Van stad naar dorp en weer terug

Hallo allemaal,

Ik ben nog maar een week in India, maar het lijkt veel langer. Ik heb in die ene week al zoveel gezien en meegemaakt...

Donderdag ben ik vertrokken uit deze vreselijk chaotische, vieze, luidruchtige stad. IYD heeft 6 verschillende projecten op verschillende locaties en ik ga bij alle projecten een paar weken werken. Divya, een meisje dat voor het BERI (Biomass Energy for Rural India) project werkt, kwam me ophalen van het hoofdkantoor in Bangalore (waar ik veel te laat kwam doordat de chauffeur bleef volhouden dat het adres niet bestond, maar Divya was zelf nog veel later). We zijn met de bus naar Tumkur gegaan en alleen die busrit was al indrukwekkend. Extreme rijkdom en extreme armoede, vrouwen in prachtige sari's (hoe arm je ook bent, zorg altijd dat je sari er goed uitziet) en ontzettend veel verkeer. In Tumkur komen nooit veel toeristen en dat was te merken. Ik word in Bangalore al veel nagestaard, maar in Tumkur was dat nog veel erger. We hebben geluncht in een restaurantje waar alle obers (en dat zijn er ontzettend veel door het overschot aan arbeidskrachten in India) en gasten me recht in mijn gezicht aanstaarden. Slechts 1 ober durfde aan Divya te vragen waar ik vandaan kwam en daarna vertelde hij nog een heel verhaal in het Kannada, wat door Divya vertaald werd als "he just likes you". We zijn met een minibusje doorgegaan naar Chikkaseebi, een dorpje dat sinds kort langs de snelweg ligt. Daar heb ik de mensen van de organisatie ontmoet, erg leuke mensen. Een wat oudere projectcoordinator, die zich afvroeg of ik het leven op het platteland wel aan zou kunnen en in Tumkur woont (waar ik ook zou mogen logeren) en daarnaast Divya en nog 3 jongens die allemaal in dorpje wonen in een huis van de organisatie.

Het werk is ontzettend leuk en interessant, ik moet rapporten schrijven over vijf verschillende BERI-projecten en daarbij krijg ik alle vrijheid. De medewerkers hadden zelf een begin gemaakt met het rapport over de Women's Self-Help Groups (SHGs), maar ik mag alles verwijderen en toevoegen wat ik wil. Ik zal ook de verschillende projecten zelf bezoeken, om een beter beeld te krijgen. Vrijdagavond heb ik de eerste SHG-meeting bijgewoond, erg interessant om te zien. De vrouwen discussieren over allerlei zaken en betalen allemaal 10 rupees per week, zodat er een gezamelijk kapitaaltje wordt opgebouwd, waaruit leningen kunnen worden verstrekt aan de leden. De meetings zijn erg officieel, alle vrouwen hebben een boekje waarin wordt genoteerd dat ze hun bijdrage betaald hebben en aan het einde van de bijeenkomst moeten alle vrouwen hun handtekening zetten onder de notulen (sommigen nemen hun kinderen mee om hun naam op te schrijven en anderen zetten een vingerafdruk). De bijeenkomsten beginnen en eindigen met een gebed en in het eindgebed werd ik ook bedankt (ik weet alleen niet waarvoor...).

In Chikkaseebi zijn nog nauwelijks blanken geweest, dus daar ben ik nog meer een bezienswaardigheid dan in Bangalore of Tumkur. Meestal is Divya bij me, zodat ze in het Kannada kan uitleggen wat ik daar kom doen en dat ik geen Kannada spreek. Via Divya heb ik dan vaak leuke gesprekken met mensen. Erg jammer dat ik zelf geen Kannada spreek... Ik heb 1 keer alleen door het dorp gelopen, een paar minuten van het kantoor naar het huis, en dat was een aparte ervaring... Vrouwen durfden me niet aan te kijken. Een groepje kinderen rende achter me aan en toen ik omkeek, renden ze gillend weg. Toen ik tegen een groepje mannen "namaste" zei (goedendag, het enige Kannada woord dat ik ken) begonnen ze een heel verhaal en ze waren beledigd toen ik geen antwoord kon geven.

We wonen in een stenen huisje en ik deel een kamer met Divya. We slapen op rieten matjes op de stenen vloer. Op zich went die harde vloer wel, maar ik ben niet zo dol op die rat die 's nachts door onze kamer rondwandelt... Divya en de anderen zorgen ontzettend goed voor me, ze vragen constant of ik het eten wel lekker vind, of ik het wel leuk vind in het dorp en willen ook alles weten over Nederland.

Inmiddels eet ik ook met mijn handen! Een paar belangrijke lessen daarbij zijn:
- Gebruik je duim om de rijst die je in je hand hebt je mond in te schuiven;
- Smakken hoort erbij (heb ik nog een beetje moeite mee...);
- Eet de groene en rode dingetjes in je eten niet op! Dit is bijna altijd chilipeper en zelfs Indiers eten die niet. Als je denkt dat het geen peper is, dan is het er vaak toch een...
- Eet altijd je bord leeg, anders denkt men dat je het eten niet lekker vindt. Divya schept altijd heel veel voor me op een bord en dat kan ik nooit allemaal opeten. Toen had ze ineens brood laten komen uit de stad, omdat ze dacht dat ik de rijst niet lekker vond...
Het eten is lekker en spicy, drie keer per dag rijst, dus ik ben best blij dat ik nu als ontbijt brood kan eten. Divya probeert me ook constant vol te stoppen met fruit, cake en alles wat ze verder nog kan vinden.

We hebben geen stromend water, dus we wassen ons met water uit emmers. Maar we hebben wel een dompelaar, zodat we heel warm water kunnen maken. Dus mijn eerste warme douche in India was in dit afgelegen dorpje!

Elektriciteit is er meestal wel, maar tussen 11 uur 's morgens en 7 uur 's avonds niet. De computer werkt op een accu die zich oplaadt wanneer er wel stroom is. Soms duurt het langer voordat er 's avonds stroom is, zodat de SHG-meeting vrijdagavond plaatsvond bij het licht van een lamp die op zonne-energie werkt en die overdag was opgeladen.

Gisteren ben ik teruggekomen naar Bangalore. Toch wel fijn om hier ook nog een kamer te hebben. Het trainee house is echt de beste slaapplek die je in India kan vinden: ik heb een driepersoonskamer voor mezelf, er is een keuken, 4 wasmachines, strijkplanken, warm water (behalve op dit moment op mijn kamer, maar daar wordt aan gewerkt) en een dakterras.

Ik ben naar een meeting van AIESEC geweest, wel grappig om mee te maken. Alles ging vreselijk gestructureerd, een paar mensen hadden de leiding en waren erg autoritair. Ze riepen "Quiet" en "Sit down" en iedereen gehoorzaamde meteen. Verder werd er veel gepreekt over het feit dat de leden niet gemotiveerd genoeg zouden zijn. Wanneer ze nu de komende maand niet een bepaald aantal afspraken maken, dan worden ze uit AIESEC gezet, erg streng allemaal...

Vandaag heb ik vooral erg veel gewinkeld. Iffath had me al een keer meegenomen naar een winkel met betaalbare kleding van erg goede kwaliteit, dus daar heb ik een enorme lading kurtas ingeslagen. Het duurde minstens een uur, constant weer de paskamer in met een enorme stapel kleren. Het winkelpersoneel vond me erg interessant: een man had me gevraagd waar ik vandaan kwam en toen ik daarna weer in de paskamer stond, hoorde ik heel vaak "Netherlands" in de winkel. Ik heb voor 2000 rupees (ongeveer 40 euro) aan kleding gekocht, wat hier ontzettend veel geld is. Maar ik ben er erg blij mee, ik voelde me in Chikkaseebi niet zo prettig in mijn westerse kleding...

Morgen vertrek ik weer naar het dorp, waar ik waarschijnlijk 2 weken blijf, dus het kan even duren voordat jullie weer wat van me zullen horen.

Liefs, Marieke