Weer een week Iddaludu

Lieve allemaal,

Na een week in Bangalore te zijn geweest had ik vorige week weer heel veel zin om naar Shidlaghatta te gaan. Maar de eerste dagen vielen erg tegen: Swetha was ziek en zij is toch eigenlijk wel de enige met wie ik echt veel contact heb. De anderen zorgden wel goed voor me, ze gaven me eten (ik hoorde trouwens dat er alleen vegetarisch eten het kantoor in komt, omdat de baas een stricte vegetarier is) en brachten me 's morgens koffie, maar een echt gesprek zat er niet in, want niemand van hen spreekt echt goed Engels en mijn Kannada is toch nog behoorlijk beperkt. Ik kom nog niet veel verder dan "goedemorgen", "hoe gaat het?", "goed", "heb je al gegeten?" "ja/nee" en "doei". Verder ook wel wat nutteloze woorden geleerd (deur, boom, water, neus, oog, mond, hand,...) Het is behoorlijk frusterend wanneer je de hele dag mensen hoort praten en lachen en je geen idee hebt wat ze zeggen en niemand het je uit kan leggen. Ik ben erg blij dat ik een telefoon heb, zodat ik toch nog even wat gesprekken in het Nederlands kon voeren. (Nienke, pap en mam, nog bedankt voor de peptalk!)
Dus ik was blij toen Swetha er woensdag weer was. Bij haar thuis eten is toch een stuk gezelliger dan op kantoor. De tweede helft van de week heb ik weer kooklessen van Swetha gehad, hebben we hele avonden gekletst, samen films gekeken en vrijdag heb ik met Presad (Swetha's man) scotch gedronken, die Swetha's zus had meegenomen uit Schotland. Was erg grappig, er werd heel sneaky gedaan met die fles. Hij werd eerst achter uit een kast gehaald, waar hij in kranten gewikkeld verstopt was. Toen we besloten dat we eerst zouden eten, werd de fles meteen in de keuken gezet, zodat toevallige bezoekers hem niet zouden zien. Toen Presad uiteindelijk ging inschenken werd eerst de deur goed dicht gedaan.

Seena (de office boy) en ik zijn inmiddels tot een soort compromis gekomen. Af en toe drink ik mijn fles water leeg en zorg ik dat hij het ziet, zodat hij de fles kan vullen. Soms doet hij of hij het niet ziet (ik kan me niet voorstellen dat hij het echt niet ziet, want ik word de hele dag in de gaten gehouden) en kan ik mijn fles zelf vullen. Hij mag mijn bord afwassen, maar ik ga hem daar niet voor roepen, dus als hij te laat merkt dat ik mijn bord leeg heb, dan heeft hij pech en doe ik het zelf. Ik geloof dat Swetha hem ook heeft uitgelegd dat ik niet zo gewend ben dat alles voor me gedaan wordt en dat ik me daardoor nogal ongemakkelijk voel, want hij is nu een stuk minder opdringerig.

Het leven in Iddaludu bevalt me erg goed. Ik kijk iedere dag mijn ogen uit en vooral de kleine dingen vind ik geweldig. Overal zijn dieren: koeien, schapen, geiten, kippen, ossen, buffels... Er rijden veel ossenwagens rond, die je van ver kan horen aankomen, omdat de ossen belletjes aan hun horens hebben.
De meeste mensen lopen op blote voeten rond en ook vrouwen hoor je van verre aankomen door het geluid van hun enkelbanden. Ik herken inmiddels het geluid van de onderbuurvrouw wanneer zij de trap opkomt naar mijn kamer. Overal in het dorp zie je vrouwen die van alles op hun hoofd dragen: emmers water, kookpotten, bundels gras voor de koeien...
Het wordt steeds warmer en stoffiger. Ik ga bijna naar regen verlangen... En wanneer ik 's morgens zwetend wakker word, geniet ik echt van de koude douche. Veel mensen slapen 's nachts buiten, omdat het binnen te warm is. Als ik 's avonds laat thuis kom, struikel ik vaak bijna over de onderburen die voor hun huis liggen. Om het stof in de huizen een beetje te beperken smeren de mensen koeienmest op de grond voor hun deur, die daarna wordt versierd met rangoli's. Veel huizen zijn ontzettend groot. Families blijven vaak allemaal bij elkaar wonen. In het huis naast Swetha wonen 20 mensen.
's Nachts hoor ik kikkers, krekels, af en toe een huilend kind en heel veel geblaf en gejank van honden. Om 5 uur 's morgens word ik wakker van de oproep tot gebed van de moskee en om 6 uur word ik wakker door de enorme haan die mijn onderburen vorige week gekocht hebben. Ze zijn geloof ik erg trots op hem, maar ik vind hem vooral erg irritant. Hij kraait ook wanneer ik 's avonds thuis kom en het licht in mijn kamer aan doe, dan denkt hij dat het dag is...
De geluiden die ik overdag hoor zijn vaak erg ranzig: boeren, met heel veel lawaai je neus ophalen, rochelen, spugen...

Shidlaghatta en omgeving leven vooral van "milk & silk". De afgelopen week kon ik overal zien hoe die zijde gewonnen werd. Een erg ingewikkeld proces, dat ik hier niet ga uitleggen... Het buurmeisje van Swetha (die van het huis met 20 mensen) kwam woensdagavond langs en heeft me toen meegenomen naar haar huis om de zijdecocons te laten zien. Ik werd meteen ook meegenomen naar het zijdefabriekje naast het huis, waar garen van de cocons werd gesponnen. Erg leuk om allemaal te zien. Daarna moest ik natuurlijk ook even mee naar binnen en kreeg ik wat te eten in de enorme woonkamer. Het meisje bleek heel goed Engels te kunnen, omdat ze in Bangalore had gestudeerd en daarna weer naar haar ouders terug was gegaan.
Later vertelde Swetha dat de stank die de hele dag in het dorp hangt en waarvan ik dacht dat het koeienmest was, komt doordat de zijderupsen tijdens de zijdewinning worden gekookt in hun cocon en gaan rotten.

Vrijdagmiddag heb ik eindelijk wat van het veld gezien. Ik heb al een paar weken gevraagd naar die field visit en telkens zeiden ze dat dat heel snel zou gebeuren, maar het gebeurde maar niet. Er is me nog veel meer beloofd: we gaan een keer naar de film, we gaan een keer naar een SHG meeting, we gaan een keer naar Nandi Hills... Toen ik vrijdag weer naar die field visit vroeg, zei de team leader ineens: "You want to go now?" Ik was erg verbaasd, maar "five minutes" (een uur) later liepen we rond buiten Iddaludu en heb ik heel veel kunnen zien van wat het Sujala Watershed Project inhoudt.

Nu dus weer in Bangalore en morgenochtend vertrek ik weer naar Shidlaghatta, want mijn rapport is nog steeds niet af. Hoop dat ik het deze week af kan ronden...

Liefs, Marieke

Ps. Ik zal nog even een poging doen om foto's toe te voegen van de afgelopen maand.