Werk, Kannada en kinderen...

Namaste,

Maandag was ik weer ziek en toen vond ik het tijd om maar eens naar een dokter te gaan... Na een cholera-injectie en een lading pillen voel ik me inmiddels een stuk beter.

Dinsdag ben ik weer naar Shidlaghatta gegaan en onderweg zag ik buiten overal groepjes mensen onder de gekleurde verf. Toen bedacht ik dat het wel eens Holi kon zijn, het festival waarbij iedereen elkaar bekogelt met verf. Voordat ik naar India vertrok leek het me heel leuk om dat feest mee te maken, gewoon in mijn oudste kleren de straat op, maar nu ik er niet op voorbereid was hoopte ik dat ik mijn lichte spijkerbroek en mooiste kurta schoon kon houden. Gelukkig werd er in de kleinere plaatsen niet veel met verf gegooid. In Shidlaghatta was 's avonds wel een groot feest met overal lichtjes, muziek en dronken mensen. We zijn op de motor tussen alle mensen door geslingerd toen we 's avonds uit eten gingen. Die motorrit vond ik trouwens niet zo grappig. Presad, Swetha's man houdt van heel hard rijden, de wegen zitten vol met kuilen en een helm kennen ze niet...

Het werk gaat erg traag. Er is maar 1 computer en ik ben niet de enige die die nodig heeft... En alle rapporten zijn in Kannada, dus het duurt even voordat ik alle informatie heb. Maar het schijnt de mensen van de organisatie niet veel uit te maken wanneer het rapport klaar is, ze zeggen dat ik alle tijd kan nemen die ik nodig heb, er is geen deadline. Hun idee van mijn stage is dat ik vooral daar ben om te leren van het project en dat ik daar een rapport over schrijf is minder belangrijk. Maar dat rapport gaat wel naar de Wereldbank en het BERI-rapport gaat naar de UNDP. Toch handig dat ze me overal al kennen als ik over een paar jaar ga solliciteren...

Het is erg leuk om de dagelijkse gang van zaken in het project mee te maken. Iedere week is er een staff meeting, waarbij alle veldwerkers naar het kantoor komen. Ik begrijp niet wat er allemaal besproken wordt, maar het is toch interessant om te zien. Het is vaak net een schoolklasje. De projectleider is altijd erg ontevreden over de motivatie van de veldwerkers en spreekt ze ernstig toe, terwijl de groep doodstil is. Af en toe geeft hij iemand op zijn kop en diegene mompelt dan iets terug (ja meneer, nee meneer). Op een gegeven moment moeten de veldwerkers allerlei formulieren inleveren over de resultaten van de afgelopen week en van alle 20 veldwerkers wordt gecontroleerd of ze de papieren goed ingevuld hebben. Een man doet het altijd erg goed en neemt trots de complimenten in ontvangst en anderen krijgen de opdracht hun werk opnieuw te doen. Dan is er een pauze (speelkwartier) en iedereen gaat naar buiten en is erg uitgelaten, terwijl de projectleider binnen met de anderen moppert over het gebrek aan motivatie. Na nog een serieuze preek worden de veldwerkers naar huis gestuurd.

Er is inmiddels een strijd ontstaan tussen mij en de office boy over hoeveel hij voor mij mag doen en wat ik zelf wel kan. Hij wil constant mijn fles water voor me bijvullen en ik vind nog steeds dat ik dat best zelf kan. Zodra ik de laatste slok water heb genomen, springt hij op om mijn fles te vullen. Als hij even weg is, drink ik vaak snel mijn fles leeg zodat ik hem zelf kan vullen. Dat heeft hij inmiddels door, dus hij vult mijn fles al wanneer hij nog niet eens leeg is...
Hij wil ook altijd mijn bord afwassen, terwijl iedereen dat zelf doet en ik dat dus ook wel zelf kan. Deze week was hij even weg toen ik klaar was met eten. Ik heb toen zelf mijn bord afgewassen en toen hij later terug kwam en zag dat het bord al schoon was, leek hij erg teleurgesteld en beledigd...

Ik ben inmiddels Kannada aan het leren en het gaat best goed. Swetha leert me iedere dag een paar woorden en ik heb een boek gekocht om het schrift te leren. Toen mijn onderbuurvrouw laatst weer bij me langskwam en tegen me stond te praten kon ik in Kannada zeggen dat ik niet begreep wat ze zei (neevu heluvudu nanage artha aaguvudilla) en dat ik Kannada aan het leren was (nanu Kannada kaliyutta iddene). Vond ze erg leuk en zij probeert me nu ook woorden te leren. De veldwerkers zijn ook erg blij dat ik nu hun vraag of ik al gegeten heb ( in plaats van "hoe gaat het?" vraag je hier "heb je al gegeten?" ) kan beantwoorden.

Ik heb hier in India veel namen: Merica, Mareike, Marika, maar meestal noemen ze me Malika. Malika is Kannada voor jasmijn en ik kreeg laatst twee jasmijnbloemetjes van een veldwerker. Presad heeft een jasmijnslinger voor me gekocht die veel vrouwen in hun haar dragen, dus de afgelopen dagen had ik jasmijn in mijn haar.

De kinderen in het dorp zijn inmiddels over hun angst voor mij heen. Vrijdagmorgen klopten er 2 meisjes aan en later kwamen er nog 3 bij. Ze ontdekten de foto's van mijn amma (moeder), appa (vader) en anna (broer)en mijn telefoon. Ze wilden dat ik Jasper zou opbellen omdat ze met hem wilden praten. Heb ik maar niet gedaan, want het was bij jullie 4 uur 's morgens... (Jasper, laat even weten of je het op prijs stelt dat 10-jarige meisjes je bellen...) Er kwamen steeds meer kinderen bij en ze werden steeds minder verlegen. Ik wilde een foto van ze maken, maar ze wilden eerst hun gezicht wassen, haren kammen, mijn lippenbalsem opdoen en ze waren teleurgesteld dat ik niets had om een stip op hun voorhoofd te zetten. Na de eerste foto wilden ze foto's met mij erbij en toen bleven ze constant foto's van elkaar maken. Ze onderzochten daarna al mijn spullen, mijn tassen werden opengemaakt en ik was alleen nog maar bezig met dingen uit hun handen trekken... Toen heb ik maar gezegd dat ik naar kantoor moest, zodat ze weg zouden gaan, terwijl het eigenlijk nog veel te vroeg was om te beginnen met werken. Op kantoor heeft Swetha me geleerd hoe ik in Kannada kan zeggen dat ze niet zo moeten schreeuwen en dat ze buiten moeten gaan spelen. Ze heeft me ook geadviseerd om de deur de komende dagen even niet open te doen voor de kinderen, zodat ze me niet meer zoveel zouden lastigvallen. Toen ik die avond net thuis was stuurde de onderbuurvrouw een meisje weg dat naar mijn kamer op weg was en ook de onderbuurvrouw zei dat ik de deur niet open mocht doen...

Tot zover de afgelopen week. Morgen vertrek ik weer naar Shidlaghatta en misschien blijf ik daar in het weekend, omdat Swetha en haar man me mee gaan nemen naar Nandi Hills.

Liefs, Marieke