Terug van een weekje ratten, spinnen en mieren

Namaste!

Bedankt voor al jullie leuke berichtjes, echt leuk om te lezen!
De plannen zijn gewijzigd: ik zou eigenlijk dit weekend in Chikkaseebi blijven, maar iedereen van de organisatie moest ergens heen en ze vonden het niet zo'n goed idee als ik alleen in het dorp zou blijven (ik geloof dat ik dat zelf ook niet echt prettig zou vinden...). Ik had ook een weekendje naar Tumkur kunnen gaan, de stad die vlakbij Chikkaseebi ligt, maar daar is ook niet zoveel bijzonders te doen. Bovendien ligt half Tumkur momenteel in puin... Er waren daar heel veel winkeltjes die op overheidsgrond gebouwd waren. Dat was jarenlang gedoogd, maar nu vond de overheid het tijd worden om alles te ontruimen, zodat er goede riolering aangelegd kan worden. Er zijn dus vorige week heel veel winkels gesloopt. Sommige mensen hadden een winkel voor hun (legaal gebouwde) huis gebouwd. Nu staan er dus veel huizen zonder voorgevel, doordat de winkel die aan hun huis vast zat gesloopt is. Het is in Tumkur nu heel moeilijk geworden om een winkel te vinden waar je iets simpels als brood of water kan kopen. Het leek me dus beter om dit weekend weer naar Bangalore te gaan. Ik zit nu weer in de stank en het lawaai van de stad en heb al weer zin om terug te gaan naar Chikkaseebi... Maar eerst nog meer kurtas kopen (Nienke: dat is een lang, wijd shirt, klinkt heel lelijk, maar als je eraan gewend bent zijn ze best mooi), want ik heb er net niet genoeg voor een hele week...

Het is vreemd dat ik pas 2 weken in India ben en dat het werk nu al een sleur begint te worden... Iedere dag is wel ongeveer hetzelfde: we staan tussen 7 en 8 uur op en na het ontbijt lopen we naar kantoor. Ik werk op de computer aan de rapporten die ik moet maken, terwijl veel vaste medewerkers niets te doen hebben, omdat er op dit moment weinig werk is. Af en toe vragen ze me of ik al klaar ben... best irritant. Soms is halverwege de ochtend de accu van de computer leeg, zodat ik weinig te doen heb. Ik heb niet zoveel zin om eerst alles helemaal uit te gaan schrijven en dan nog een keer te typen, dus ik zoek vaak naar meer informatie in het "archief" van de organisatie. Dat archief is een behoorlijke puinhoop (het laatste "monthly action plan" is van mei 2005) en er is eigenlijk niet veel informatie over de projecten te vinden. Ik moet het meeste te weten komen door het aan de medewerkers te vragen en later blijkt dan vaak dat ze me verkeerde informatie hebben gegeven. Dus het is wel tijd dat er goede documenten worden gemaakt, aangezien dit project al ruim 2 jaar bestaat...
Aan het begin van de middag is er vaak weer stroom, zodat ik weer verder kan. Ergens tussen 2 en 3 uur gaan we naar huis om te lunchen, daarna werken we weer een paar uur op het kantoor. Rond 5 uur is de accu meestal weer leeg en is er weer geen stroom. Dan gaan we meestal thee drinken bij het enige winkeltje in het dorp. Daarna weer naar kantoor, waar we een beetje kletsen en de krant lezen. Om 7 uur is er meestal weer stroom en kunnen we de computer weer gebruiken. Rond 8 uur gaan we naar huis, waar dan vaak een SHG meeting is. Ik neem een warme douche (water uit een emmer dat verwarmd is) en tussen 9 en 10 uur eten we. 's Avonds valt de stroom regelmatig een paar minuten uit en dan moeten alle deuren meteen dicht, want anders komen de ratten binnen. Rond 11 uur gaan we slapen.
Alle dagen lijken erg op elkaar, dus het is leuk als er een keer iets anders gebeurt, zoals dinsdag. Toen heeft Vishwa, een van de medewerkers, me op de motor meegenomen naar verschillende projecten, erg interessant om te zien. We zijn ook door een dorpje gereden waar de mensen een paar jaar geleden ontzettend arm waren en in hutjes woonden. Ze waren erg wantrouwend en het kostte de organisatie veel moeite om contact met hen te krijgen. Inmiddels zijn er in dat dorp heel actieve Self-Help Groups en zijn de inwoners bezig met allerlei nieuwe activiteiten om hun inkomen te verbeteren. Toen we even stilstonden, stonden er meteen heel veel mensen om me heen. Ik had graag wat foto's gemaakt, maar voelde me toch niet echt op mijn gemak... Ik heb eigenlijk nog maar heel weinig foto's van de dorpen waar de organisatie werkt. Mensen reageren vaak al ontzettend heftig op me, dus dan durf ik niet ook nog mijn camera tevoorschijn te halen...
Hoewel alle dagen dus een beetje hetzelfde zijn, bevalt het me wel in het dorp. De mensen van de organisatie zijn geweldig, ze zorgen heel goed voor me. Ik vind het alleen wel erg jammer dat het zo moeilijk is om met elkaar te communiceren. Hun Engels is erg beperkt (Vishwa en Divya kunnen nog wel redelijk uit hun woorden komen, met de anderen heb ik door communicatieproblemen veel minder contact). Divya heeft gisteren wel een lijstje met belangrijke woorden in het Kannada voor me gemaakt, die ga ik dit weekend leren. Heel belangrijk: Edu yava jaga? Dat betekent: Hoe heet deze plaats? Divya is altijd bang dat ik een keer ergens verdwaal en dat er dan niemand Engels spreekt...

Met Divya heb ik intussen wel erg leuk contact, ze is volgens mij wel blij dat ze nu even niet de enige vrouw is. We hebben inmiddels wat persoonlijkere gesprekken, meestal roept ze me om thee te gaan drinken en vervolgens drinkt zij niets en praat ze alleen maar. Zo heeft ze me verteld dat ze al een tijdje probeert om zo ver mogelijk bij haar familie vandaan te blijven. Ze is namelijk al 24 en haar ouders vinden het nu wel tijd dat ze gaat trouwen. Ze moet met een ver familielid trouwen (waar ze gelukkig wel goed mee op kan schieten) en ze zal dit jaar moeten trouwen. Deze week kreeg ze te horen dat ze zou worden overgeplaatst naar een ander project, waar ze niet zo blij mee was. Maar ze durfde het haar ouders niet te vertellen, omdat die dan zouden eisen dat ze thuis zou komen om te trouwen. Ze probeert al een paar jaar om het huwelijk steeds uit te stellen, net als haar aanstaande man, die ook wel geniet van zijn zelfstandige leventje. Best heftig verhaal...

Ik laat het hierbij, dit verhaal is wel weer lang genoeg...

Liefs, Marieke

Ps. Volgende week zal ik een poging doen om wat foto's te plaatsen!