Project Chikkaseebi afgerond en... foto's!

Hallo iedereen in het witte Nederland,

Vorige week ben ik nog behoorlijk lang ziek geweest en uiteindelijk ben ik woensdag pas weer naar Chikkaseebi gegaan. Maandag en dinsdag in Bangalore heb ik erg weinig gedaan, de projectcoordinator had gezegd dat ik "complete rest" moest nemen, dus dat heb ik maar gedaan... Veel geslapen, veel gelezen en 's middags een beetje aan mijn rapport gewerkt in een internetcafe.

Woensdagmorgen ben ik dus weer vertrokken, de reis is inmiddels geen enkel probleem meer. Wel handig dat ik nu weet dat een rit in de autoriksja naar het busstation op de meter 35 Rupees kost... Dat kon ik dus mooi even zeggen tegen de chauffeur die 120 Rupees vroeg, waarna er al meteen een andere riksja klaar stond om me mee te nemen en hij wilde wel gewoon de meter gebruiken...
Van Tumkur naar Chikkaseebi neem ik altijd een tempo (minibusje, de naam doet vermoeden dat hij heel snel gaat, maar dat is dus niet zo...) en dat is een avontuur op zich. Ik zit met mijn knieen in mijn nek en mijn backpack op schoot, terwijl het busje wordt volgestampt. Hij vertrekt pas als hij echt helemaal vol is, dan zitten er drie mensen op krappe 2-persoons bankjes, mensen zitten bij elkaar op schoot, het gangpad staat vol, mensen zitten naast en bijna op de chauffeur en er hangen nog wat mannen in de deuropening. Onderweg stappen er nog meer mensen in. Dan is het best moeilijk om met je grote tas tussen al die mensen door op tijd bij de uitgang te komen...

In Chikkaseebi vertelde Divya dat de schoolkinderen maandagmiddag, dinsdagmiddag en woensdagmorgen langs waren gekomen om te vraag wanneer ik terug zou komen. Ze zeiden tegen Divya dat ze altijd met mij kwamen praten en toen zij vroeg in welke taal, zeiden ze dat ze Engels met me praatten. Heb ik nooit gemerkt... Ze zeiden ook dat ze het zo leuk vonden dat ik praatte door te glimlachen...
Toen ze wisten dat ik terug was, riepen ze steeds "Marika madam!" wanneer ze langs kantoor liepen. Als ik dan naar buiten kwam, waren ze erg blij, zongen ze Engelstalige liedjes, riepen ze "namaste madam" en "bye bye madam" en zwaaiden ze.

Ik heb in 3 dagen al mijn werk afgemaakt, er bleek ineens een deadline te zijn... Donderdag aan het eind van de middag vroeg Mr. Babu (projectcoordinator) of ik de volgende dag om 10 uur alles af kon hebben. Ik moest toen nog 1 rapport schrijven en vroeg of hij 10 uur 's morgens of 's avonds bedoelde. Vond hij erg grappig... hij bedoelde dus 's morgens. Ik heb die avond nog tot half 12 gewerkt en toen hoorde ik dat die deadline toch niet zo strict was en dat het begin van de middag ook nog wel op tijd was. De volgende dag bleek dat zaterdag ook nog wel kon en nu gaan we het maandag afronden op het hoofdkantoor hier in Bangalore, is ook geen probleem. Belangrijke les: maak je in India niet zo druk om deadlines, want die veranderen toch constant...

Het was erg leuk om Divya weer te zien. Ze was erg bang dat ik weer ziek zou worden en toen ik had gezegd dat ik nog niet zo veel kon eten, was ze heel voorzichtig met opscheppen van eten voor me (normaal gooit ze er nog een grote schep bij als ik zeg dat het genoeg is...). Ze was een week bij haar familie geweest en had allerlei lekkere (en minder lekkere) dingen meegekregen, samen met veel goede adviezen van haar moeder ("je huid is donkerder geworden, blijf de hele dag maar uit de zon; je voeten zien er niet uit, smeer ze iedere dag in met palmolie"...).

Vrijdagmiddag heeft Divya me meegenomen naar Ukkudadahatty (wordt in 4 lettergrepen uitgesproken, erg lastige naam...), een van de 5 dorpen van het project. Het is een heel klein dorp van 32 huishoudens. De mensen vonden mij erg interessant en de kleine kinderen vonden me eng. Maar ik heb inmiddels gemerkt dat ik het ijs kan breken door een foto van de starende kinderen te maken en die dan aan ze te laten zien.
We hebben een biogas unit bezocht, die beheerd wordt door drie huishoudens en waar koeienmest wordt omgezet in gas om op te koken. Daarna zijn we naar het huis gegaan van de president van de Village Forest Committee (opgericht door het project, verantwoordelijk voor het planten van zoveel mogelijk bomen, die kunnen worden gebruikt om energie op te wekken). De president heeft veel aanzien in het dorp, en Divya vertelde dat ze een erg goede band met hem heeft en veel respect voor hem heeft. Maar toen we later op weg naar huis waren, zei ze dat ze dat alleen maar had gezegd om hem te vriend te houden, omdat hij zo belangrijk is voor het project. Eigenlijk is het een erg moeilijke man om mee te werken, erg autoritair (ex-schoolmeester).
Bij de VFC-president hebben we thee gedronken en ik heb veel foto's gemaakt, omdat een van de kinderen het geweldig vond om zichzelf op het scherm te zien. Ze rende steeds met mijn camera het huis in om de foto aan iedereen te laten zien.
We hebben ook nog koffie gedronken bij een goede vriendin van Divya, haar kinderen waren echt erg bang voor me...
Het viel me op dat de huizen in Ukkudadahatty zo groot zijn. Er is veel land en er zijn weinig huizen, dus mensen kunnen ver uit elkaar wonen, een groot huis bouwen en een tuintje om hun huis hebben. Dat is in Chikkaseebi heel anders, daar wonen de mensen heel dicht op elkaar, rond de enige waterbron in de omgeving.

Vrijdagavond ging het ineens erg hard waaien, ik heb een half uur in de koele wind gestaan, heerlijk na die bloedhete dagen! Toen ging het ook nog regenen, wat eigenlijk bijna nooit voorkomt in maart. Maar de temperatuur was de afgelopen dagen ook veel hoger (minstens 35 graden) dan normaal, dus het klimaat is hier nogal van slag.
Het enige nadeel van die regen is dat er ineens overal kikkers zijn, die natuurlijk ook ons huis binnendringen...

Gisteren ben ik met Divya naar een gasifier unit geweest, waar biomassa (vooral hout) wordt omgezet in energie. De unit had vorig jaar al moeten werken, maar heeft heel veel vertraging opgelopen door allerlei bureaucratie en problemen met aannemers. Binnenkort zal de unit gaan werken en energie opwekken voor 5 dorpen. Maar het is nog maar de vraag hoe duurzaam het zal zijn: er zou genoeg hout in het projectgebied moeten zijn, maar dat is er niet; de dorpsbewoners zouden de unit zelf moeten runnen, maar dat kunnen ze voorlopig nog niet; het project werkt alleen wanneer de dorpsbewoners bereid zijn om te betalen voor elektriciteit en dat weigeren ze...

Toen we met de auto terugreden naar Chikkaseebi, werden we aangehouden door een groepje mensen. Een jongetje was gebeten door een slang en was er erg slecht aan toe. Samen met zijn ouders kreeg hij een lift naar de dichtsbijzijnde dokter, maar niemand wist waar die precies was... Uiteindelijk hebben we de dokter gevonden. Ze dachten dat het geen giftige slang geweest was, omdat het jongetje nog steeds bij bewustzijn was. Maar hij keek toch wel erg raar uit zijn ogen...

Ik kon gistermiddag met de projectcoordinator van het BERI (Biomass Energy for Rural India) Project meerijden naar Bangalore. Het BERI Project werkt in een heel groot gebied van 5 clusters van dorpen en IYD, waar ik voor werk, is de uitvoerende NGO van het project in een cluster van 5 dorpen. Ik geloof dat het zo ongeveer de hoogste BERI baas was waar ik een lift van kreeg... Met de auto is toch een stuk comfortabeler dan met de tempo en bus!

Nu ben ik dus klaar in Chikkaseebi. Ik heb daar erg veel geleerd, over de energieproblemen op het platteland van India, over allerlei innovatieve manieren om energie op te wekken, en over de wereld van NGO's. De staf van het project moet verantwoording afleggen aan het hoofdkantoor, waar allerlei targets worden opgesteld die niet realistisch zijn, het is nog steeds niet zeker of het project blijft bestaan omdat iemand bedacht heeft dat het moet worden overgedragen aan de lokale overheid die eigenlijk niet in staat is om het project te runnen (waarom heb ik die rapporten geschreven als het project over 2 maanden misschien niet meer bestaat???) en het project wordt gesponsord door UNDP, maar die vinden het niet nodig om op de jaarlijkse evaluatieworkshop te komen. UNDP houdt zijn eigen meeting over het project en geeft daarna aan de organisatie door of ze doorgaan met financieren, erg vreemd...

Het afscheid was kort en niet echt emotioneel. Indiers tonen hun gevoelens nooit echt. Maar toen ik tegen Divya had gezegd dat het me wel leuk zou lijken om een keer terug te komen in juni, zei ze minstens 10 keer: "You come back in June, okay?" Ik denk dat ze daarmee wilde zeggen dat ze me zou missen en dat ze hoopte me nog een keer te zien...
Ik heb een afscheidscadeautje gekregen van Mr. Babu, laten we zeggen dat smaken verschillen... Het is een plastic Taj Mahal met heel veel knipperende gekleurde lichtjes...

Morgen ga ik een dagje op het hoofdkantoor hier in Bangalore werken en daarna vertrek ik naar het volgende project. Dat is een waterproject in de buurt van Kolar. Ik weet niet hoe afgelegen dat is, dus ik weet nog niet of ik volgend weekend terugkom naar de stad.

Mijn foto's staan inmiddels op CD, dus die ga ik nu plaatsen!

Liefs, Marieke