dat ze allergisch was voor wortels en voor melk. Het duurde een tijdje voordat ze begrepen dat dat niet voor alle blanken geldt...

Het is grappig hoe anders mensen reageren als je met zijn tweeen naar een project gaat. Iedereen lijkt zijn favoriet te kiezen. Ik geloof dat ik Pankaja's favoriet was, omdat ze mij koffie, botermelk en andere dingen met melk kon geven. Rukmini, een andere vrouw op kantoor, was dol op Maiken. Alles wat ze zei, zei ze tegen Maiken, en als ze iets tegen mij wilde zeggen, dan ging dat ook via Maiken.

Woensdag hebben we samen een rondje gelopen door Korategere (op kantoor vroegen ze nog of iemand met ons mee moest komen...). Op de terugweg stond er een vrouw in witte sari bij een huis naar ons te schreeuwen, maar we hebben haar genegeerd. De volgende avond liepen we weer langs dat huis met Pankaja en een vriendin en toen sprak de vrouw Pankaja aan. Pankaja vroeg of wij naar binnen wilden gaan en wij wilden niet onbeleefd zijn. Later bleek Pankaja liever naar huis te gaan, net als wij, maar haar oom behoorde tot de ashram (het huis bleek een tempel te zijn), dus ze kon niet weigeren. De vrouw zei dat ze ons de vorige dag had geroepen, maar dat we haar blijkbaar niet gehoord hadden... De vrouw heeft ons ruim een half uur lang verteld over de ashram, die volgens mijn kamergenootje in Bangalore een vrij bekende/beruchte sekte in India is. Maiken is overtuigd atheist en de discussie tussen haar en de vrouw was erg grappig. "Do you believe in God?" "No" "Whyyyyy?????" Het verhaal van de vrouw was een beetje wazig, maar het kwam erop neer dat de ziel in het voorhoofd zit, dat God licht is en dat we nu in de Iron Age leven, ook wel bekend als de hel. Over 30 jaar vergaat de wereld door natuurrampen, door atoomwapens en door een oorlog tussen Amerika en Rusland...

Gisteren was er bijna niemand op kantoor en degenen die er wel waren spraken nauwelijk Engels. Ik heb dus de informatie die ik had verwerkt in mijn document (nu 3 pagina's) en toen zijn we vertrokken richting Bangalore, omdat we geen zin hadden om ons weer een hele dag te zitten vervelen op kantoor. Ze hebben beloofd om maandag veel uit te leggen over het project... Om 3 uur waren we al in Bangalore, waar we hebben geluncht in een ontzettend westers en duur (voor Indiase begrippen dan) restaurant. Maiken gaat daar vaker eten, maar dat had ze nog nooit tegen iemand gezegd. Ze heeft al 3 maanden alleen maar contact met Indiers gehad en die zouden het belachelijk vinden dat ze zoveel geld uitgeeft...

Ik heb nu dus een lekker lang weekend in Bangalore. Het regenseizoen is trouwens al begonnen, het heeft deze week iedere avond geregend. Maar het blijft nog steeds bloedheet (boven de 35 graden). Gisteravond was er een erg zware regenbui. Ik vroeg mijn huisgenootjes of dit normaal was in het regenseizoen en ze zeiden dat dit pas het begin was, dus ik ben benieuwd... Na de regenbui stonden veel straten onder water en was het verkeer een chaos. Ik wilde door het hek de straat op gaan, maar die stond helemaal blank. De bewaker lachte en gelukkig was er een andere uitgang waar het droger was. Het kostte erg veel moeite om naar het dichtsbijzijnde restaurant te komen, ik kon niet langs de normale route omdat ik dan tot mijn knieen in het water zou staan (ik heb verhalen gehoord van mensen die allerlei infecties hebben opgelopen door het ranzige water) en het duurde een kwartier voordat ik de straat kon oversteken.

Maandag vertrek ik weer naar Korategere, deze keer helaas alleen. Ben benieuwd of alles ook zo grappig is als er niemand is met wie ik erom kan lachen... Ik hoop het rapport volgende week te kunnen afronden, ik heb besloten dat het een kort rapport wordt... Volgend weekend ga ik waarschijnlijk naar Shwetha en Prasad, ze zijn gisteren verhuisd naar een plaats in de buurt van Korategere.
Nu ga ik pizza eten! Af en toe is het heerlijk om even niet-Indiaas te eten, zeker na een week volgepropt te zijn met Indiaas eten...

Liefs, Marieke