Ik leef nog!

Wanneer je iedere zondag een bericht schrijft, gaan mensen zich meteen zorgen maken als je dat een keer niet doet...

Vorige week in Shidlaghatta en Iddaludu (ik weet dus eindelijk hoe het dorp heet waar ik woon) was weer erg leuk, hoewel het totale gebrek aan privacy af en toe wel irritant wordt. Ik moet altijd voor de deur van mijn onderbuurvrouw langs lopen als ik naar mijn kamer ga en dat kan niet zonder dat ze mij ziet... Dus wanneer ik nog geen minuut thuis ben, wordt er al op mijn deur geklopt. Als de buurvrouw toevallig niet thuis is, dan zijn er genoeg andere mensen die me komen bezoeken, want mijn deur maakt nogal veel kabaal, dus zodra ik die open doe wanneer ik thuis kom, kijkt de hele buurt op en er is dan altijd wel iemand die een poging komt doen om met me te praten.
De onderbuurvrouw wil dat ik de deur niet meer opendoe voor kinderen, omdat die me volgens haar alleen maar lastigvallen. Er zijn ook nog maar weinig kinderen die mijn deur bereiken zonder dat ze door haar weggejaagd zijn. Zelf komt ze op de belachelijkste tijdstippen langs en het is nog niet in haar opgekomen dat ik dat misschien niet zo leuk vind...
Bij mij in de straat woont een heel lief oud vrouwtje. Ze riep laatst dat ik naast haar moest komen zitten op de stoep voor haar huisje. Ze bleef me met grote ogen aanstaren, praatte heel langzaam in Kannada (alsof het dan wel verstaanbaar zou zijn...) en raakte constant mijn gezicht aan.
Veel mensen nodigen me inmiddels uit om bij ze te komen eten, maar ik doe voorlopig nog maar even alsof ik het niet begrijp, want Swetha heeft me verteld dat de meeste mensen 5 keer zoveel chilipepers gebruiken als zij en zij gebruikt er al meer dan voldoende...

Mijn rapport begint langzaam vorm te krijgen en waarschijnlijk kan ik alles eind volgende week afronden. Het aantal projecten dat ik moet bezoeken is inmiddels van 6 teruggebracht naar 4, omdat alles toch wat langer duurt dan gedacht. Sujala werkt in 40 dorpen met namen als Kuthandanahalli en Pindipapanahalli. Telkens als ik iets over een van de dorpen wil vragen aan Swetha en de dorpen "Kutha-something" en "Pindi-something" noem, doet ze net alsof ze me niet begrijpt en dwingt ze me om te proberen de namen uit te spreken, wat voor veel gelach van al mijn collega's zorgt...
De veldwerkers spreken helemaal geen Engels en zij vinden het erg leuk dat ik Kannada leer. Iedereen bladert mijn boek en schrift door en probeert me woorden te leren. Een vrouw vraagt me altijd of ik al gegeten heb, waarbij ze strikvragen stelt, want "voota" (eten) gebruik je alleen voor lunch en avondeten en niet voor ontbijt, wat ik dus eerst niet wist. Nu vraagt ze me 's morgens steeds of ik al "voota" heb gehad en ze is erg trots dat ze me heeft geleerd om dan "illa" (nee) te zeggen. Daarna vraagt ze me constant of ik al koffie, thee, water of wat dan ook heb gehad...
Een andere veldwerkster brengt me constant bloemen. Telkens wanneer zij op kantoor langskomt krijg ik een roos of jasmijn in mijn haar.

's Avonds is het altijd erg gezellig bij Swetha thuis. Ze leert me Indiaas koken en we hebben lange gesprekken. Swetha is een Jain, wat inhoudt dat ze geen enkel levend wezen doodt, zelfs geen mier. Wanneer ze onbewust op een mier stapt, zal dat volgens haar wel vergeven worden, omdat ze dat niet met opzet doet. Het feit dat zij Jain is en Presad, haar man, Hindoe, was de reden dat hun ouders het niet eens waren met hun huwelijk en ze wegliep van huis om met hem te trouwen. Ze kenden elkaar toen al 9 jaar, waarvan ze elkaar 7 jaar nauwelijks hadden kunnen zien. Uiteindelijk besloten ze dus toch te trouwen en inmiddels zijn hun ouders niet meer tegen hun huwelijk. Swetha moet de mensen in Shidlaghatta wel steeds uitleggen waarom ze niet bij de familie van Presad wonen, zoals het hoort...

Woensdag zei Swetha dat we naar een van de projectdorpen zouden gaan en ik dacht dat ze me eindelijk wat Sujala-activiteiten zou laten zien. Toen we in het dorp aankwamen, bleek er een viering van World Water Day te zijn... Ik werd tussen allerlei belangrijke gasten op het podium gezet (ik geloof dat ik ook een van die belangrijke gasten was...). Er waren rangolis gemaakt (ingewikkelde tekeningen op de grond) en kinderen zongen liedjes. Voor de beste rangolis en optredens waren er allerlei prijzen. De eerste prijs voor de optredens bestond uit een potlood, een liniaal, een puntenslijper en een gum. Er werden allerlei speeches gehouden door de hoofdgasten, waar ik niets van begreep. Het publiek bestond vooral uit schoolkinderen, die hun aandacht niet echt bij de speeches van de vertegenwoordigers van de lokale overheid konden houden en mij toch net iets interessanter vonden om naar te kijken.
Opeens werd de microfoon voor mijn neus neergezet... Ik ben niet zo goed in spreken in het openbaar... "Alle optredens waren heel goed en eigenlijk verdienen alle kinderen de eerste prijs. In Nederland is waterconservatie niet zo belangrijk, want het regent er erg veel, maar hier in India is het wel belangrijk, omdat water hier zo schaars is. Daarom is Sujala zo'n belangrijk project." Dat is ongeveer alles wat ik kon bedenken om te zeggen. Toen Swetha het vertaalde, klonk het toch nog als een best lang verhaal.

Deze week blijf ik in Bangalore. Ze hadden me maandag en dinsdag nodig op het hoofdkantoor en ik had geen idee waarvoor. Toen ik daar maandag aankwam werd me gevraagd of ik in 2 dagen even een jaarverslag kon schrijven van alle 9 projecten, waar ik er maar 2 goed van kende... Is uiteindelijk nog best goed gelukt. Vandaag was er een board meeting met allerlei belangrijk IYD mensen en ze hebben de 4 BERI-documenten bekeken die ik heb geschreven. Ik kreeg wat commentaar en moet wat dingen toevoegen, maar over het algemeen vonden ze alles erg goed. Toen kwam iemand met het idee om de rapporten te publiceren, waarbij hij dacht aan een eerste oplage van 300 exemplaren van elk rapport... Eerst zouden de documenten alleen door mensen van BERI en IYD gelezen worden en misschien een keer worden doorgebladerd door iemand van UNDP (er staan best mooi foto's in), maar nu kunnen dus 4 keer 300 mensen mijn werk lezen, is wel even slikken...

Ik voel me inmiddels steeds meer thuis in de chaos van Bangalore. Ik ken de weg naar mijn werk en het centrum en word niet meer zoveel opgelicht door riksjachauffeurs, omdat ik inmiddels een beetje de prijzen ken. Ik kan inmiddels ook zonder al te veel moeite de vreselijk drukke straten oversteken, want wanneer je je hand opsteekt blijken auto's, bussen en riksja's toch ineens remmen te hebben.

De koeien op straat zijn echt geweldig. Er is me uitgelegd dat ze heilig zijn omdat ze de mensen zoveel geven. Ze geven melk, de mest wordt gebruikt als brandstof en om de grond voor het huis mee in te smeren (is een teken van gastvrijheid, zorgt voor minder stof in huis en houdt muggen op een afstand) en als ze dood zijn (natuurlijk alleen door een natuurlijke dood) kunnen de huiden gebruikt worden. Die koeien zijn echt overal. Laatst moest de bus waar ik in zat plotseling remmen, doordat een koe had besloten de weg over te steken en halverwege moe werd en zich midden op de weg liet vallen. Af en toe lokt iemand een koe met een emmer water of wat eten, zodat hij haar kan melken. En vanmorgen zag ik een oud mannetje dat op zijn ochtendwandelingetje een zak tomaten had meegenomen om aan de koeien te voeren. Best lastig dat je zoveel respect voor koeien moet hebben. Ik zag laatst een koe met haar kop in een fruitwinkel staan, terwijl de eigenaar zo eerbiedig mogelijk probeerde haar naar buiten te werken...
Behalve koeien lopen er op straat ook paarden, ezels, schapen, geiten, kippen en heel veel honden, maar voor koeien wordt toch net iets harder geremd en dat weten ze... Ze sjokken heel rustig tussen het verkeer door, dat naar alle kanten moet uitwijken.

Morgen wordt het Indiase (hindoeistische?) nieuwjaar gevierd, waarbij iedereen naar familie gaat, dus er is dan niemand op kantoor. Omdat ik geen familie heb om op te zoeken, er niemand is op het kantoor in Shidlaghatta en er op straat waarschijnlijk niets van het feest te merken zal zijn, ga ik morgen op kantoor hier in Bangalore werken. Kan ik eindelijk eens een hele dag de computer gebruiken zonder dat iemand anders die "one second" of "two minutes" nodig heeft, wat altijd minstens een uur betekent. Vrijdag neem ik vrij (de meeste Indiers zijn op donderdag, vrijdag of allebei vrij) en ik ga misschien een weekendje weg of ik ga eindelijk Bangalore eens goed verkennen... Maandag weer naar Shidlaghatta en hopelijk kan ik daar volgende week alles afronden.

O ja, IYD is heel dringend op zoek naar een nieuwe trainee voor fundraising en documentatie. Dus mocht iemand geinteresseerd zijn in een paar maanden India, laat het me weten!

Liefs, Marieke